Go To Sleep [#GTS]

Κεφάλαιο 5: «Το κόκκινο είναι ερεθιστικό μόνο στο αίμα»

Κεφάλαιο 5: «Το κόκκινο είναι ερεθιστικό μόνο στο αίμα».

Σπρώχνει το πιάτο από μπροστά του και εστιάζει το βλέμμα στο υπνοδωμάτιο της Rachel. Σίγουρα δεν πεινάει, αλλά τον κάνει να νιώθει καλά που έστω τον σκέφτηκε. Αναστενάζει ανέκφραστος και σηκώνεται αθόρυβα για να την βρει στο δωμάτιο της.

Έχει ήδη ξαπλώσει και κοιτά το ταβάνι της σκεπτική. Δεν φαίνεται να νυστάζει καθόλου, γι' αυτό πέφτει δίπλα της και την κοιτά επίμονα. Η Rachel δεν αντιδρά στο γεγονός ότι η βρωμιά του περνά στα καθαρά παπλώματα της και μένει μόνο να χτυπά τα δάχτυλα στην κοιλιά της.

«Είσαι δολοφόνος κατά συρροή», σκέφτεται φωναχτά και τα μάτια της συναντιούνται με τα δικά του.

«Ναι», λέει κοφτά και ακουμπά το πιγούνι του στο μαξιλάρι δίπλα της.

«Είσαι άνθρωπος;» ρωτάει και αυτή η ερώτηση αναγκάζει το φρύδι του να κάνει ένα 'τικ'.

Μισεί όταν του πετάνε κάτι τέτοια στην μούρη. Σφίγγει τις γροθιές του και ύστερα ξεφυσά αργά. Δεν θέλει να θυμώνει μπροστά της για κάποιο λόγο. Όχι ότι εκείνη θα φοβηθεί ή θα κάνει σαν υστερική, αλλά επειδή αυτός θέλει να της φέρεται ανθρώπινα.

«Όχι», απαντά και Rachel γυρνά το σώμα της προς την πλευρά του.

Στην αρχή διστάζει, όμως μετά σηκώνει το χέρι της και ακουμπά μια τούφα από τα μαύρα μαλλιά του. Δεν μπορεί να δει αυτό που δεν τον κάνει άνθρωπο. Στα μάτια της είναι σαν εκείνη· απλά παρεξηγημένος. Βεβαία, εφόσον είναι τόσο καλός με τους υπόλοιπους και κατανοεί τα συναισθήματα τους είναι λίγο καλύτερος από την ίδια.

Της σφαλιαρίζει το χέρι της με ελάχιστη δύναμη και γυρνάει το κεφάλι του ενοχλημένος. Δεν του αρέσει να τον αγγίζουν χωρίς την άδεια του. Μπορεί να εμπιστεύεται την Rachel για κάποιον λόγο, λίγο περισσότερο από τους άλλους, αλλά δεν θέλει να της δώσει το θάρρος να κάνει τέτοια.

«Σε ενοχλεί άμα σε αγγίζω;» ρωτάει αθώα και ο Jeff την κοιτά με την άκρη του ματιού του.

«Ναι».

«Συγγνώμη. Καληνύχτα», μουρμουρίζει και είναι σίγουρος πως την στεναχώρησε, παρόλο που εκείνη δεν το ξέρει αυτό για την ίδια.

Πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε, η Rachel του γυρνά την πλάτη και αγκαλιάζει το μαξιλάρι της. Την ακούει να αναπνέει αργά και περιμένει υπομονετικά μέχρι που εκείνη να αποκοιμηθεί.