De Donees University

Hoofdstuk 4

Na de introductieweek, was het weekend voorbij gevlogen. We hadden het toernooi gewonnen en als prijs had iedereen van onze klas een gloednieuwe laptop gekregen. Sommigen waren vreselijk teleurgesteld, maar mij hoorde je niet klagen.

Na het weekend was het echter tijd voor 'echt' school. Welkom terug bij de realiteit. Maandag had ik een hoorcollege van Marketing gehad en daarna een werkcollege met mijn klas.

Het was 3 uur 's middags toen ik klaar was en ik had geen tijd om te rusten. Als een gek was ik vanuit het hoofdgebouw naar mijn kamer gerend, had ik mijn sportkleren aangetrokken en was ik opzoek gegaan naar bijgebouw D.

Ik liep over de lichtbruine tegels van de paden buiten heen. Het mooi groene gras, de fijngeknipte struiken en bomen, stelden me vreemd genoeg gerust. Studenten zaten soms te luieren op banken langs de paadjes. Ik passeerde de enorme fontein voor het hoofdgebouw. Het beeld van een lynx, wolf, adelaar en jaguar tezamen was bovenop de fontein geplaatst. Dat was artistiek overdag, maar was behoorlijk creepy 's nachts.

Mijn aandacht verplaatste zich echter na een zwarte paal met bordjes. Daarop waren alle routes naar de gebouwen aangegeven. Ik herkende gebouw D en vervolgde mijn weg.

Gebouw D lag wat afgelegen van de rest. Het leek op een groot stenen blok. Ik kon er niks anders van maken. De stenen waren van een saaie grijze kleur en het gebouw had geen ramen. Achter het gebouw was een groot bos waar ik gisteravond nog had hardgelopen.

Ik liep richting de glazen deuren. Op een plaatje aan de muur naast de deuren stond met blokletters 'Gebouw D', eronder stond de charmante toevoeging 'Alleen toegang voor bevoegden.'

Fancy als ik was, had ik toegang.

Ik pakte het witte plastic kaartje uit mijn sporttas en hield die voor de scanner. De scanner lichtte groen op en de glazen deuren schoven open alsof ik Moses was die de grote Rode Zee uiteen splitste. Dankjewel, meneer Griffin.

Het gebouw telde maar één verdieping en omdat het alleen bestond uit een brede gang met deuren, had ik zaal 6 snel gevonden. Ook voor zaal 6 moest ik mijn kaartje voor een scanner houden. Dit keer verscheen er 'toegang verleend' op een klein digitaal beeldscherm naast de scanner.

Ik duwde de deur open en kwam ook in oog te staan met de modernste trainingszaal die ik ooit had gezien.

De ijzeren muren waren hoog en felle LED lampen verlichtten het schouwspel voor me. Vanaf mijn plek kon ik nog geeneens de hele ruimte zien. Links was een plek met gewichten en andere machines voor krachttraining. Er was een enorme klimwand en een loopbaan. Rechts zag ik rijen doelwitten in de vorm van mensen staan en daarnaast stond een beveiligd rek met allerlei soorten wapens, van pistolen tot bijlen. Helemaal achterin kon ik vage ruimtes herkennen waarin je waarschijnlijk simulaties kon spelen. In het midden van de zaal had je niet één, maar vier verschillende boksringen. Dit was een ruimte waarin je kon verdwalen, allemachtig. De meeste machines waren pikzwart, soms liep er wat roods tussen, net zoals de grond en dat zorgde ervoor dat je het gevoel kreeg alsof je zojuist in de toekomst was beland.

Ik zag de Jagers in het midden van de zaal staan bij de boksringen. Onze trainer was er nog niet. Op een drafje liep ik op ze af. Toen ik er was, zette ik mijn sporttas naast de andere tassen neer. Mijn blik viel op een nieuwe felroze tas die ertussen lag en ik deed mijn best om het niet uit te schreeuwen van frustratie. Candice.

Ik draaide me om en ging bij de groep staan. De jongens waren niet aan het kletsen, zoals we normaal deden. Als blikken konden doden, dan waren Candice en Nate dood op de grond neergevallen.