Κάτω από την πανσέληνο

Κεφάλαιο 22

   Ήτανε ώρα για την Μπλακρόουζ να λάβει δράση! Είχε νυχτώσει και σήμερα ήταν η προγραμματισμένη εξολόθρευση μερικών βαμπίρ που ήταν έμπιστοι φρουροί του Τρέβορ, του πατέρα του Στέφεν. Έστειλα μήνυμα στον μπαμπά μου πως κάτι προέκυψε και δεν θα μπορούσα να έρθω. Έτσι λοιπόν, κάτω από την σκιά του φεγγαριού, μεταμορφώθηκα στην άγνωστη για όλους (πλην της Λίλας) Μπλακρόουζ. Τώρα θα μάθαινα άμα ήμουν πραγματικά καλή στο να παίζω θέατρο ή όχι. Χρειαζόταν μεγάλη προσοχή. Έπρεπε να υποδυθώ ένα εντελώς διαφορετικό κορίτσι από μένα. Σοβαρή, κάπως επιβλητική και ίσως λιγάκι τρομαχτική, οξύνους ,ορθολογίστρια και πάνω απ' όλα γενναία. Το τελευταίο χαρακτηριστικό ίσως και να το είχα. Αποφάσισα να επιχειρήσω κάτι το εντελώς επικίνδυνο για μένα, αυτό δεν θεωρείται γενναιότητα; Θα ήταν ωστόσο λιγάκι δύσκολο  να μην δείχνω πως φοβάμαι τα βαμπίρ. Κάθε φορά που έβγαζαν τους κυνόδοντές τους, ταραζόμουν. Έπρεπε να το παίξω ψύχραιμη. 

   <<Βάλε τα δυνατά σου, Αμάντα>>, είπα στον εαυτό μου, καθώς πλησίαζα στην βίλα του αρχηγού των βαμπίρ, του Τρέβορ. Οι εξολοθρευτές είχαν κιόλας φτάσει. Παραμόνευαν για να χτυπήσουν μόλις εμφανίζονταν οι φρουροί. Είχαν ετοιμάσει τα όπλα που πετούσαν δίχτυα, καθώς και τα αναισθητικά. Κρύφτηκα από την ακριβώς αντίθετη μεριά. Μόλις έπιαναν τα βαμπίρ, τότε θα έβγαινα από την κρυψώνα μου και θα τους αντιμετώπιζα. Ήμουνα σ'ετοιμότητα. Έβγαλα το ξίφος μου ελαφρώς  από τη θήκη του και κράτησα σφιχτά στα χέρια μου το τριαντάφυλλο. 

   Οι φρουροί βγήκαν από την βίλα. Οι εξολοθρευτές τους αιφνιδίασαν. Κατάφεραν να τους πληγώσουν θανάσιμα και να τους αιχμαλωτίσουν. Ο πατέρας μου έβγαλε το όπλο που εδώ και καιρό έφτιαχνε γι' αυτή την περίσταση. Το ποσοστό ενέργειας που θ' απελευθέρωνε ήταν αρκετό για να σκοτώσει τους εχθρούς του. Δεν έπρεπε να αστοχήσει, καθώς μπορούσε να ρίξει μόνο μια βολή. Αποφάσισα να πάρω ένα ρίσκο: Θ'αναχαίτιζα την πορεία της ενέργειας, έτσι ώστε να τον αναγκάσω να φτιάξει άλλο όπλο, καθυστερώντας την αποστολή για κάμποσο. Χρειαζόταν όμως να αυτοσυγκεντρωθώ και να έχω καλό συγχρονισμό. Αλλιώς.... Οι εξολοθρευτές θα πετύχαιναν τον απαίσιο σκοπό τους...

   Τα βαμπίρ, σαν λυσσασμένα, πάσχιζαν να σχίσουν τα δίχτυα, μάταια όμως. Τα λυπήθηκα. Όχι, έπρεπε να κάνω υπομονή, να επιτεθώ την κατάλληλη στιγμή. Ο πατέρας μου σήκωσε το όπλο, χαμογελώντας σατανικά. Τα βαμπίρ τον κοίταξαν μ' ένα λυπημένο και φοβισμένο βλέμμα. Τράβηξε την σκανδάλη. Τότε ευθύς αμέσως πετάχτηκα από την κρυψώνα μου. Κούνησα πέρα δώθε το τριαντάφυλλό μου. Μαστίγια βγήκαν και τύλιξαν το όπλο, μπλοκάροντάς το και κάνοντάς το να ανατιναχτεί. Ο μπαμπάς μου το πέταξε κάτω εγκαίρως. Δεν τραυματίστηκε κανένας.