© RUH HALİ: YALNIZLIK ⓡⓗⓨ

Ruh Hali: Gülümse

Selam arkadaşlar yeni bölümle karşınızdayım. Gecikmeden dolayı üzgünüm. Nedenini belirttim. Müzikle dinleyiniz lütfen. Hep melankolik gidiyoruz ama bayılıyorum bu kıza. Multimedia Eva'ya ait. Kendinize iyi bakın. Yorumlarınızı ve votenizi eksik etmeyin lütfen. Seviliyoruzsunuz. Sağlıkcakla kalın. Yeni bölümde görüşmek üzere! <3

Bir de arkadaşlar hikayelerim Watty Awards Türkiye de yarışıyor. Desteklerinizi eksik etmezseniz çok seviniirm. Duvarımda linkler olacak :)

BÖLÜM 27

Duygu ablama bakıyordum. 

“Ne oldu?” kafamı sağa sola sallamakla yetindim. Başım çatlıyordu. İki elimle başımı sıktım. Çantamı alıp hemen çıkmalıydım.  Çantama cüzdanımı ve telefonumu hızlı bir şekilde attım. Tam kapıdan çıkacakken beni kolumdan tuttu.

“Yüzünün rengi benzi attı. Saçma sapan hareketler yapıyorsun. Ne oldu söylemeyecek misin?”dedi.

“Tuna kaza geçirmiş.” dedim sakince. Buna ben bile şaşırdım.

“Seninle konuşan kimdi, Tuna mı?”

“Hayır, keşke o olsaydı. Bana kaza yaptığını söyleyen bir polisti sanırım. Lanet olsun bunun sebebi benim!”

“Durumu nasılmış peki?”

“Bilmiyorum işte bir şey demediler. Öğrenmeye gidiyorum bende. Benim hatamdı onu ben sinirlendirdim!”

“Eva kendini suçlamayı bırak ve lütfen sakin ol!” dedi. Kafamı hayır anlamında sallayıp kapının koluna dokundum.

“Eva dur!” dedi durdum.

“Oraya gitmen uygun olmaz.” dedi. Yüzümü buruşturup ona baktım. Ağzını tekrardan açtı.

“Sizi tanıyan birileri çıkarsa, orada neden bulunduğunu izah edemezsin.”dedi.

“Kim ne düşünüyorsa düşünsün, umurumda bile değil!” dedim.  

“Bak Eva sağlıklı düşün. İkinizi de zor duruma sokabilirsin.”

“Bundan başka ne gibi bir zor durum olabilir ki, kaza geçirmiş diyorum sana Duygu abla!” bu çıkışımın üzerine gelip ellerimi tuttu.

“Eva. Lütfen.” dedi.  Gözlerimi devirdim.

“Ben duramam ki yerimde. Onu görmem lazım. Bana ihtiyacı olabilir.”

“Bak bebeğim şimdi apar topar çıkarsan annen kuşkulanır ve seni tek başına asla bir yere göndermez.” Haklıydı sıkıntıyla nefesimi dışarı verdim.

“Başka ne yapabilirim ki?”

“En olmadı birlikte çıkarız. Bende annene kolayından beyaz bir yalan uyduruveririm. Ama bir şartla hastaneye ilk ben gireceğim.” dedi.

“O niye imiş o?” dedim alayla. Gülümsedi.

“Sen arabada beklersin ben gider bakarım. Eğer bir sorun teşkil etmezse seni çağırırım. Onun dışında seni körü körüne ateşe atamam.”dedi.

“Buna ne gerek var Duygu abla?” dedim ne kadar böyle desem de bu fikir aklıma yatmaya başlamıştı aslında.

“Bal gibi de gerek var. Unutma ki bu birlikteliğe bir şartla onay vermiştim. Sana asla zarar gelmeyecek. Hem ne kadar şartlar iyi olmasa da, gitmeden önce beyefendiyle tanışma şerefine nail olmuş olurum. Fena mı?” dedi tek kaşını yukarı kaldırarak.  

******

Arabayı hastanenin bahçesine park ettim.  Emniyet kemerini çözdükten sonra Eva’ya baktım. Ağlamaklıydı benim küçüğüm. Çenesini tuttum.