Go To Sleep [#GTS]

Κεφάλαιο 2: «Το αίμα ταιριάζει στο λευκό χιόνι»

Κεφάλαιο 2: «Το αίμα ταιριάζει στο λευκό χιόνι».

Ανοίγει τα μάτια της κουρασμένη και παρατηρεί πως είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ του σαλονιού. Έξω έχει βραδιάσει και ελάχιστο φως διαπερνά τις σκοτεινές κουρτίνες του σπιτιού της για να το φωτίσουν. Γλύφει τα ξερά της χείλη και βάζει μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί της.

Καθαρίζει τσαπατσούλικα τα αποξηραμένα σάλια στο μάγουλο της και αναστενάζει πιο κουρασμένη απ'ότι ένιωθε πριν αποκοιμηθεί. Νιώθει τα μάτια της πρησμένα και γι'αυτό τα τρίβει με τις αρθρώσεις των δαχτύλων της σαν μικρό παιδί.

Ακουμπά τις γυμνές πατούσες της κάτω και τινάζει τα χέρια στον αέρα για να ανοιχτεί. Δεν απολαμβάνει ποτέ τους ύπνους στον καναπέ της. Ξυπνά χάλια και συνεχώς στη μέση της νύχτας. Φορά τις παντόφλες και ανοίγει την κουρτίνα για να μπει μέσα το φως της πανσέληνου.

Η Rachel στέκεται για λίγο ανέκφραστη να κοιτά το δάσος πέρα από το σπίτι της και ξεφυσά αργά. Για κάποιο λόγο δεν αισθάνεται καλά που ζει τόσο κοντά σε εκείνο. Έχει ακούσει διάφορες ιστορίες, αλλά πολλοί πιστεύουν πως τις φτιάχνουν από το μυαλό τους οι τρελοί, εφόσον το τρελοκομείο είναι ακριβώς δίπλα από εκείνο.

Κλείνει τις κουρτίνες με μια ανατριχίλα και πάει για να ανοίξει έστω το φως. Σκοντάφτει σε ένα μαξιλάρι που είχε πέσει κάτω, αλλά ευτυχώς για εκείνη δεν πέφτει. Κρατιέται σε μια καρέκλα της τραπεζαρίας και αφού πάρει μια βαθιά ανάσα, σηκώνει το μαξιλάρι και ανοίγει το φως.

Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε άλλο, ακούει το σταθερό της να χτυπά και το απαντά κουρασμένα.

«Παρακαλώ;» ρωτάει και το μόνο που ακούει από την άλλη γραμμή είναι αντρικές φωνές και γέλια.

«Rachel», χαχανίζει η Mary, «καλή μου, μου φέρνεις τα κλειδιά που ξέχασα στον πάγκο της κουζίνας. Γαμώ, ο Robert μόνο να με εκνευρίζει ξέρει».

«Που είσαι;» αγνοεί εντελώς την τελευταία της πρόταση η Rachel και αρπάζει τα κλειδιά από τον πάγκο.

«Στο Casuals», απαντά και κάτι φωνάζει στους καινούριους φίλους της. «Έρχεσαι;»

«Όσο πιο γρήγορα μπορώ», σαρκάζεται η Rachel και κλείνει το τηλέφωνο, αφήνοντας το πίσω στην θέση του.

Στριφογυρίζει τα μάτια της βαριεστημένα και πετάει τις παντόφλες της για να φορέσει τις μπότες. Η τελευταία όρεξη που έχει είναι να νταντεύει την πρώην ψυχολόγο της. Όμως δεν μπορεί να μην το κάνει για κάποιο λόγο. Όσο και να μισεί να συναναστρέφεται με άλλους, η Mary δεν είναι ένας από αυτούς.