Zombie Ziel #2: Sterfelijk gezield

H 8 - Neff

Hij had zachtjes gelachen toen ze dat zei en er borrelde iets in zijn buik. Maar hij negeerde het gevoel en liep verder de grasvlakte op. Ze kwam naast hem lopen en sloeg haar armen om zich heen. Hij vermoedde dat de bries die rond hun hing maar frisjes moest zijn, al kon hij dat zelf niet voelen. Hij trok zijn pull uit en bood hem aan het meisje aan. Dankbaar nam ze het aan en trok hem over haar hoofd. Hij zag dat ze iets wou vragen, maar niet durfde.

"Vandaag moet vast een zware dag voor je geweest zijn", zei hij in de hoop de spanning wat te laten varen. Toen ze knikte vervolgde hij: "Als je wilt mag je straks in mijn bed slapen."

"Dankjewel, ik ben inderdaad doodop." Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Zijn gezicht leek ontspannen, alsof er een grote last van hem afgevallen was. En dat was ook zo. Neff was opgelucht dat zijn geheim nu niet meer 'geheim' was. Nu moest hij niet meer tegen haar liegen, want dat was iets wat hij vreselijk haatte. Als hij tegen iemand moest liegen, voelde hij zich een verrader.

Toen ze terug kwamen, zat iedereen nog precies hetzelfde. Thomas kreeg hen als eerste in het oog, maar hij liep niet naar ze toe. Hij keek Neff alleen wantrouwend aan. "Goed",doorbrak hij de stilte. "We kunnen verder." Snel gingen Neff en Leyla weer zitten.

"Wat gaat er nu gebeuren?", vroeg Sindey. "Zij kunnen dus duidelijk niet terug, maar ze zijn ook niet veilig hier."

"Kunnen we niet allemaal terug gaan?", zei Sander opeens. Ze keken hem allemaal aan en omdat niemand antwoord gaf, ging hij verder. "Wij hebben al zo weinig plaats met onze groep en extra volk kunnen we missen als kiespijn. En dat kamp van jullie zal toch wel groot genoeg zijn om ons erbij te nemen?" Leyla keek vragend naar haar groep.

"Ik denk dat er inderdaad nog wel wat hutten vrij waren", antwoordde Edward.

"Maar hoe zit het dan met al de rest? We hebben wel onze foundation, maar hoe gaan we dan aan eten komen?", merkte Lucas op. "Jullie hebben zelf gezegd dat niemand het kamp mag verlaten en ik denk niet dat we zomaar elke avond weg kunnen glippen zoals jullie gedaan hebben." Daar zat wat in, dat beseften ze allemaal.

"We zouden het kamp kunnen veroveren?", stelde Jake voor. Maar Leyla schudde haar hoofd.

"We hebben veel wapens, dat overleven we nooit.", zei ze en Neff slaakte een diepe zucht en trok een droevig gezicht. Hij voelde zich machteloos omdat hij geen raad wist met deze situatie en hij vermoedde dat de rest zich ook zo voelde. Opeens klonk er een doffe knal van binnen de caravan en iedereen viel stil. Leyla was de eerste die opstond en zich voorzichtig naar de caravan bewoog. Voorzichtig opende ze de deur en Neff sprong recht en kwam achter haar staan. Als het nodig zou zijn, zou hij haar beschermen. Maar er gebeurde niets. Vragend keek Leyla hem aan en hij knikte. Ze duwde de deur verder open terwijl Neff zijn mes trok en snel glipte hij naar binnen. Leyla volgde. En toen begon ze te gillen. Tranen sprongen weer uit haar ogen en ze stortte zich op het dode lichaam van haar vriendin.

"Wat is er aan de hand?" Mel kwam de caravan ingelopen en sloeg geschrokken een hand voor haar mond.

"Hé, wat is er nu?", klonk ongeduldig van buiten en Neff liep weer naar buiten.

"Het meisje heeft zelfmoord gepleegd." Er werd geschrokken naar adem gehapt en Neff wreef vermoeid over zijn gezicht.

"Ze heeft dit achter gelaten", melde Mel en ze gaf hem een klein papiertje.

Het spijt me Leyla. Je bent altijd een super goede vriendin voor me geweest en ik hou van je met heel mijn hart, maar ik kan zo niet leven. Let goed op jezelf en op de jongens. Ik zal jullie nooit vergeten! Vergeet mij alsjeblieft ook niet.

Lar xx

"Wat een rotstreek!", viel hij opeens uit. "Alsof ze al niet genoeg narigheid geef doorgemaakt. Hoe egoïstisch ben je wel niet als je je beste vriendin gewoon laat stikken om je eigen probleem op te lossen?" Boos keek hij op van het blad, maar iedereen keek langs hem heen. Een grote steek kroop in zijn maag en hij draaide zich schuldbewust om naar Leyla, die uit de caravan gekomen was.

"Wat? Beledig je nou Larissa?" Hij zag de pijn in haar ogen, maar die veranderde al snel naar woede. Een bloederig mes stak ze naar hem uit. "Ik heb net dit mes eigenhandig uit haar hersenen getrokken, en weet je hoe dat komt? Omdat jullie fucking soort haar gebeten heeft! En jij hebt het lef háár hiervan de schuld te geven? Dit is allemaal jouw, jullie fout! Zombies zijn walgelijk!" De opmerking had hem diep geraakt, dat had iedereen gezien.

"Ik heb er ook niet voor gekozen een zombie te worden, noch voor dit afschuwelijke leven! Denk je dat ik er plezier in heb mensen hun leven af te pakken om dat van mij te redden? Neen! Maar ik heb het geaccepteerd en heb ermee leren leven. Jouw vriendin is gewoon een seut." Hij had geprobeerd vriendelijk te blijven maar zijn woede was groot.

"Zíj is een seut? Wie is hier degene die zich steeds verbergt en voor iedereen liegt?" Iedereen keek zwijgend toe hoe de twee ruzieden. Maar daar trok Neff zich niets van aan. Hij werd alleen maar bozer op dit meisje.

"Je begrijpt er echt niets van, is het niet? Hoe denk je dat de mens zou reageren als ze zouden weten dat wij zombies zijn? Ze zijdens ons als proefkonijnen gebruiken. Dat zou ons leven alleen nog erger maken! Je weet niet hoe het voelt om de wind niet meer langs je heen te voelen waaien, of hoe het voelt om lekker te zonnen in de warme zon, of regendruppels op je blote huid te voelen druppelen. Dit leven is een vloek. Een vloek waar wij niet voor hebben gekozen. Een vloek waarvoor jouw vriendin niet gekozen heeft. Maar zíj zelf is de oorzaak voor haar roekeloze daad."

Nu zei Leyla niets meer, omdat ze niet wist was ze moest zeggen. Ze wist inderdaad niet hoe het is om een zombie te zijn, maar dat was geen reden om haat vriendin zomaar te beledigen! Ze staarde naar het mes dat vol met bloed hing en ze nog steeds naar deze bedrieger gericht hield. Ze schudde haar hoofd.

"Ik ben dit allemaal beu. Ik ben mijn hele familie kwijt en nu ook nog mijn beste vriendin. En dat allemaal door zombies. Ik dacht dat ik jullie kon vertrouwen, maar alle zombies zijn gewoon hetzelfde. Ze nemen alles wat je lief is van je af." En met die woorden draaide ze zich om en liep weg. Thomas liep achter haar aan en probeerde haar tegen te houden. Ze duwde hem boos van zich af en liep ongestoord verder.

"Goed", riep hij haar na. "Loop maar weer weg!" En daar verdween ze dan. Niemand kwam in beweging. En daar liep voor de tweede keer de persoon waarop hij verliefd was van hem weg.

A/n: Hier is het wekelijks hoofdstuk :) Veel leesplezier en niet vergeten; likes en comments zijn altijd welkom!