Mama, I'm in Love with a Criminal (TÜRKÇE)

11: In Love for the First Time

{Zayn'in bakış açısı}

"Eğer kalp atışın böyle devam ederse, kanaman tekrar başlayacak." dedi hemşire bandajı değiştirirken.

AJ odanın diğer tarafından kıkırdadı. Andy ona sert bakınca, AJ dil çıkarttı. Bana baktığında ona göz kırptım. Sırıtışım yüzünden içtenlikle kızardı.

"Biliyorum, onu tekrar gördüğüne ve uyandığın için mutlusun, ama lütfen." diyerek işini bitirdi hemşire.

Ona baktım ve başımı salladım. "Üzgünüm hanımefendi."

Gülümsedi. "Önemli değil. Anlıyorum."

"Ne zaman eve gidebilir?" diye sordu AJ.

"Başlangıçta her şey iyi, bugün olabilir. Doktorun ne diyeceğine bağlı." diye söyledi hemşire ona.

Rahatlayarak bir iç çektim ama sonra hareket ettiğimde sızlandım. Yan tarafımdan vurulmuştum. Kalbimi bir kaç santimle ıskalamışlardı. Kurşun göğüs kafesimin bitişiğine saplanmıştı. Kurşunu çıkartmışlar ve sonra dikiş atmışlardı ama her şey iyileşene kadar korkunç bir ağrım vardı.

"Fazla hareket etmemeye çalış." dedi bana. "Ben doktorla konuşacağım." Odadan ayrılırken, AJ ve Andy'e baktım.

"Zayn evine geri gitmeyecek." dedi AJ. 

"Biliyorum, biliyorum."

"Yani bizimle gelebilir mi?" diye sordu tutumlu bir şekilde.

Andy dudaklarını büktü. "Annemin gerçekten Zayn'in kalmasına izin vereceğini düşünüyor musun?" dedi Andy. "Darılmak yok." dedi bana.

"Alınmadım." diyerek gülümsemeye çalıştım.

"Eve yalnız gidemez, sende söyledin! Bizimle kalmasına izin vermeli!" diye tartıştı AJ.

"Sakin ol." dedi Andy yavaşça. "Ben onunla konuşurum. Ayrıca doktorun onu taburcu etmesini beklememiz gerekiyor." diyerek ayağa kalktı. Kapıya giderken, telefonunu çıkarıyordu.

AJ ayağa kalktı ce yatağıma doğru yürümeye başladı. "Buradan sensiz gitmiyorum. Seni evine göndermeyi reddediyorum."

Gözlerimi devirdim. "Ben koca bir çocuğum. Kendi başımın çaresine bakabilirim."

"Benim evimde kendi başının çaresine bakabilirsin, zarar görmeyeceğin yerde."

Sızlandım. "Annen zaten beni sevmiyor. Onun evinde kalmama izin vermeyecek."

"İyi. O izin verene kadar eve gitmem."

"Bebeğim, inatçı olmayı bırak." dedim ona. "Eve giderim ve tüm gün yatakta yatarım, hareket etmemeye çalışırım. İyi olacağım. Söz veriyorum, zarar görmeyeceğim."

"Sensin inatçı olan." dedi.

"Değilim!" diye  itiraz ettim. 

"Sadece, lütfen." diye yalvardı. "Seni tekrar kaybetmek istemiyorum."

"Beni kaybetmeyeceksin." dedim dürüstçe. "Bir yere gitmiyorum, tamam mı? Benim için endişelenmeyi bırak bebeğim."

Konuşmak için ağzını araladı ama bana karşılık veremeden doktor içeri girdi.

Bana gülümseyerek elindeki küçük panoyu tutuyordu. "Gitmekte özgürsün. İlk olarak dikişlerin alınmadan önce randavu almalısın. Önümüzde ki bir kaç günde yatak istirahati veriyorum. Bir süre fiziksel aktivite yok. O dikişlerin açılmasını istemem. Bandajları bir kaç saatte bir değiştirmelisin ve ağrı kesiciyi almaya devam etmelisin. Sandy her şeyi yazacak." diye açıkladı. "İyi hisset ve beladan uzak dur, tamam mı?"