Bir Rüyaydın Sen

3.Bölüm:İşim Olmaz

   Barlas’ın tepkisinin üzerinden tamı tamına dört ders saati geçmişti ve ben hala onu düşünüp duruyordum.Düşünmemin sebebi belliydi.Hassiktirden başka bir şey dememişti.Normal bir insan küfür etmek yerine “Vaay!,Süper!,” ya da “Iyy!Berbat!” gibi tepkiler verirdi.Ama burada Barlas’dan bahsediyoruz.O ve normal olma kavramı birbirine Kuzey Kutbu’yla Güney Kutbu’nun arasındaki mesafe kadar uzaktı.

   Saatler tam on ikiyi gösterirken okuldaki bütün öğrenciler zincirden salınmış köpek gibi sınıflarından fırlamış ve kantine doğru koşmuşlardı.Buna benim sınıfımdakiler de dahildi.Tabii sadece erkekler.Kızlar ise daha sakince sıralardan kalkıp,zilin çalmasından beş dakika öne çıkardığı cüzdanlarıyla sınıftan aheste aheste ayrılıyorlardı.Onlara bakıp suratımı ekşittikten sonra tutulmuş vücudumla birlikte sıramdan kalktım.Ah!Kırk dakika boyunca hareketsiz kalmanın zararları diye işte ben buna derim!Sınıfın görebildiğim kadarında kimse yoktu.Yani yalnızdım.Yine.Sinirle homurdanmamak için kendimi zor tuttum ve fırsattan istifade tutulmuş vücudumu açmak için gerindim.Ellerim birleşik şekilde yukarıda dururken,bedenim yay şeklini almıştı.Bu pozisyon da göğüslerimin daha belirgin olmasına ve eteğimin yaklaşık bir karış yukarıya çıkmasına sebep olmuştu.Fakat pek umursadığım söylenemezdi.Sonuçta sınıfta yalnızdım öyle değil mi?Yani en azından onun sesini duyana kadar öyle sanıyordum.Sesini duyduğum an da kaskatı kesilirken,içimden kendime olabilecek en ağır küfürleri sıralıyordum.Ne diye arkamı kontrol etmemiştim ki?!Ve az önce ne demişti o bana?

”Biraz daha gerinirsen belinin kopma tehlikesiyle karşı karşıya kalacaksın.”

Üstüne üstlük bunu alaycı bir sesle söylemişti!Sinirle karışık derin bir nefes aldım.Bu çocuk bir gün kesinlikle beni deli edecekti!”Zaten delisin.Onun için deliriyorsun…”İç sesime hayali bir şekilde dil çıkarıp Barlas’a makul bir cevap vermek için düşünmeye başladım.Ardında karşısında eski sessiz Mira olmadığını göstermek için yüzüme karşımdaki kişiyi sinir edecek görünüşe sahip olan bir gülümseme takınıp arkamı döndüm.Benim gülümsememin benzerini Barlas’ın suratında gördüğümde gülümsememi daha çok genişlettim.Sonunda konuşmam gerektiğini kendime hatırlattım.Sesime alaycılık katmayı unutmayarak konuşmaya başladım.

”Belim kırılsa ilk sevinecek olan kişiyken benim için endişelenmen ne kadar ironik.”

Barlas’ın adeta suratına yapışmış olan yılışık gülümsemesi bir an bile solmazken,ağzının ortasına yumruk atmamak için kendimi zor tuttum.Zaten istesem bile atamazdım ya!1,80lik çocuğa!Hatta o çocuğun ağzına yumruk atmak istersem ya sıranın üzerine çıkmam ya da havada zıplamam gerekirdi.İki türlü de rezil olacağımı bildiğim için öyle bir şey yapmaya kalkışmazdım zaten.Düşüncelerimi bölen ses ile gerçeğe döndüm ve ne zaman dibime girdiğini bilmediğim Barlas’a hem şaşkın hem şok olmuş gözlerle bakmaya başladım.Vücudum anında gerilirken geri adım atmamak için kendimi zor tutuyordum.Geri adım atamazdım.Attığım an da her zaman olduğu gibi benimle dalga geçecek ve ne kadar korkak olduğumu söyleyecekti.Böyle bir şey olmasını kesinlikle istemiyordum.Ama o böyle dibimde dururken nasıl geri çekilmezdim ki?!Çocuk dibimde yani!Tamam.Şimdi sakin olup derin bir nefes almalıyım.Ciğerlerime temiz hava sanarken,çok aşina olduğum bir koku doldu.Odunsu erkek kokusu ciğerlerimin her santimetresini doldururken kendimi ormanın ortasında Barlas’la tek başımıza kalmış gibi hissettim.O kadar huzurlu hissettiriyordu ki…Sadece o ve ben…Rahatımızı bozacak hiç kimse yoktu.Kendimizden başka.Barlas’ın alaycı sesi kulaklarıma dolduğu an da etrafımızdaki orman ve huzur kayboldu.Gözlerim netlik kazanıp,karşımda bir dağ misali dikilen Barlas’a odaklandı.

”Ne o şaşkın ördek?Cazibem karşısında dilin tutuldu sanırım.”

Pis egoist!Şu anı bozmasa olmuyordu sanki!Her ne kadar yapmak istemesem de sinirle homurdanıp bir adım geri çıktım.Kokusundan uzaklaşmış olmanın hüznü içimi yakıp kavururken onu şuraya yatırıp pataklamak istedim.Ama tabii sadece istedim.Yapmadım.Sonunda alaycı bir ses çıkarıp gözlerimi gözlerine diktim.