Zombie Ziel #2: Sterfelijk gezield

H 7 - Leyla

Ze had er lang over gedaan de weg terug te vinden, maar eindelijk zag Leyla de twee caravans weer staan. Verbaasd draaide ze zich om en zag onderaan de helling de rivier lopen. Hoe het mogelijk was geweest dat ze de weg was kwijt gespeeld, wist ze zelf ook niet meer, maar al dat gras leek ook zoveel op elkaar. Maar nu ze terug was, wenste ze meteen dat ze wat langer verloren gelopen was. De hele groep van deze jongvolwassenen zaten in een kring rond het kampvuur, en er hing een bedrukte sfeer rond hun.

Ze wist dat het verkeerd was, dat ze gewoon verder moest lopen en iedereen moest laten weten dat ze terug was, al hadden ze haar verdwijning zo te zien nog niet opgemerkt. En toch overwon haar nieuwsgierigheid het weer en verstopte ze zich achter een caravan.

"Oké, we begrijpen allemaal dat dit een groot probleem is, maar misschien moeten we het even over de anderen hebben. Wat doen we met dat meisje?", hoorde ze iemand zeggen.

"Ik stel voor dat we haar zo lang mogelijk in leven houden. Misschien heeft deze verandering iets positiefs. Misschien moeten we helemaal geen mensenvlees meer eten, dus misschien kan ze het toch overleven?" Leyla sloeg haar hand voor haar mond om te voorkomen dat ze zou beginnen schreeuwen. Diep vanbinnen wist ze natuurlijk wel dat Larissa in een zombie zou veranderen, al had het tot nu toe nog niet tot haar doorgedrongen. Maar wat bedoelden ze dan met dat zíj geen mensenvlees meer moesten eten?! Waren dit stuk voor stuk zombies? Maar hoe kon dat nu?

"Ik ben het met Mike eens", hoorde ze een nieuwe stem zeggen. "We moeten het proberen. Anders hebben jullie haar voor niets gered."

"Maar we weten niet of ze, als ze al wakker zal worden, of ze nog levend is. De wonde zag er zeer schadelijk uit."

"Dat zag jouw wonde er ook uit toen jij gebeten werd, Lucas. En jij staat hier nu ook." Hij antwoordde niet, waarschijnlijk omdat hij wist dat Mel gelijk had.

"Wat doen we met de rest van de groep?" hoorde ze iemand weer vragen en in spanning wachtte ze op een antwoord af.

"Ik denk dat het veiliger is voor ons allemaal als ze terug gaan naar waar ze vandaan komen."

"Wacht even", zei een jongen opeens en hij snoof de lucht op. "Er is hier iemand." Meteen begon Leyla haar hart sneller te slaan. Snel keek ze om zich heen om te zien of ze zich ergens kon verstoppen, maar ze besefte al snel dat dat geen optie was. Dus haalde ze diep adem en liep om de caravan heen alsof ze nog maar net terug kwam van de rivier. De hele groep keek haar aan, maar ze plantte een glimlach op haar gezicht alsof er niets aan de hand was.

"Hallo jongens. Weten jullie waar de rest van mijn groep is?" Pas nu viel het haar op hoe groot de groep eigenlijk was (ze telde zo'n 13 man). Ze schrok een beetje op toen ze er een meisje van ongeveer 5 jaar tussen zag zitten.

"Die zijn in de caravan, bij je vriendin", antwoordde Ricky. "Waar was je al die tijd?"

"Ik was een beetje verdwaald gelopen." Ze grinnikte een beetje geforceerd, wat haar een paar vreemde blikken opleverde. Ongemakkelijk draaide ze heen en weer op de bol van haar voeten. "Goed, eum, ik ga maar eens naar hun toe." Opeens verdwenen de rare blikken en lachte iedereen vriendelijk naar haar.

"Natuurlijk", antwoordde een jongen waarvan ze de naam nog niet kende, maar Leyla vermoedde dat hij de oudste van de groep was. Totaal niet op haar gemak liep ze naar de caravan en glipte snel naar binnen. Zuchtend draaide ze zich om naar haar groep, die haar triest aankeken.

"Ze willen ons weg", zei ze en haar blik verharde. Ze wist niet precies waar dat gesprek over gegaan was, maar twee dingen wist ze wel zeker. "En ze willen Larissa vermoorden."

"Wat bedoel je?" vroeg Thomas verward en liet zich op bed naast Larissa zakken. Ze zag er verschrikkelijk uit; haar gezicht zag lijkbleek, haar wangen hingen vol met mascara van het wenen en ze keek dof voor zich uit.