"X Төлөвлөгөө"

Хэсэг 4

Би-Тэр санаа чинь тэгээд юу юм! гэтэл тэр гарт байх зүйлээ надад өгөн
Чанёол-Бид тэрүүгээр бага зэрэг л тоглох болно! *жуумалзах*...

+÷+×+÷+÷+÷+÷÷+÷+÷+÷+÷×÷÷+÷+÷+÷+÷+÷÷+÷+
-Ахх хараал ид чанёол энэ санаа чинь үнэхээр новшийн байна! гэтэл тэр уйлагнан

Чанёол-Миний машины зээл нэхэгдээд байнашдэ эрён!! Энэнээс өөр арга байхгүй!

Би-Чиний өмхий тархыг хага цохих юмсан! гэтэл тэр ёжтой инээн

Чанёол-Ах нь өөрийгөө ухаантай гэдгийг сайн мэдэх учраас орой заавал тийшээ явах ёстой шүү! хэмээн хаалганы өмнө ирэн надруу даллах бөгөөд би ч түүнлүү дунд хуруу гарган
-Зайл!
+÷+÷+÷+÷+÷+÷+÷+÷+÷÷+÷+÷+÷+÷+÷+÷÷+÷+÷÷+

Үнэндээ тэр архичны санаа бол би орой шөнийн цэнгээний газар байх ёстой. Үйлчлэгч хийнэ. Тэгээд гаднаас чанёол бэкхён орж ирнэ тэгээд л би гардуулж бэкхёнд зовлонгоо тоочин тэр надад мөнгө бэлэглэх ёстой. Хэрвээ энэ төлөвлөгөө бүтвэл эхний өр дуусна л гэсэн үг. Гэхдээ энэ надад үнэхээр таалагдахгүй байгаа!!

Шууд л ийм хэрцгий аргаар түүнээс мөнгө салгах үнэхээр хэцүү тиймүү! Ядаж би түүнтэй нээх их ярьж үзээгүй байтал! Бүтнэ гэдэгт эргэлзэж л байна!

Өдөржин зурагт үзэн завсар гарвал унтсаар нэг л мэдэхэд орой болж байгаа бололтой.! Нүдээ нухлан эвшээлгэж байтал чанёол гаднаас орж ирэн намайг нудраад

-Юувэ хувцасаа өмсөөгүй байгаа юмуу
Би-Залхуу хүрээд байнашдээ! Тэглээч бүтэхгүй гэтэл тэр намайг чирсээр би ч газар чирэгдэж байгаад арай ядан босон хувцасаа өмсөн гутлаа углан гартал гадаа үнэхээр гоё байна! Хажуу цэцэрлэгт тоглох хүүхдүүдийг өөрийн эрхгүй ширтэн чанёолыг нудраад

Би-Ахх чанёол хуучинаа дурсаад жоохон тоглохуу!? гэтэл тэр надруу харснаа дуртай дургүй нь талбай дээр ирэн бид яг л бага байсан шигээ тоглож эхэллээ.

Би-Хөөе муу дэлдэн минь! Ирээд намайг барь л даа! хэмээн төөрдөг байшинлуу ортол тэр ч орилсоор миний араас орж ирэн би зугтсаар эцэст нь өөрөө олдог зуршлаараа түүний өмнө гарч иртэл тэр инээгээд

Чанёол-Санаж байна уу нусанхай минь! Төөрдөг байшинд би чамайг биш чи намайг олоод уйлдаг байснаа!

Би-Одоо ч хүртэл! хэмээн түүнийг чихдэн бид савлуур дээр савлан чанёол миний араас түлхэн би нисэж байгаа мэт л хөөрөн орилсоор!

Эцэст нь бид ядран алхаж эхэллээ. Бага байхдаа энэ цэцэрлэгт бид хоёр байхгүй л бол баяр хөөр байхгүй мэт санагддаг байж!