Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 38

-Να τους πλησιάσουμε τώρα;

-Δεν ξέρω... Εσείς τι λέτε;

-Δεν φαίνεται πως πρόκειται να φιληθούν ή κάτι τέτοιο...

-Οπότε πάμε;

-Ναι.

   Τα παιδιά και το γλυκό μας σαμαντίβα συζητούσαν μεταξύ τους για ν' αποφασίσουν αν θα μας πλησιάσουν ή όχι. Άκου εκεί να φιληθούμε! Για ποιον λόγο; Με την καμία! Ή μήπως ναι; Μπα.. Βασικά... Πφ, καλά, αυτό θα το αποφασίσετε εσείς...

-Αμάντα!!!! Φώναξε η Λίλα και όλοι ευθύς έτρεξαν με φόρα προς το μέρος μας.

-Λίλα! Ελβίνα! Κρίστι! Αδερφούλη! Μά.. Μάικ;!!!

   Αγκαλιάστηκα με τα κορίτσια και τον αδερφούλη μου. Με τον Μάικ κάναμε χειραψία, ενώ ο Στέφεν μας κοιτούσε αμίλητος.

-Ναι, είμαι κι εγώ εδώ, είπε ο Μάικ, καθώς μου έσφιγγε το χέρι.

Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον. Ο Στέφεν έκανε τα χέρια του μπουνιές.

-Ήρεμα, φίλε, δεν θα σου φαν την γκόμενα, τον πείραξε ο Άντριου, ενώ εκείνος ενοχλημένος τον χτύπησε στον ώμο.

-Άουτς!

-Το άξιζες, παλιομαλάκα Άντριου!

-Έι! Πάρε τα κουλά σου από το μπέιμπ μου!

-Α, ναι, το ξέχασα, είσαι κι εσύ εδώ...

-Κοίτα τον ρε με τι θράσος!

-Εγώ κοπελιά είμαι πρίγκιπας, ό,τι γουστάρω θα κάνω, είπε για πλάκα.

-Μόνο πρίγκιπας δεν φαίνεσαι, αστειεύτηκε η Ελβίνα.

   Ο Στέφεν γέλασε ελαφρώς. Ήταν ένα μεγάλο βήμα γι' αυτήν. Ήθελε να ξαναγίνουν φίλοι, όπως παλιά... Να την προστατεύει και να την παρηγορεί. Όχι, δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του... Έτρεφε όμως μια βαθιά φιλική αγάπη που όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να φύγει από την καρδιά της. Δεν ξέρω τι ένιωθε ο Στέφεν γι'αυτήν. Αν την αγαπούσε ή όχι... Αν την ένιωθε σαν φίλη, σαν εχθρό... Ή σαν κορίτσι του... Αλλά τι μ' ενδιέφερε το τελευταίο; Το να τα έφτιαχναν θα έκανε ίσως και τους δυο πολύ ευτυχισμένους, μακάρι... Ή μήπως... Δεν το ήθελα αυτό;

-Ελβίνα... Είπε το βαμπίρ κοιτάζοντας κάπου αφηρημένα.

-Ναι, Στέφεν;

-Θέλω να σου μιλήσω ιδιαιτέρως, της απάντησε εξακολουθώντας να έχει το ίδιο αφηρημένο βλέμμα.

-Οκ, πάμε παραπέρα τότε...

   Έφυγαν μαζί και πήγαν πίσω από κάτι δέντρα, σε απόσταση αρκετά μακρινή από εκεί που βρισκόμασταν, προκειμένου να μην ακούγονται. Ένα αίσθημα ζήλιας κυρίευσε την καρδιά μου. Προσπάθησα να το απωθήσω. Άδικος κόπος... Μα τι στο καλό; Ζήλευα την ίδια μου την φίλη; Την φίλη που μου στάθηκε σε τόσα πολλά, που χωρίς αυτή δεν θα τα είχα καταφέρει; Την φίλη που πάντοτε ήθελε το καλό μου και την ευτυχία μου; Της άξιζε να είναι ευτυχισμένη, να γνωρίσει επιτέλους τον πραγματικό της έρωτα... Μετρημένα ήταν τα άτομα που την συμπαθούσαν... Οι περισσότεροι την μισούσαν... Μα αυτή δεν έφταιγε σε τίποτε... Λοιπόν, έπρεπε επιτέλους να βρει κάποιον που να την αγαπά και να την προστατεύει. Κάποιον που να της επιβεβαιώσει πόσο όμορφη, γλυκιά κι αξιαγάπητη ήτανε... Κάποιον που εξαιτίας της μεγάλης του αγάπης προς αυτή, να δείξει σε όλους πως δεν πρέπει να την κοροϊδεύουν και να της κάνουν τη ζωή κόλαση. Εμένα απλώς δεν με άκουγε. Της είχα πει επ' άπειρον πόσο σημαντική ήταν για μένα και πολύτιμη για τον καθένα. Όμως πίστευε πως ήμουν η μόνη που τα έβλεπε έτσι τα πράγματα.