Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 16

   Έκλαιγα μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά μου. Κι αυτό έγινε με την ανατολή του ηλίου. Είχα μείνει στην ίδια θέση όλο το βράδυ! Τα μάτια μου είχαν πρηστεί κι έτσουζαν αφάνταστα. Τριγύρω μου είχε σχηματιστεί μια λίμνη από αίμα. Έπρεπε να πάω πίσω στο σπίτι. Έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ.  Σωριάστηκα κατευθείαν κάτω. Άρχισα να βήχω. Ένιωθα πως αργοπέθαινα. Είχα αποτύχει.... Όχι μόνο δεν είχα καταφέρει να αποσπάσω πληροφορίες, αλλά είχα δημιουργήσει κιόλας λανθασμένη εντύπωση στα βαμπίρ και κυρίως στον Στέφεν.... Πόσο με μισούσε τώρα! Μήπως ήτανε καλύτερα που θα άφηνα την τελευταία μου πνοή ; Ίσως ναι.... Έτσι ώστε να μην χρειαστεί να έρθω ξανά αντιμέτωπη μαζί του , καθώς και με την ψεύτικη ταυτότητα μιας εξολοθρεύτριας.... 

   Έγειρα το κεφάλι μου. Έβλεπα θολά. Μέσα στην ξαφνική μου ζάλη, αντίκρισα την σκιά ενός κοριτσιού με μακριά μαλλιά, τ'οποίο τσίριξε μόλις με είδε.

-Όχι! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Αμάντα! Αμάντα σύνελθε! Μίλα μου! 

Ένα χέρι που έτρεμε άρχισε να μου δίνει ελαφρά μπατσάκια στο μάγουλο προκειμένου να απαντήσω. Άκουσα το κορίτσι να μιλά στο κινητό μισοκλαίγοντας. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν η Ελβίνα! Θα έφευγα άμα μπορούσα! Όχι, δεν θα δεχόμουν βοήθεια από αυτήν!

   Σε λίγο ήρθαν τραυματιοφορείς. Ένα ασθενοφόρο με μετέφερε με ασφάλεια στο νοσοκομείο, στα επείγοντα. 

-Λίγο ακόμα και θα έμενε στον τόπο, είπε ο γιατρός που με ανέλαβε. 

   Μου έβαλαν ορό και μάσκα οξυγόνου. Περιποιήθηκαν τα τραύματά μου κι έπειτα με άφησαν να ξεκουραστώ. Η Ελβίνα ήτανε παρούσα. Μπορούσα να διακρίνω δάκρυα στα μάτια της. Η πίκρα που ένιωθα μετατράπηκε σε αγάπη. Συνειδητοποίησα πως βαθιά μέσα της δεν έπαψε ποτέ να με θεωρεί φίλη της.

   Έμεινε δίπλα μου όλο το βράδυ. Κοιμήθηκε στην καρέκλα , κρατώντας μου το χέρι. Το επόμενο πρωί, ανοίξαμε ταυτόχρονα τα μάτια μας. Χαμογελάσαμε η μια στην άλλη. Οι γιατροί την ενημέρωσαν πως θα μου έδιναν εξιτήριο. Αν και είχα πληγωθεί θανάσιμα, ήμουνα σε θέση να γυρίσω στο σπίτι, αρκεί να μην έκανα κάτι επικίνδυνο, καθώς και απότομες κινήσεις. Έπρεπε να προσέχω.

   Ο μπαμπάς δεν ήρθε καν να με δει. Αυτό με στεναχώρησε. Είχα πολεμήσει τόσο σκληρά υπέρ του... Κι αυτός... Απλώς με παρατούσε έτσι; Πήγα με την Ελβίνα στο σχολείο. Μπήκαμε στο δωμάτιο όπου μέναμε πρωτύτερα. Συγκινήθηκα βλέποντας πως είχε αφήσει το δωμάτιό μου ακριβώς έτσι όπως το είχα διαμορφώσει.