Asker lisesi

belki de karşılaşmıssındır?

Bugün o kadar olaydan sonra çok güzel gidiyordu. Bu kadar güzel gidipte mahvolmasından korkuyordum. Nedense içimde kötü bir his var. Her an birşey olacakmış gibi.

Babam görevdeyken uyumaz,onun gelmesini beklerdim. Bir gün şehit düşüp beni bırakacak diye çok korkardım. Bu yüzden geceleri o gelmeden uyumazdım. Bazen bu durum sabaha kadar sürerdi. Ama sonunda babam gelirdi.

Annemin ise bir gün bana olan sevgisi bitecek diye korkardım. Belki de beni hiç kabullenmeyecek oluşudur korkum. Hayal kırıklığına uğratmaktan, bana olan öfkesinden korkardım. Korkardım işte.

Babamla Nunaparkta neredeyse hepsine binmiştik. Son olarak ördekler vardı. Hepsini tüfekle vurursan büyük bir ayıcık veriyorlardı.

İlk babam oynadı. Tahmin etmedi zor değil hepsini indirdi. Polis tabii normaldir.

Sıra bana geldiğinde, tek bir taneyi kaçırdım.
Babam omuzumu sıvazlayıp,
" Anlaşılan seni nişancılığa biraz daha çalıştırmamız gerekecek." dedi. Suratıma sirke saçıyordu. Tek bir tane ya. Bir taneyi nasıl kaçırdım. O kadar nişancılığa çalıştım oysa. Bu bana yapılır mı?

Babam elindeki ayıcığı bana verdi.

" Üzülme. Senden daha kötü yapan da var. Bak " deyip karşıdaki kız çocuğunu gösterdi.

10 yaşındaki bir kız elindeki kocaman tüfekle ördekleri vurmaya çalışıyordu. Ama daha tüfeği zor tutuyordu. Onu görünce gülmeye başladım.

Bana küçüklüğümü hatırlatıyorru nedense.
Babam çocukluk aşkım Ve hala sevdiğim hatta paranoyaklaşıp o zebaniye benzettiğim ama o olmayan can ile beni buradaki lunaparka getirirdi.

Ben yine ördekleri vurmaya çalışırdım. Çoğunu vuramayınca da sinirim geçene kadar kimseyle konuşmazdım.

Babam da Can la beni alır dağın başına getirirdi. Babam cam şişelerini dizer elimize silahı verirdi. İlklerden ne yapmaya çalıştığını anlamazdım. Daha sonra başarabilmemiz için böyle birşey yaptığını anlardım.

Ben ağırlığından dolayı silahı zor tutarken, Can benden güzel kavrar, öğrenirdi. Tabii durum öyle olunca bende öğrenene kadar pes etmemiştim.
Zamanla ne zaman moralim bozuk olsa oraya gider atış yapardım. Bu bir yıldır çok sık uğrar olmuştum.

Kızın yanına gidip elimdeki ayıcığı ona verdim. Şaşkın suratıyla ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Elimde olmadan ürkütmüştüm.

" Biliyor musun? Senin yaşındayken ben daha kötüydüm. Sonra pes etmedim çalıştım. Kendimi geliştirdim. Artık eskisinden daha iyiyim. Bu ayı benden sana hediye olsun. Bir gün çok iyi olacağına eminim" dedim önünde eğilirken.

Uzattığım ayıcığı çekinsede aldı.
" Gerçekten iyi olabilir miyim abla? " diye sordu.

" Tabii ki de neden kötü olasın. Herşey burayla başlar." deyip parmağımla beynini gösterdim.
" Unutma herşey buraya başlar. Eğer inanırsan başarırsın." dedim ve yanağını sıktım.

" kendine iyi bak. Küçük kız. " dedim.
" Teşekkür ederim abla. Bir daha kine kesin başaracağım" dedi.
Kıza göz kırpıp arkamda bıraktığım babama doğru ilerledim.

Babam kızmadan hemen,
" O küçük kızın benden çok ihtiyacı var o ayıya. Bu yüzden bana kızmadın değil mi? " diye sordum. İçimden 'inşallah kızmaz' diye dua etmeye başlamıştım bile. Resmen öküzlük yaptım.

" Doğru olanı yaptın kızım. Sen daima kendini düşünenlerden değil, çevresindekileri düşünenlerden ol. " dedi beni şaşırtarak.

" Söz baba öyle olacağım. " dedim heyecanla.