Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 56

   Γονάτισα δίπλα στον γκρεμό ουρλιάζοντας. Ποτάμι τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια μου. Ο Άντριου, γονατισμένος δίπλα μου, με μάτια κόκκινα από το κλάμα,με αγκάλιαζε προστατευτικά. Κατηγορούσαμε τους εαυτούς μας κι αναθεματίζαμε τον βιολογικό μας πατέρα, που εξαιτίας του (κι εξαιτίας μας) η ζωή του χειρούργου Ρόμπιν είχε λάβει τέλος... 

   Ανήμποροι να σηκωθούμε, νιώσαμε κάποιον να περνάει ξυστά μας. Καταφέραμε να διακρίνουμε κάτι να πέφτει στον γκρεμό και ύστερα να επιστρέφει πάλι. Κάναμε πίσω. Έκπληκτοι αντικρίσαμε τον Τρέβορ που είχε αγκαλιά τον χτυπημένο στο κεφάλι πατέρα μου. 

-Θα τον πάω στο νοσοκομείο... Εσείς ελάτε με την μαμά σας, μας είπε, κι έφυγε σαν αστραπή.

Γύρισα και κοίταξα τον Άντριου. Μια μικρή δόση ελπίδας μας έκανε να αισθανόμαστε κάπως καλύτερα.

-Άντριου... Ο μπαμπάς...

-Είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα σωθεί....

Πήγαμε στο σπίτι για να πάμε να πάρουμε την μαμά. Ξάπλωνε στον καναπέ και κοιτούσε κάπου αφηρημένα. Τα δάκρυα είχαν στερέψει. Η καρδιά της, είχε σχιστεί σε μυριάδες κομματάκια. Την πλησιάσαμε. Ο Άντριου την χάιδεψε στο κεφάλι. Εκείνη μουρμούριζε στα ελληνικά ένα μοιρολόι. Εγώ, που ήξερα ελληνικά φαρσί, δάκρυσα κάπως. 

-Μαμά, δεν είναι ακόμη η ώρα για να μοιρολογήσουμε... Ίσως να μην χρειαστεί και καθόλου.

-Τι έγινε; Ρώτησε η μαμά και πετάχτηκε όρθια, σαν να είχε ελατήριο.

-Ο Τρέβορ τον έσωσε και τον πήγε στο νοσοκομείο... Καλύτερα να πάμε κι εμείς.

-Δόξα τω Θεώ, αναφώνησε κάνοντας τον σταυρό της.

   Πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στο νοσοκομείο που δούλευε ο μπαμπάς. Σίγουρα εκείνο θα εννοούσε. Ναι, καλά μαντέψαμε. Τον βρήκαμε να κάθεται έξω από ένα δωματιάκι, στο τμήμα της κλινικής. Η μαμά μου τον αγκάλιασε κλαίγοντας. Εκείνος, την έσφιξε στην αγκαλιά του. Είχαν να τα πούνε πάνω δεκαπέντε χρόνια.

-Έλα, ηρέμησε, Ανδριάνα.... Όλα θα πάνε καλά... Οι γιατροί είπαν πως θα του κάνουν επέμβαση και θα σωθεί... Βέβαια...

-Βέβαια; Θέλησα να μάθω.

-Θα έχει προσωρινή έλλειψη μερικής μνήμης... Θα θυμάται τα συγγενικά και τα πρόσωπα με τα οποία είχε στενές επαφές. Δεν θα θυμάται όμως κατά πόσο ήταν καλές οι σχέσεις του με αυτά τα άτομα... Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι χτύπησε , ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά, σ'ένα σημείο του εγκεφάλου του που είναι υπεύθυνο για την μνήμη...