Zombie Ziel #2: Sterfelijk gezield

H 1 - Leyla

De laatste zonnestralen van die dag schenen verwarmend op haar huid toen het kleine projectiel haar recht in haar buik raakte. Geschrokken slaakte Leyla een gil van de plotselinge kou. Vlug verstopte ze zich achter een afgebrokkelde muur en herlaadde haar wapen. Terwijl ze haar adem inhield, spitste ze haar oren voor enig geluid van achter de muur. Een takje kraakte en in één beweging sprong ze recht en schoot. Haar waterballon raakte haar prooi op de rechter schouder.

"Ah verdomme! Die waterballon zijn hard!", klaagde Simon.

"Doe nou niet zo flauw, Simon", lachte Leyla. "Ik heb er eentje recht in mijn buik gekregen."

"Dat was het beste shot dat ik tot nu toe ooit gemaakt had", grinnikte Larissa die nu ook tevoorschijn gekomen was. Zoekend keek ze om zich heen. "Waar is Thomas?" Een waterballon dat haar op een haar na miste, was haar antwoord.

Snel herladde Leyla haar wapen weer en schoot recht naar Thomas. Die wou wegduiken, maar reageerde te laat waardoor de waterballon hem recht op zijn voorhoofd raakte. Met een smak viel hij op de grond.

Lachend renden zijn vrienden naar hem toe. "Fuck, Leyla!", vloekte hij en het meisje begon triomfantelijk te grijnzen.

"Kids! Wat doen jullie hier? Dit is geen speelveld." Leyla schrok op van de stem - die ze maar al te goed kende - en stond oog in oog met de oudere gevechtstrainer. "Het wordt al donker, ga naar jullie hut. En zorg dat ik vanavond geen last meer van jullie heb", bromde hij verder.

"Het spijt ons, meneer. We zullen het niet meer doen", verontschuldigde Simon zich.  Leyla knikte instemmend en sloeg haar speelgoedpistool over haar schouder. Haar haar bond ze in een slordige staart.

"Let's go!", lachte ze en vertrok richting het woongedeelte. De jongeren sloegen elkaar de armen over de schouders en samen lieten ze het trainingsveld achter zich.

Het woongedeelte stelde niet heel veel voor, maar uiteindelijk diende het allen om in te slapen. Het bestond uit kleine huisjes die hutjes werden genoemd. In elk huisje sliep één familie; Thomas deelde een hut met zijn tweelingzus en vader, Larissa een met haar oudere broer en Simon een met zijn jongere zus en zijn ouders. Leyla sliep alleen in haar hut; haar familie had het spijtig genoeg niet gehaald.

Voor de rest bestond hun thuisbasis uit een klein trainingsveld (een grasvlakte met ruïnes van oude huizen), een plaats waar eten bereid werd en waar de mensen konden eten, grote badkamer - een voor de mannen, een voor de vrouwen en een voor de kinderen - en toiletten - hetzelfde. De hele omgeving werd afgesloten door grote stalen platen die een beschermende muur vormden en wachten die op houten torens stonden en iedere zombie die een beetje té dicht in de buurt kwam doodschoten.

"Wat denken jullie ervan als we vannacht allemaal bij mij slapen?", vroeg Leyla haar vrienden.

"Zoals in een 'slaapfeestje'?", grinnikte Thomas. "Als het mag van mijn vader vind ik het goed." Hij haalde zijn schouders op.

"We zijn nu bijna zeventien. Ik denk wel dat we zelf mogen beslissen waar we slapen en wat we doen", besloot Leyla.

"Jij hebt makkelijk praten", zuchtte Larissa. "Jij hebt geen familie die steeds wilt weten waar je élk moment van de dag bent."

Bedroefd haalde Leyla haar schouders op en onderdrukte het gevoel weer in tranen uit te barsten.

De armen hadden ze ondertussen al laten vallen en Leyla stapte de kleine opstap voor haar hut op. "Jullie zijn hoe dan ook altijd welkom." Ze zwaaide haar vrienden uit en liep haar knussige hutje in.

Alle hutjes waren grauw en grijs, maar Leyla had er wat leuks van kunnen maken door schattige meubels en accessoires in verschillende kleuren. Ze liep meteen door naar haar bed en liet zich er met een plof op vallen. In het kastje naast haar twijfelaar zocht ze naar een leuke film. Uiteindelijk kwam ze op 'Warm bodies'. Best grappig nu er werkelijk zombies rond liepen.

Stiekem droomde ze wel van iemand zoals R. Een jongen die om haar gaf, haar altijd beschermde en haar lief zou hebben. Hier in het kamp liepen er natuurlijk ook wel jongens van haar leeftijd tussen, maar niet echt iemand die haar echt in de smaak viel.

Geklop op de houten deur van haar hut haalde Leyla uit haar gedachten en ze sprong een beetje op. Snel legde ze de film op het bed en liep richting de deur. Larissa verscheen in de opening.

"Lar, je bent er!", jubelde Leyla vrolijk en ze omhelsde haar beste vriendin. Al snel maakte haar bruinharige vriendin plaats voor Thomas en ook hem gaf Leyla een knuffel. Haar lange blonde haren bleven aan zijn stoppelbaard hangen en lachend plukte ze het uit zijn gezicht. "Kom binnen", zei ze uitnodigend en zette een stap opzij zodat de jongen binnen kon. Die liet zich naast Larissa op het bed vallen.

"Warm bodies? Serieus, Ley?", lachte hij. Schouderophalend liep ze naar de kleine kast die naast haar tv stond, en haalde er een grote zak chips uit. Ze griste de dvd uit Thomas' handen en stak hem in de videospeler. Net toen ze zich op het bed liet vallen, werd er op de deur geklopt. Kreunend - en met een beetje hulp van Thomas - sprong ze weer overeind en liep naar de deur. Simon stond deze keer voor de deur.

"Het eten is klaar", deelde hij mee. Leyla knikte en draaide zich om naar haar twee vrienden die nog in haar bed lagen. Ze gaf de boodschap door en liep naar buiten. De avondbries aaide haar wang en ze genoot voor enkele seconden van de rust om haar heen.

Toen Thomas haar een klop op haar schouder gaf, deed ze haar ogen pas weer open. Met z'n vieren liepen ze naar de grote eetzaal.

Een spaghetti-gevecht en veel gezaag ("de spaghetti was niet goed klaargemaakt en de saus was te koud", aldus Larissa) later, liepen de vier vrienden weer door de kleine straatjes.

"Moeten we die film van jou niet gaan kijken?", lachte Thomas. Schouderophalend liep Leyla naast hem.

"Ik wil iets anders gaan doen. Iets spannends." Ze keek even bedenkelijk voor zich uit voor ze verder sprak. "Ik ben het beu hier volledige dagen te zitten en niets te doen. Ik wil avontuur!"

"We zouden vanavond kunnen weg sluipen", stelde Larissa voor en wiebelde met haar wenkbrauwen.

"Ik weet niet of dat wel zo een goed idee is", mompelde Simon. "Je weet hoe het daarbuiten is." Leyla rolde met haar ogen.

"Wil je dan werkelijk je hele leven hier vast zitten en vrezen voor wat er zich daarbuiten afspeelt?" Haar woorden waren hard, maar de waarheid. En dat besefte Simon. Hij was de hele tijd bang om de veiligheid van de metalen muren achter zich te laten, en dat maakte hem zwak.

"Oké, laten we het doen", besloot hij. Zijn woorden verbaasde de rest van het groepje. Alle drie keken ze hem met open mond aan. "Wat?"

Vluchtig schudde Leyla haar hoofd. "Niets hoor. Ik ben blij dat je eindelijk zoiets zegt. Laten we gaan. Vanavond vlak nadat de avond patrouilles gepasseerd is, sluipenwe weg."

"Maar waar naartoe dan?", vroeg Thomas. "We kunnen moeilijk even vragen of ze de poort open kunnen doen zodat wij gezellig naar buiten kunnen." Leyla gaf hem geen ongelijk.

"Ik kan jullie wel helpen", zei een nieuwe stem. Alle vier draaiden ze zich om naar een breedschouderde jongen die achter hun stond.

"En wie ben jij?", vroeg Leyla nogal bot. Ongegeneerd liet de nieuweling zijn ogen over haar heen gaan. "En hoe oud ben je?"

"Mijn naam is Edward. En ik ben oud genoeg voor jou", antwoordde hij smalend. Zuchtend keek Leyla Larissa aan en aan de blik die haar bruin-harige vriendin stuurde, kon ze meteen afleiden wat ze dacht. En zij dacht precies hetzelfde: wat moeten we hier nu mee aanvangen.

"Vertel eens, Edward. Waarom zouden we jou meenemen? Of zelfs vertrouwen?", vroeg Thomas argwanend.

"Omdat ik een sluipweg weet", antwoordde de jongen trots. Even wisselden de vier vrienden een blik.

"Goed dan", besloot Leyla uiteindelijk. "Toon ons die weg maar."

A/N:
Hier is hij dan eindelijk; het eerste hoofdstuk van het vervolg op Zombie ziel. Hopelijk vinden jullie het een beetje leuk om te lezen en is alles duidelijk.

Nog veel leesplezier hier op Wattpad dan! En niet te vergeten: likes en comments zijn altijd welkom xD