Elif Ada DOĞAN
Kelimeler boğazımda düğümlenmişti o ara , hayatımda duymak istemediğim 2 kelimeyi de aynı anda duymuştum çünkü.
2 kelime...
Kulaklarımı tıkamak istesemde, duyacaktım sanki o kelimeleri.
"Bak güzel kızım senden bir isteğim bir de söylemem gereken bi şey var belki bu söyleyeceklerimi daha önceden söylemem lazımdı ama söyleyemedim işte.
Lütfen sakin ol ve sözlerimi kesmeden dinle.
Ben seni tanıyorum Elif. Sen benim sadece işe aldığım alelade bir kız değilsin, sen bana babanın emanetisin. Şaşırma Seninle ilgili herşeyi biliyorum. Yetimhanede büyüdüğünü annenin babanın yaşayıp yaşamadığını yıllarca araştırıp sonunda pes ettiğini, hepsi.. Hepsini biliyorum. Ben senin babanın arkadaşıyım, baban bana emanet etti seni, yıllarca gizliden sana para göndermeye çalıştım. Bir şekilde bir yerlerden sana yardım etmeye çalıştım. Üniversiteyi bitirdiğini biliyordum bu yüzden başvuracağını bildiğim için sana bu işi sundum. Yanlış anlama! Sadece babanın emanetisin diye değil ne kadar başarılı ve zeki olduğunu biliyordum. Çünkü baban seni bana küçücük bir çocukken emanet ettiğinden bu yana. O yetimhaneden çıkıp ne kadar istemesen de geçimini sağlamak için o yüksek puanıla başladığın üniversitedeki başarını ve en sonunda istemediğin üniversiteden bile yüksek puanla çıkışını biliyorum her birinde sen görmesen de yanındayım çünkü sen bana babanın emanetiydin.
Baban yaşıyor... Aslında bunu sana söylemem gerekirdi ama daha fazla içimde tutamazdım. Seni neden yetimhaneye bıraktığını inan bilmiyorum. Ama eminim ki çok mantıklı bir sebebi vardır. Senden isteyeceğim şeye gelirsek.."
Baban yaşıyor.
Beynimden vurulmuşa döndüm.
Durdum. Kafamda kelimeler dönmeye başladı. Babam yaşıyordu. Babamı tanıyordu. Bu 2 kelime beni ölüm ile karşı karşıya getirdi. Başımda dönüyordu. Gözlerim ağırlaştı ama şimdi sırası değildi onun nerede olduğunu bulmadan olmaz!
"Nerde o" dedim 'baba' kelimesini kullanmak istemiyordum.
Beni yıllarca yetimhaneye mahkum bırakan bile isteye bunu yapan bir adama baba diyemiyordum. Oysa en büyük hayalimdi benim anne ve babamı bulup doya doya anne, baba demek.
"Bunu sana söyleyemem" dedi ve başını çevirdi.
"Lütfen, lütfen ne isterseniz yaparım ama lütfen bana söyleyin." Dedim zar zor çıkan sesimle. Dönen başım artık haddini aşmıştı ama dayanmam lazımdı.
"Olmaz, sana onun yaşadığını bile söylemem gerekirdi olmaz"
"Bakın madem benim babamı ve annemi yıllarca aradığımı biliyorsunuz o zaman neler çektiğimi de biliyorsunuzdur lütfen bunu bana çok görmeyin lütf-" kelimelerimi sonlandıramadan gözlerim ağırlaştı ve soğuk zemine başımı vurdum.
Miraç GÜNEY
Sabah Elif Adayı evine bıraktıktan sonra sürekli onu düşünüyordum. Bilmiyorum ama beynime kazınmıştı resmen.
Şimdi ise babamın talimatı üzere şirkete gidiyorum. Önemli bir konu hakkında konuşacağımızı ve bir kişinin daha olduğunu söyledi.
Telefonumun çaldığını gördüm ve uzun zamandır konuşmadığım İngilterede olan arkadaşım Mehmet'in aradığını gördüm.
Neşeli bir vaziyette telefonu açtım.
"Sen ölmemiş miydin lan? " dedim.
"İnsan bir napıyorsun der, neyse sen sormadın ama söleyeyim iyiyim kardeşim sen napıyorsun" dedi herzamanki neşeli sesiyle.
