Zombie Ziel #2: Sterfelijk gezield

H 10 - Neff

Neff zuchtte en wreef over zijn gezicht. De vermoeidheid werd met de minuut zwaarder, maar hij kon nu niet gaan slapen. Maar omdat niemand iets zei, nam hij het woord. "Wat doen we nu, gasten?"

"Het is overduidelijk dat we een grotere plaats zullen moeten zoeken", besloot Jake.

"Ja, maar waar dan? Het moet nog steeds iets zijn waarmee we kunnen rondtrekken.", reageerde Sindey.

"En wat doen we met hun?", vroeg Logan en wees naar de jongens. Simon zat op de grond met zijn knieën tegen zijn borst gedrukt en zijn armen erover geslagen. Hij zag er kwetsbaar uit en het was duidelijk dat hij zich niet op zijn gemak voelde.

"Ik ga terug", zei hij opeens, en richtte zich een klein beetje op. Thomas knikte.

"Ik ook." Hij wierp Neff een boze blik, maar Neff negeerde hem. Hij wist wel dat Thomas boos op hem was, maar de jongen kon de pot op. Hij was echt niet bang van deze kwetsbare ziel. Het liefst drukte hij het hoofd van deze knul tegen een steen om dan smakkend zijn hersenen op te eten. Nu keek iedereen vragend naar Edward.

"Als jullie het niet erg vinden zou ik het liefste gewoon bij jullie blijven", reageerde Edward. "Er is daar niets voor mij." Ondertussen keek hij vragend naar Kyle.

"Je moet weten waar je aan begint, Edward. Je zult niet altijd in veiligheid zijn bij ons en je zult moeten eten wat wij eten, tenzij je daar zelf voor zorgt." Edward knikte. "Ook zul je je moeten aanpassen aan onze manier van werken en leven."

"Dat begrijp ik", antwoordde Edward. Kyle knikte, een teken dat hij het goed vond.

"Maar dan moeten we wel een nieuwe plaats zoeken waar we kunnen leven, want deze caravans zijn echt te klein geworden", mengde Sander zich in het gesprek. Er viel even een stilte waarin iedereen in zijn eigen gedachten zat, tot Lucas weer het woord nam.

"Aan de andere kant van de stad staat een hotel dat door de apocalyps gesloten is. Dat hebben we ontdekt toen we achter vlees gingen. Blijkbaar woont iedereen langs deze kant van de stad want dat deel daar is verlaten. Misschien, als het ons lukt in te breken, kunnen we de sleutels stelen en daar gaan wonen." Daar keek Kyle van op.

"Dat is eigenlijk niet zo een slecht idee. We hebben comfortabele slaapplekken, een keuken en als het lukt misschien zelfs nog stromend water."

"En anders is er een meer achterin."

"Wat denken jullie?", vroeg Kyle uiteindelijk en keek vragen de groep rond. Iedereen knikte. "Goed, dan moeten we maar eens gaan beginnen opruimen." Iedereen stond haastig op en begon heen en weer te lopen. Zuchtend duwde Neff zich op en wreef in zijn ogen. Nog een uur en dan kon hij slapen. Hij liep naar de tafel en hielp Lucas en Stephan de stoelen op te plooien en op te bergen.

"Wat een dag", bromde Stephan. Het was duidelijk dat hij zich ergerde aan deze hele situatie. Neff was het met hem eens, het was een hele zware dag geweest. En nu maakte hij zich zorgen om Leyla, hoe kwaad hij ook mocht zijn. Hoe wist hij zeker dat ze in veiligheid was? Waar zou ze naartoe gegaan zijn? Hij zuchtte nogmaals en haalde zijn schouders op.

"Alles goed, Neff?" Hij keek op en zag dat Lucas hem onderzoekend bekeek. Neff herstelde zich snel en rechtte zijn rug.

"Ja-", zijn stem sloeg over, dus hij stopte en schaapte zijn keel eens. "Ja, natuurlijk." Snel wendde hij zijn blik af en ging verder met de stoelen. Hij voelde Lucas' blik branden in zijn rug maar hij negeerde de jongen. Ze zouden het toch allemaal niet begrijpen; Leyla was een mens en hij een zombie. Het zou nooit werken. En dat besefte Neff wel, alleen kon hij haar niet uit zijn hoofd kregen. En hij begreep niet eens wáárom. Ze was zo gewoon: blond haar, grijze ogen, mollig gezicht en slank lichaam. En toch bleef ze maar door zijn gedachten spoken, haar roze kleine lippen, haar zachte huid, haar heerlijke geur. Hij klapte de stoel zo hard dicht dat Lucas en Stephan verbaasd op keken. Het was weer precies hetzelfde als met Mel. Waarom verliet elk meisje hem opnieuw en opnieuw? Het had hem zo veel moeite gekost te accepteren dat hij Mel kwijt was, en nu gaf hij zonder dat hij het wou zijn hart aan Leyla, maar zijn verscheurde het en liet het achter alsof het grof vuil was. Hij liet de opgeplooide stoel vallen en liep weg, zijn tranen in bedwang houdende. Hij liep om een van de caravans heen en liep rechtstreeks naar de rivier waar hij wat water in zijn gezicht gooide. Hij kon niet weer in deze situatie belanden. Hij kon het niet nog eens aan. Toen rolde hij zich op tot een bolletje tussen het gras en de bladeren van de enige boom die hier in de wei stond. De dikke wortels ervan prikten in zijn rug en benen, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij probeerde de gedachten aan dat vervloekte meisje uit zijn hoofd te zetten en keek naar de kleine golfjes, en luisterde naar het krabbelen van de rivier. Toen hij opeens voetstappen hoorde veegde hij zijn gezicht af (ook al had hij niet gehuild) en rechte zich weer op. Niet veel later kwam Logan om de struik heen gelopen.

"Hé man", begroette hij Neff en liet zich naast hem op het gras zakken. "Kijk, ik kom niet om te vragen of alles goed met je gaat ofzo, want dat heeft toch geen zin. Ik kom je gewoon vertellen dat ik volledig achter je sta als je verliefd bent op dat meisje. Toen ik Ricky leerde kennen was zij ook een mens." Neff keek verbaasd naar hem op. Dat had niemand hem verteld. "Ze heeft zelfs lang als mens met ons rond getrokken. Tot ze gebeten werd natuurlijk. Dat was toen een groep dode zombies ons opeens tijdens een nachtelijke spel overvielen. Eentje viel haar van achteren aan en ik was niet optijd om haar te redden." Er viel even een stilte terwijl Logan met zijn vingers in het gras woelde. "Toen zijn we gaan zoeken waar ze vandaag kwamen, gewoon zodat we de stad konden beschermen en we niet weer weg moesten trekken. Dat was toen we jou tegenkwamen bij die gekke professor." Er ging een lichtje bij Neff branden, al wist hij niet precies goed waarom. Terwijl hij dat probeerde te bedenken, bleef Logan maar door ratelen. "Hoe dan ook, het is niet erg om verliefd te zijn op een mens. Het is moeilijk, ja, maar mogelijk. Toen ik Ricky ontmoette, schuilden we in een boomhut die ik toen had - voor de regen. Die nacht, terwijl ze sliep, kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Haar geur was zo aanlokkelijk. Maar door mijn liefde voor haar kon ik het nooit in mijn hoofd halen haar iets aan te doen..." Hij lachte zachtjes door terug te denken aan het moment, maar Neff luisterde al niet meer.

"Logan? Ik denk dat ik weet wat er mis is met Sindey. " Deze keer keek Logan verbaasd naar hem op. "Ricky zei toch dat zij en Mel die keer bijna 'vermoord' waren door een van de apparaturen. Ze zeiden dat een deel ervan rond was*. Ik denk dat ik weet welke machine dat was. De laserstralen zenden stralen uit die iets raars met zombies doen, maar alleen op oude zombies werken. Antoine - die professor - gebruikte het weleens op ons, alleen wekte het alleen bij de zombies die al het langst zombie waren. Als een zombie geraakt wordt met een laser of in contact komt met de stralen, is hij of zij zeg maar besmet. Een zombie die deze zombie aanraakt, raakt ook besmet. Ik denk dat Sindey de oudste zombie is, alleen heeft het wat langer geduurd voor ze besmet raakte."

"Waaw. Maar hoe zit het dan met Hermelien?"

"Zombiehuid herstelt toch niet meer? Ik denk dat dat het gewoon is en dat ze ermee zal moeten leven."

"Maar ze was flauw gevallen?", merkte Logan verward op. Het werd hem een beetje té ingewikkeld. "En zombiebeten genezen altijd."

Daar moest Neff even over nadenken. "Misschien is het geen beet. Of.." Hij zweeg en Logan werd ongeduldig. Het ging hier dus wel over het zusje van zijn vriendin!

"Of??", drong hij aan en klapte ongeduldig met zijn handen.

"Of ze is besmet geraakt omdat ze in contact gekomen is met Mel terwijl ze een open wonde had."

"Dus het is maar een fractie van tijd voor de volgende zombie besmet wordt?" Neff knikte. "Wat doen deze stralen met je?"

"Ik wist het  nog niet zeker, maar na wat Sindey verteld heeft, vermoed ik dat... Dat ze je weer menselijk maken."

*Lees: Zombie ziel #1

A/n: Wow. Ik kwam gisteren op Wattpad om verder te schrijven aan dit verhaal en wou kijken wat het laatste was  dat ik geüpload had, maar toen zag ik dat ik vorige week helemaal geen hoofdstuk online gezet heb. Hoe het is kunnen gebeuren, weet ik niet, maar ik veronderstelde de hele week al dat ik geüpload had. Maar hier is er dan eentje, sorry dat ik jullie 2 weken heb laten wachten!!

Nu we het toch over uploaden hebben; ik denk dat ik de regel "elke zondag nieuwe update" ga stoppen, doorstepen, punt erachter. Of nou ja, wat ik bedoel is dat ik wel ga proberen zoveel mogelijk te uploaden, maar niet meer elke zondag want de laatste tijd lukt me dat gewoon niet meer. Dus tjahh, wanneer de volgende update komt, weet ik niet.

Hoe dan ook, ik hoop dat jullie een beetje van dit hoofdstuk genoten hebben en dat het niet te saai aan het worden is :'). En dan kan ik alleen nog zeggen; likes en comments zijn altijd welkom!

-Britt.