Chapter 35 + Epiloog
Pov - Hayley
Dit kan niet waar zijn.
Dit kan niet waar zijn.
Dit is maar een droom.
Geen droom, een nachtmerrie.
Maar het maakt niet zo veel uit,
straks ben ik toch weer wakker.
Ik blijf dit in mijn hoofd herhalen, terwijl de tranen over mijn wangen blijven stromen. Dit kan niet echt waar zijn, toch? Net nu alles zo goed gaat kan het niet zijn dat alles weer helemaal op zijn kop staat. Toch? Dat is onmogelijk.
Waarom moet dit mij overkomen? Waarom? Karma is echt een bitch, terwijl ik nooit iets verkeerd doe.
Na twee jaar denk je dat je leven gewoon niet beter kan, overkomt het ergste je.
Ik wil stoppen met huilen en snikken, maar het gaat niet. Ik heb niks meer onder controle in mijn lichaam. Ik tril helemaal en zoals ik al zei stoppen de tranen niet met rollen.
"Hayley... Shhh... Nee, babe alles komt goed.." Hoe kan hij weten dat alles goed komt als hij niet eens weet wat er aan de hand is? Alsof hij weet wat er gebeurt is.
Ik zou nu niet zo boos moeten zijn op hem, maar ik heb niks over mijn zenuwen en gevoelens onder controle. Zou het erg zijn als ik nu zou zeggen dat ik wil dat Niall op dit moment van aarde verdwijnt?
Gewoon, omdat hij mij probeert te troosten terwijl hij zelf ook weet dat je mij niet kan troosten.
"Niall, verdwijn" zeg ik snel tegen hem en veeg mijn tranen weg, niet dat het echt helpt. "Wat? Hayley, ik ga nergens naar toe" zegt hij meteen en zet mij op zijn schoot. Ik wil er meteen weer van af gaan, maar hij is veel sneller dan mij en houdt mij heel erg goed vast aan mijn armen, dat het pijn begint te doen.
Hoe toevallig kan dit wel niet zijn? Dat ze alle drie hetzelfde hebben? Dit is gewoon het ergste dat zou kunnen gebeuren. Gewoon het ergste.
"Hayley, alles komt goed, geloof me" zegt hij op een sussende toon en hij streelt door mijn haren heen terwijl hij de hele tijd hetzelfde blijft zeggen. Ik schud wild met mijn hoofd en probeer weer regelmatig te ademen, maar het lukt mij gewoon niet.
Op dit moment ben ik al blij dat ik geen astma ofzo heb, want dan zou ik nu al in coma liggen, daar ben ik zo goed als zeker van. En dat zou alles zo'n miljoen keer erger maken dan het al was.
"Hayley, vertel mij op z'n minst wat er is gebeurt" zegt Niall op een smeekende toon, waardoor ik hem aankijk.
"Je doet mij pijn" piep ik als hij mijn armen no steeds hard vast heeft. Hij laat mij meteen weer los en kijkt mij met een sorry-gezicht aan. "Vertel je mij nu wat er aan de hand isN" Vraagt hij en geeft mij een kleine glimlach. Ik zucht en open mijn mond om te beginnen met praten.
"Ze... Een vrachtwagen, twee... Om precies te zijn." Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar mijn haden. "Hun zaten daar tussen... Ze leven nog" zeg ik en voel de tranen weer branden aan mijn ooghoeken, maar deze keer laat ik ze weer vallen. "Ze hebben een geheugenverlies... Ze alle drie en Austin is voor een deel verlamd" zeg ik tussen het snikken door. Niall zijn ogen worden groot en meteen slaat hij zijn armen weer rond mij heen en trekt mij heel goed op zijn schoot.
Ik snap niet hoe dit ooit gebeurt is? Hoe kan je in hemelsnaam tussen twee vrachtwagens terechtkomen? En hoe kan je daardoor geheugenverlies hebben? Ik snap wel dat je dan verlamd kan worden, wat eigenlijk het ergste van alles is. Ik voel mij hier zo schuldig over, terwijil ik weet dat ik er niks aan zou kunnen doen. Het is gewoon een gevoel dat je sowieso krijgt.
Op dit moment lijkt alles mijn schuld te zijn. Zelfs die ene vlief die word doodgetrapt door een klein jongetje, want als ik nu daar naar toe zou gaan zou die jongen dat niet kunnen doen.
Ik veeg voor de zo veelste keer mijn tranen weg en kijk even om mij heen. Dit is echt rampzalig en het verbaasd mij nog dat ik niet naar hen ben gegaan, maar dat komt omdat ik eerst mezelf hier voor moet straffen.
Meteen begin ik na te denken en het enige wat mij goed lijkt is het kleine make up spiegeltje in mijn tas die ik overal naar toe neem. Ik neem mijn tas stevig vast en sta recht. "Waar ga je naar toe?" Hoor ik Niall meteen vragen. Ik draai mij om naar hem en zucht diep, waarna ik naar de toiletten wijs. "Ik moet dringend" zeg ik met een kleine zucht en wacht tot ik toestemming heb van Niall.
Zo is hij altijd al geweest. De eerste jaar dat ik uit de kliniek mocht, moest ik echt alles aan hem vertellen. Zelfs als ik even naar de keuken zou gaan om water te gaan halen moest Niall weten waarom ik water wou. Al een tijdje was hij gelukkig wel gestopt maar het ziet er naar uit dat hij weer gaat beginnen.
Ik snel naar de badkamer en doe de deur achter mij op slot als ik in een hokje zit. Hier ga ik spijt van krijgen waarschijnlijk, en ik ga Niall hier heel erg fel mee kwetsen, maar op dit moment lijkt dit het slimste.
En nu heb ik heel erg veel spijt van de tatto die ik heb laten zetten. Waarom kon ik daar niet nog een jaartje mee wachten ofzo? Nu pas ga ik hem écht veel pijn doen en gaat hij mij waarschijnlijk niet eens meer willen aanzien maar ik kan er toch niks aan doen?
Ik open mijn tas en begin het helemaal te legen tot ik mijn spiegeltje vind. Het is toch best wel een groot spiegel voor een 'klein make up spiegeltje' maar dat maakt nu niet uit. Zolang ik van mezelf weet dat het mijn schuld is.
Ik zet het spiegeltje tegen mijn pols aan en bijt hard op mijn lip, waarna ik een keertje hard erover ga. Aangezien het een nogal scherp spiegel is begint het ook meteen te bloeden. Dit is echt iets dat ik op dit moment nodig heb.
Ik maak nog een paar - veel - sneeën en uiteindelijk voel ik mijn hoofd een beetje licher worden, maar blijf gewoon door gaan terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Volgens mij heb ik er nu wel al bijna tien en de pijn brandt doorheen heel mijn lichaam, maar ik stop niet. Ik heb mijn belofte aan Niall toch verborken dus ik kan net zo goed nu nog verder doen.
"Hayley?" Ik verstijf als ik opeens Niall zijn stem hoor, maar doe al snel alsof ik hem niet heb gehoord en snij met een tempo verder. Nu mag hij echt niet binnen komen, want ik weet dat Niall zo'n deur gemakkelijk open krijgt door gewoon met het slotje te spelen aan de buitenkant.
"Hayley, er is hier maar één deur op slot dus ik weet in welke hok je zit" zucht hij en begint te kloppen aan mijn deur. Ik hou mijn adem en tranen en kreunen binnen, terwijl ik verder snijd.
"Hayley, open die deur." ik schud mijn hoofd maar besef al snel dat hij dat niet kan zien. "Nee" zeg ik zo normaal mogelijk en kijk naar de vloer, die nu een beetje vol zit met bloeddruppels.
"Dan open ik hem maar zelf." En binnen no-time heeft hij de deur geopend en kijkt hij met grote ogen naar mij. ZIjn ogen beginnen te wateren en hij neemt mijn armen stevig vast. "Je had een belofte" zegt hij tussen zijn tranen door.
"Het spijt me. Niall, Help Me."
The end.
---
IM CRYING DIT IS DUS HET EINDE
Verwijder dit nog eventjes niet uit je bib, tenzij je geen zin hebt in mijn authors note
EN HET SPIJT MIJ VOOR DEGENE DIE EEN CLICHE EINDE WOUDEN
JE LEEST
Help Me |Niall Horan| au.
Fanfiction[DIT IS HEEL SLECHT GESCHREVEN DUS LEES DIT NIET] Hayley (18) is een meisje met heel veel problemen, echt heel veel. Ze werd mishandeld door haar vriendjes en word verkracht door haar bloedeigen oom. Na een tijdje kon ze het niet meer aan en was ze...
