Help Me |Niall Horan| au.

Chapter 16

Ik loop weer zuchtend naar mijn kamer en laat mij op mijn bed neer vallen. Dit bed hier is echt verschrikkelijk koud als je alleen bent, maar nu heb ik ook niemand meer waar ik mezelf aan kan vastklampen zodat ik het weer warmer krijg, want mijn enige warmtebron is nu alleen nog maar een koude ijsberg, die je doet smelten als je hem ziet, door de kleur van zijn ogen en zijn glimlach all- STOP!

Hayley, denk nooit meer zo over hem want als je dat gaat doen, dan ga je weer in de put zitten en dat wil je niet. Niet weer. Vergeet hem gewoon -Ook al gaat dat moeilijk, aangezien hij bij je in je kamer slaapt. Doe alsof hij er niet is, nooit heeft bestaan en ook nooit gaat bestaan. Hij is gewoon een stukje stof, dat op je is gaan plakken en nu er een harde wind is, is hij weer weggeblazen.

Life goes on... Ja, voor de mensen die altijd al een perfecte leven gehad hebben. Niet voor mij dus. Bij mij valt mijn wereld meteen stil door de meest onlogische zaken, zoals dit. Hoe kan je "vriendje" op je uitvliegen als je dit allemaal voor hem doet? Ja, natuurlijk voel je je dan helemaal beroerd en wil je het liefst weer een einde aan je leven maken. Maar ooit heb ik zo'n quote gezien op Twitter en daar heb ik mezelf aan vastgeklampt.

The more I lived with Jan, the more I loved her, the more I made her miserable.
It was a vicious cycle......The more I loved her the more I hated her.
And the more she loved me, the more I harmed myself

~Marvin Gaye

Maar nu ik er over na denk, slaat het helemaal nergens op. Alles is de laatste tijd ook zo ingewikkeld dat ik waarschijnlijk de weg naar de kantine niet meer ga kunnen vinden, maar er is nu iets nog belangrijkers dan de kantine en volgens mij is het wel héél erg belangrijk. Zo erg zelfs dat-

'Hayley, het spijt me.'

Geschrokken draai ik mij om en zie een jongen met rode ogen voor mij staan. Die ogen die altijd alleen maar positivieteit (Als dat een woord is) uitstralen, straalt nu alleen maar spijt en teleurstelling uit. Ik bijt hard op mijn lip en doe mijn best om geen medelijden met hem te krijgen, want als ik dat wel ga doen, ga ik het hem meteen willen vergeen, en dat wil ik nu niet met een gezond verstand.

'Hayley, ik meen het. Het spijt me.'

Zijn stem slaat een keer over en zuchtend stop ik mijn gezicht in mijn kussen. Dit is allemaal ook zo ingewikkeld, zoals ik al zei. Dit lijkt op een doolhof zonder een uitgang, waar je heel je leven lang in vast zit en dat wil ik niet. Ik wil er uit geraken, maar dat gaat mij echt nooit lukken. Zo ver ben ik al.

'Niall... Verdwijn!' Ik sla de dekens rond mij heen en zucht een keertje onhoorbaar. Hij kan het echt niet maken om nu gewoon zijn excuus aan te bedien en dan te verwachten dat ik het hem ga vergeven. Hij is gewoon een lafaard. Ja, dat is hij. Een lafaard. Een lafaard met zo'n grote ego dat groter is dan de grootste trein rond de hele wereld. Zo'n ego die nog groter is dan een MacBurger van Amerika. Zo'n ego die groter is dan China. Ja, hij heeft officieel de grootste ego die ik ooit heb gezien, en die er bestaat.

'Nee, ik verd-'

'Niall, verdomme verdwijn!'

'Nee! Ik verdwijn niet! Hayley je weet wat we hadden afges-'

'Niall, ik hoef het niet te weten!'

Opeens zakt mijn bed een beetje in, waardoor ik weet dat hij bij mij is komen zitten. Boos sta ik recht en wil weg lopen, maar hij pakt mij bij mijn pols, waardoor ik een klein gilletje slaak. 'Owh, sorry.' Meteen pakt hij een EHBO-doosje onder de kast vandaan. Zwijgend kijk ik hem aan en zie dat hij ook steeds diep in mijn ogen kijkt. Wat probeert hij te doen? Zuchtend steek ik mijn hand dan uit, omdat hij daar een teken voor doet en kijk even naar wat hij bezig is.

'Hayley, doe dit alsjeblieft nooit meer', murmelt hij dan stilletjes. Zwijgend kijk ik gewoon naar wat hij doet en negeer wat hij zegt. Ik ga nu nooit meer naar hem luisteren en gewoon altijd het tegenover gestelde doen, dus het lijkt er wel op dat ik dit nog veel vaker ga doen. Waarschijnlijk ga ik het gewoon elke dag doen.

'Of wil je dat ik een vlinder op je pols teken?' Meteen worden mijn ogen groot en denk ik aan The Butterfly Project.

The Butterfly Project:

The Rules are:

1. When you feel like you want to cut, take a marker, pen, or sharpies and draw a butterfly on your arm or hand.

2. Name the butterfly after a loved one, or someone that really wants you to get better.

3. You must let the butterfly fade naturally. NO scrubbing it off.

4. If you cut before the butterfly is gone, you've killed it. If you dont cut, it lives.

5. If you have more than one butterfly, cutting kills all of them.

6. Another person may draw them on you. These butterflies are extra special. Take good care of them.

7. Even if you don't cut, feel free to draw a butterfly anyways, to show your support. If you do this, name it after someone you know that cuts or is suffering right now, and tell them. It could help.

'Nee, Niall! Alsjeblieft!' Nog voordat ik kan tegenstribbelen heeft hij een stift uit zijn broekzak en begint hij een grote vlinder te teken op mijn pols, waarna hij daaronder zijn naam er in het groot bij schrijft. 'Snij je nu maar als je het nog wilt', zegt hij, duidelijk gekwetst, en loopt daarna de kamer uit.

Verbaasd blijf ik naar de vlinder op mijn pols staren en voel mijn ogen nat worden. 'Verdomme, Niall!' Zachtjes begin ik te snikken en blijf mijn blik gericht houden op het vlindertje op mijn pols. Hij kan dit toch echt niet menen?!

--------
Hoooiiiii!!
Ik teken zowat op ieder selfharmer die ik ken een vlinder, en als je zo van die mensen kent MOET je het echt doen! Je weet niet hoe goed dat dat helpt!!!!

Btw; MIJN MESSAGE BOARD IS BIJNA HELEMAAL LEEG EN IK ZOU HET GEWELDIG VINDEN ZOU JE DAAR IETS OP WILLEN PLAATSEN!