Help Me |Niall Horan| au.

Chapter 1

*Hayley's POV*

Zuchtend haal ik een hand door mijn haren en stap uit. Volgens mijn ouders heb ik een erge verslaving en moet daarom naar een kliniek gaan. Nog steeds spookt de vraag door mijn hoofd. Hoe zijn ze er ooit achtergekomen? Ik bedoel, ik heb het nooit gedaan toen ze thuis waren. Altijd veeg ik het bloed weg als er wat op grond ligt. Hoe kan het dan?

Ik stap uit en werp mijn ouders een vernietigende blik toe. Ik vergeef het hen gewoon nooit meer! Hoe kan iemand zijn of haar dochter zo iets aan doen? Ik snap die mensen gewoonweg niet. Ze zijn ziek in hun hoofd. Jep, dat is het. Ze zijn ziek!

We lopen een groot gebouw in waar mensen zoals mij moeten verblijven. Van mensen met zelfmoord neigingen tot anorexia. Van drugs tot snijden. En ik ben er dus één van.

Mijn ouders melden mij bij een balie en dan komt er een jongen van, ik schat rond de twintig, naar ons toe gelopen. 'Goedenmorgen, ik ben Niall. Jij bent vast Hayley', zegt hij met een accent.

Ik knik even en kijk naar mijn voeten. Hij begint kort een babbeltje met mijn ouders, maar richt zijn aandacht al snel weer op die van mij. 'Zullen we jou maar je kamer eens laten zien?'

Zonder op antwoord te wachten pakt hij mijn koffer en zegt dat we hem moeten achtervolgen. Ik gehoorzaam hem gewoon en blijf naar voren kijken. Ik haat mijn ouders! Zij zijn degene die mij dit aandoen. Waarom? "Omdat ik een slechte verslaving heb?"

Hij opent een deur, met daarachter een kale kamer. Een twijfel bed (A/N dat is een soort van tweepersoonsbed maar dan kleiner) een nachtkastje, een grote ladekast en een kledingkast. 'Het is kaal. I know. Maar je mag hem dus helemaal zelf inrichting. Als je hem hebt ingericht moet je wel even iemand roepen die je kamer na kijkt, aangezien jouw probleem is dat je snijdt, mag er niks scherps in de kamer zijn. En anders zien we het toch, want er hangt een camera', zegt hij weer lief.

'Wij zijn weg', zegt mijn vader. Hij loopt naar me toe om mij te knuffelen, maar ik sla hem van mij weg. 'Ik hoef jullie knuffels niet', zeg ik meteen boos. Ik zie nog net mijn moeder haar ogen, die glinsteren door de tranen en dan word de deur dicht getrokken.

Nu zit ik in een kale kamer, met alleen maar Niall. 'Was je niet te boos op je ouders?' Ik schud mijn hoofd. 'Zij zijn toevallig degene die mij naar hier hebben gestuurd', zeg ik meteen 'maar ze doen het omdat ze om jou geven.'

Ik haal alleen maar mijn schouders op en kijk hem aan. 'Stel je zelf eens voor?' Ik verveel me, dus het is geen probleem om mijn "begeleider" te kennen.

'Ik ben Niall Horan en ben twintig jaar. Ik  woon voor mijn werk in Londen' zegt hij. 'En jij?'

'Ik ben dus Hayley McCan en ben 18 jaar. Ik ben Birts en haat mijn ouders, want ik heb geen probleem!' Hij kijkt mij meteen geruststellend aan. 'Hayley, je hebt geen probleem. Je hebt een verslaving, waar ik je mee ga helpen.'

'Maar ik heb geen verslaving of wat dan ook. Dit is voor mij gewoon een uitweg om de pijn te verminderen die ik in mijn hart heb. Weet je wel hoe het voelt om mishandeld te worden door je nonkel en je ouders denken dat je het gewoon van slechte vrienden hebt?'

Hij kijkt mij geschrokken aan en omhelst mij voorzichtig. 'Het spijt mij', zegt hij zachtjes. 'Jij kan er toch niks aan doen?' Hij haalt zijn schouders gewoon op.

'Maar goed, maandagen, vandaag dus komen er altijd nieuwelingen en vertrekken weer andere mensen. Soms zijn het er maar één, soms twintig. En zodat iedereen elkaar een beetje kent, word er elke dinsdag een uur vrijgehouden voor een kleine spel. We zijn een klein kliniek, dus het is altijd wel super gezellig.'

Ik knik alleen maar en laat hem los, aangezien het een beetje awkward is. 'Mag ik alles uitpakken?' Hij knikt en loop glimlachend mijn kamer uit.

Ik haal snel uit mijn Uggs mijn breekmes en loop naar de kleine badkamer. Ik sluit de deur, doe de wcbril omlaag en ga er op zitten. Trillend zet ik het mesje tegen mijn vel en er ontsnapt al een straaltje bloed. Deze mes is geweldig! Ik maak er een diepe snee in en vervolgens nog drie. Ik voel mezelf al slap worden en val bewusteloos neer op grond. Dit gebeurd vaker, dus ben ik niet in paniek. Normaal kom ik binnen een kwartiertje weer.