Zombie Ziel #2: Sterfelijk gezield

H 6- Neff

Leyla was zich gaan opfrissen met Ricky en de jongens waren mee met Logan. Larissa sliep, en Kyle en de rest van de groep hadden hem daarnet wel gevraagd of hij mee wou gaan jagen, maar daar had hij nu geen zin in. Daarom liep Neff eenzaam naar de vuurkorf die bijna uitgedoofd was door de kille wind van die nacht. vermoeid wreef hij over zijn gezicht en besefte dat hij nodig wat slaap nodig had. Het was nog maar drie dagen geleden dat hij voor de laatste keer geslapen had, dus normaal kon hij nog wel even door, maar het was een zware nacht geweest. Het had hem uitgeput.

Verward keek hij op toen hij zijn naam hoorde en hij keek recht in de groene ogen van Mel. Ze kwam voorzichtig naast hem in het gras zitten en begon met de stengels te spelen. Het bleef een lange tijd stil tussen hen tweeën, tot Mel de stilte onderbrak.

"In de winkel een paar uur geleden, sprak ik over een geheim dat ik had. Herinner je je dat nog?" Ze zweeg even en Neff knikte. Toen haalde ze diep adem. "Ik wil het je wel tonen, maar je moet beloven dat je dit voor jezelf houdt." Weer knikte Neff. "Goed. Kom mee." Ze stond weer recht en liep naar een caravan. Neff volgde haar voorbeeld.

Toen hij die instapte, zag hij op het eerste gezicht niets abnormaals. Het steur vooraan, met daarachter de leren zetels en twee stapelbedden, de kleine 'keuken' en de badkamer waarvan de deur open stond. Maar toen Mel naar een van de bedden liep en zich erop neerzette, kon hij nog net de silhouetten van een lichaam, opgerold onder de lakens, onderscheiden. Hij kwam dichterbij en herkende Hermelien, het kleine zusje van Ricky.

"Wat is er met haar?" vroeg Neff niet begrijpend. Wat had Hermelien met haar geheim te maken? Zonder iets te zeggen veegde Mel zachtjes de golvende haren uit de nek van het kleine meisje en een lelijke beet werd zichtbaar. Neff kwam nog dichterbij om hem beter te kunnen zien en negeerde het feit dat hij nu wel heel dichtbij bij Mel stond.

"De wond zou al genezen moeten zijn, en dat deed hij op een bepaald moment ook. Een paar dagen geleden wou ik hem nog eens controleren, gewoon om zeker te zijn. Het zag er afschuwelijke uit."

"Je was in de supermarkt op zoek naar ontsmettingsmiddelen." Het was geen vraag, maar Mel knikte ter bevestiging. "Weet Ricky dit?" Deze keer schudde ze haar hoofd.

"Ik wil haar niet ongerust maken. Misschien is het wel niet zo ernstig, misschien is het tijdelijk." Ze viel stil en Neff draaide zich naar haar om. Haar gezicht uitdrukking stond bezorgd en ze sloeg haar armen om zich heen, alsof ze koud had. Hij stond op en sloeg, in een poging haar te troosten, zijn armen om haar heen en trok haar in een voorzichtige knuffel.

"Geen zorgen, we vinden er wel iets op. En wees gerust, je geheim is veilig bij mij." Hij duwde zich een beetje van haar af zodat hij haar aan kon kijken, en lachte naar haar.

"Dankje", fluisterde ze. Daarna trok ze zich van hem los en liep de caravan uit. Neff wierp nog een blik op Hermelien, die nog steeds vredig lag te slapen en hoopte vurig dat Mel gelijk had en dat ze snel zou genezen. Mel bleef aan het vuur staan en keek er bedenkelijk naar. Neff wou net naar haar toelopen toen Sindey in paniek hun kant uitkwam.

"Mel?" In haar stem klonk angst door en haar ogen stonden groot. "Er is iets mis met mij! Ik... Ik heb mijn maandstonden." Geschrokken sloeg Mel een hand voor haar mond.

"Wat is daar zo erg aan?" vroeg Neff niet begrijpend. Sindey keek geschrokken naar hem op, alsof ze zich nu pas bewust was van zijn aanwezigheid.

"Dit hoort niet", mompelde Mel. Neff zag haar bezorgdheid groeien. "Eerst Hermelien, nu Sindey. Wat is er toch aan de hand? Ik snap er niets van. Ons lichaam hoort dood te zijn!" De deur van de caravan ging zachtjes open en ze draaiden zich alle drie om naar Hermelien.

"Mel? Ik heb pijn", zei ze met zwakke stem en toen viel ze flauw. Neff reageerde snel door een stap haar richting uit te zetten en ving haar net optijd in zijn armen op.

"Vlug! Leg haar op de tafel", beval Mel en Neff volgde haar bevelen op. Net op dat moment kwam Jake met twee konijnen in zijn hand aangelopen. Hij floot zachtjes op de maat van zijn pas, maar stopte meteen toen hij de spanning voelde die rond het kleine groepje in de lucht hing.

"Wat is er aan de hand?", vroeg hij ongerust en legde de konijnen op een van de stoelen.

"Jake, ga Ricky halen! Zeg haar dat ze zo snel mogelijk moet komen omdat er iets aan de hand is met Hermelien." Hij keek Mel verontrust aan.

"Waar kan ik haar vinden?"

"In de rivier", antwoordde Neff. "Ze is bij de grote boom." Jake knikte en liep snel weg. Ondertussen boog Mel zich over Hermelien heen en onderzocht haar snel. Ze verbaasde zowel Sindey als Neff toen ze twee vingers op Hermeliens hals legde. Haar ogen werden groot en geschrokken zette ze een stam achteruit.

"Wat? Wat is er aan de hand?" vroeg Neff ongeduldig en hij legde ook twee vingers op haar hals. Het benam hem de adem. Dit kon niet waar zijn. Nee, dit alles was maar een droom en zometeen zou hij gewoon in zijn bed wakker worden en opnieuw aan de dag beginnen. Even kneep hij zichzelf, maar het had als enig gevolg dat zijn zenuwen pijnlijk geprikkeld werden. Sidney kwam dichterbij.

"Kan iemand hier zeggen wat er aan de hand is?" Neff wou haar wel antwoorden, maar het leek alsof iemand zijn keel had dichtgeknepen. Nee, dit was gewoon een droom, zoals hij eerder dacht. Komaan zeg, van een kneepje wordt je toch wel niet wakker?!

"Ze heeft een hartslag", zei Mel uiteindelijk en het leek alsof ze hem met die simpele woorden recht in zijn gezicht sloeg. Met die ene simpele zin, bevestigde ze hetgeen waar hij zo bang voor was; het was helemaal geen droom. Het was pure werkelijkheid.

A/N: Een kleiner hoofdstukje vandaag, sorry daarvoor. Tegen volgende week zal ik een langer uploaden, dat beloof ik jullie.

Voor de rest heb ik niet veel te zeggen dus zeg ik maar gewoon: nog een goede vakantie en (niet te vergeten natuurlijk) likes en comments zijn altijd welkom :)