De Donees University

Hoofdstuk 8

Langzaam maar zeker, werd ik wakker. Achtergrondgeluiden kwamen weer op de voorgrond, maar mijn lichaam was te zwaar om er iets beweging in te krijgen. Ik knipperde met mijn ogen die aanvoelden als schuurpapier.

'Ze doet niet meer mee.'

'Dat bepaal jij niet.'

'Ik bepaal het wel!' Iemand schreeuwde.

'Nee, die macht heb je niet. We hebben haar nodig en dat weet je zelf heel goed.'

Mijn zicht werd weer normaal en ik kreeg door dat ik in een busje lag. Om me heen zaten alle Jagers. Door het raampje zag ik dat het nog donker buiten was, dus ik kon niet langer dan een uurtje bewusteloos zijn geweest.

Het gevecht tegen de Sinners kwam weer bij me terug. Ik herinnerde me wat die blonde jongen gezegd had. Een hallucinatie. Meer was het niet.

Dylan had zijn handen op mijn maag neergelegd. Tintelingen van pijn schoten door me heen en dat maakte me ervan op de hoogte dat hij bezig was met helen. 'Je bent wakker,' zei hij tegen me met een bezorgde glimlach. Door zijn lichtbruine haar zat nog een veeg rood dat de stylisten erdoorheen hadden gedaan.

Ik zag Caden en Alec naast Dylan zitten. Ze keken elkaar woest aan en zij waren waarschijnlijk diegene die net die woordenwisseling hadden gehad. Caden merkte op dat ik wakker was en hij pakte mijn hand meteen beet. 'Je bent terug, eindelijk,' zei hij bezorgd. Een spoortje van woede was nog hoorbaar in zijn stem.

Moeizaam ging ik – onder toeziend oog van Dylan – rechtop zitten. Caden trok me tegen zich aan en knuffelde me. Zijn hand gleed langs mijn ruggengraad heen en ik vertrok van pijn. Meteen liet hij me los.

'Die moet ik nog behandelen,' mompelde Dylan gefocust. Hij duwde Caden aan de kant en legde zijn handen weer op mijn rug neer.

Ik voelde me belabberd. Het busje was krap, maar de Jagers hadden me de ruimte gegeven. Ik zag Nate zitten met een ijszak tegen zijn wang aan. Hij zag er geradbraakt uit.

'Sorry dat ik je niet heb geholpen,' verontschuldigde hij zich.

Caden staarde hem kwaad aan, maar ik schudde snel mijn hoofd heen en weer. 'Kon jij niks aan doen. Je had in het begin gewoon de meeste klappen opgevangen.'

Nate knikte opgelucht, maar ikzelf was toch nog wel een beetje paranoïde, ook al had ik zijn excuses net geaccepteerd. In de training was Nate altijd één van de betere vechters en tijdens de missie had hij zich in elkaar laten slagen als een lappenpop. Ergens had ik meer van hem verwacht.

Liam en Xav waren stil. Dat beangstigende me. Ze waren veel dingen, maar niet stil. Ze bleven me aanstaren en toen ik ze vragend aankeek, wendden ze hun blik af.

'Ik hou er niet van dat je in de voorhoede zit,' zei Liam serieus.

Xav knikte bevestigend. 'Wij moesten toekijken hoe jullie in elkaar geslagen werden.'

Iemand snoof sarcastisch. 'Je bedoelt dat ik jullie allemaal moest tegenhouden om niet die ring in te gaan.' Candice keek me giftig aan, alsof al het werk dat zij had moeten verrichten mijn schuld was. 'Nate en Rose hebben de missie verprutst, niemand hier durft het toe te geven, dus ik doe het wel even.'

Ethan zat naast haar en als blikken konden doden, was Candice al twintig keer doodgegaan. 'Jij hebt niks nuttigs gedaan. Als jij in die ring had gestaan, was je na één minuut al knock-out.'

Candice hapte verontwaardigd naar lucht. 'Nietwaar.'

'Hebben jullie de Twins opgepakt?' onderbrak ik ze. Misschien was er iets van de missie goed gegaan. Dylan stopte even met helen toen Caden me naar zich toetrok op mijn schoot. Ik hoorde Dylan iets mompelen over 'té beschermend' en na een boze blik van Caden, ging Dylan verder met helen.