Bu aralar bedenim kadar ruhumda yorgun, kim, ne, nerde, ne yapıyor, umursamadığım bir takım duygular en sevdiğimi en seveceğim haline getirdikten sonra uzun bir boşluğa bırakmışım gibi ruhum, ya da en sevdiğim tarafından büyük soluklu dizi çekiyormuşuzda her bir bölümde canım binlerce parçaya ayrılıyormuş gibi, heyyyy hala hayattayım ama ne olursa olsun canım çok yanıyor ama bir şey beni mutlu ediyor büyüyorum, öğreniyorum acıda olsa, kimin ne olduğunu tanıyorum. Bu aralar insan psikolojisine sardım ne anladığımı ne siz sorun ne ben söyleyim ama yinede okumak iyi hissettiriyor, buraya yazmak beynimdekileri aktarmak, biliyor musunuz ben bıraktım düşünceleri artık onlar yol gösteriyor bana ne yapmak istiyorsam bilinçsizce oluyor kimseyi sevmiyorum artık anladım ki dünya sadece çıkar üzerine kurulu bir yapı taşı ve ben bu çıkarların içinde ne bulunacağım nede insanları bana ayak uydurması için çabalayacağım, ölmedim doğru ama darbeler aldım artık kimseye iyi niyetle bakamıyorum büyümekse bu ben tekrar küçük bir çocuk olmak istiyorum, annesinin dizinin dibinde... Büyümek pekde iyi değilmiş aslında hiçbir zaman yaşımı büyütmezdim demek bu yüzdenmiş. Büyümek ya da olgun olmak aynı şey değil olgunluk zaten içten gelen bir şeydir, büyümek ise yediğin kazıklar bütünü neyse bu yazınında sonuna geliyim artık büyüyün ama asla yanlış kararlar almamaya bakın pişman olmayın birini hayatınıza alırken de çıkartırken de...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yürü kalbim
RandomHer insanın kalbindekileri anlatmak , söylemek istediği bir mahzeni bir köşesi vardır . Işte benimkide burası... Kitaplar içinde kaybolmak için varlar, insanlar ise izlemek için, bir insanın ne kadar içinde kaybolmak istersen o kadar bataklığa bata...
