Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 10

   Το αποφάσισα. Θα προσπαθούσα να σπάσω κάπως τον πάγο που υπήρχε ανάμεσα σε μένα και στα βαμπίρ. Θα άρχιζα να συμμετέχω στην καθημερινή τους ζωή. Δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να τους δείξω ότι είμαι άξια εμπιστοσύνης. Έτσι το πρωί της επόμενης μέρας έβαλα ένα κόκκινο φρουρού φόρεμα με τους ώμους απ' έξω, κόκκινες μοντέρνες μπότες και χτενίστηκα. Με την καρδιά να σφίγγεται από το άγχος, κατέβηκα στην τραπεζαρία του σπιτιού ή καλύτερα του παλατιού. Ο αρχηγός με τους γιους,τις υπηρέτριες και τα τσιράκια του, ανάμεσα στα οποία ήταν φυσικά ο Έρικ και ο Έλιοτ, είχαν ήδη αρχίσει να τρώνε. Σταυρώνοντας τα χέρια μου, πλησίασα δειλά. Όλοι γύρισαν και με κοίταξαν.

-Κα...λη...μέ...ρα... Ψέλλισα.

-Καλημέρα, Αμάντα Τζόουνς, μου είπε ο αρχηγός. 

Ο Στέφεν προσπαθούσε να το παίξει χαλαρός. Άρχισε να τσιμπάει μηχανικά ένα κομμάτι λουκάνικο, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Τα μάτια του είχαν γουρλώσει. Κατά τ' άλλα, το έπαιζε κουλ.

-Να... καθίσω;

-Πάρε ένα πιάτο από τον απέναντι πάγκο και μαχαιροπίρουνα... Έχει αρκετά πράγματα στο τραπέζι, ωστόσο, άμα δεν σου αρκούν, υπάρχει και στον πάγκο μεγαλύτερη ποσότητα... Μόλις αρχίσαμε να τρώμε κι εμείς.

   Υποκλίθηκα χαμογελαστή και με χέρια που έτρεμαν πήρα το σερβίτσιο. Είχε μια θέση κενή στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, στην άλλη άκρη από τον αρχηγό και τους γιους του δηλαδή. Κάθισα εκεί. Μου έκανε νόημα να πάρω την καρέκλα και να καθίσω κοντά του, απέναντι από τον Στέφεν σχεδόν.Ένιωσα ντροπή είναι η αλήθεια, όμως τον υπάκουσα. Μόλις κάθισα κοντά του και τακτοποιήθηκα, σταύρωσα τα χέρια μου κι έσκυψα το κεφάλι μου.

-Τι έγινε, δεν θα φας; Μου αποκρίθηκε.

-Α, ναι... Εμ... Εννοώ...Φυσικά...

-Στέφεν, πριν αρχίσει να τρώει, έτσι έκανε και στο σχολείο;

Εκείνος έγνεψε αρνητικά. 

-Μάλιστα.Λοιπόν κοπελιά... Εννοώ...Αμάντα... Δεν χρειάζεται να παίρνεις την άδεια για να αρχίσεις να τρως. Εφόσον έχουν καθίσει όλοι, αρχίζουμε και τρώμε.

   Ο Έλιοτ έσκασε στα γέλια και ο Έρικ τον βάρεσε. Άρχισα να τρώω. Τα πάντα ήταν πεντανόστιμα.

-Το φαγητό είναι υπέροχο, έσπασα την σιγή που επικράτησε για λίγο. 

Ένιωσα ντροπή, καθώς όλοι γύρισαν παραξενεμένοι και με κοίταξαν.