Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφάλαιο 8

Χωρίς να χάσω χρόνο έπεσα στο κρεβάτι περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος . Άδικος κόπος! Όσα μου είχε πει η Έλενα νωρίτερα το βράδυ με είχαν βάλει σε σκέψεις . . . .  . . . . . . . . . . . . .

  Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε  . . . . . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου. . .  . . 

Τα λόγια της φίλης μου στριφογύριζαν όλο το βράδυ στο μυαλό μου . Τελικά , σκεφτόμενη την ευκαιρία που μου είχε δώσει η μοίρα αποφάσισα να μιλήσω αύριο στον Πέτρο όταν τον δω στο σχολείο όπως άλλωστε του είχα υποσχεθεί . Άλλωστε δεν μπορεί να γύρισε τώρα τυχαία . Μπορεί το σύμπαν να έχει συνομωτίσει για να ξανασυνατηθούμε . . .  

Τέλος πάντων όπως και να είναι τα πράγματα θα του μιλήσω οπωσδήποτε αύριο!  Έτσι δίνοντας αυτήν την υπόσχεση στον εαυτό μου αποκοιμήθηκα γεμάτη αγωνία για την αυριανή ημέρα . 

~ Το επόμενο πρωϊ ~

Ξύπνησα προτού έρθει κάπιος από τους γονείς μου να με ξυπνήσει - πράγμα περίεργο γι εμένα . Αιτία στάθηκε το δυνατό φως του πρωινού ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο στο δωμάτιό μου . Ακολούθησα την πρωινή μου ρουτίνα και πήγα στην κουζίνα του σπιτιού.  Κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν εκεί . Έτσι και εγώ πήρα ένα γυάλινο μπολ από το ντουλάπι της κουζίνας , το γέμισα με δημητριακά και στάθηκα στο πάγκο της κουζίνας για να φάω βιαστικά το πρωινό μου . Όταν τελείωσα και πήγα να φύγω από την κουζίνα παρατήρησα ένα σημείωμα κολλημένο στο ανοξείδωτο ψειγείο μας . Γεμάτη περιέργεια το ξεκόλλησα με ευκολία από την επιφάνεια του ψυγείου και το διάβασα γεμάτη προσήλωση . Ήταν από τη μητέρα μου και έλεγε :

" Αννούλα μου , το ξέρω πως μπορεί να σου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι δεν μας βρήκες σήμερα το πρωί στο σπίτι . Μην ανησυχείς ,δεν έγινε τίποτα . Ελπίζω πως δεν άργησες ξυπνήσεις . . . Απλά ήθελα να σου θυμίσω πως σήμερα το μεσημέρι μετά το σχολείο θα πρέπει να πας στο σπίτι της γιαγιάς , θα είμαστε και εμείς εκεί . 

Φιλιά ! Να έχεις μια όμορφη μέρα! 

         Μαμά  <3 : ) "

Πόσο καλά με ήξερε! Μαφυσικά και δεν θα το είχα θυμηθεί...  Νομίζω μου το είχε πει κάποια στιγμή προχθές όταν γύρισα από το σχολείο . . . Με αυτές της σκέψεις και γελώντας με τον εαυτό μου πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το σπίτι μου κλειδώνοντας βιαστικά την πόρτα. 

Ο δρόμος ήταν γεμάτος με κόσμο . Φυσικά όλοι θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο αυτή την ηλιόλουστη μέρα . Έτσι και εγώ αποφάσισα να μην πάρω τον συνιθισμένο δρόμο που ακολουθούσα και κατευθύνθηκα στο σχολείο μέσα από την  λεωφόρο . Ο ήλιος έπεφτε πάνω ζεστός μου , προσφέροντάς μου μια ανεξήγητη ευδαιμονία.  Μόνο όταν αντίκρυσα την σιδερένια πύλη του σχολείου τα συναισθήματά μου έκαναν στροφή 180 μοιρών . Θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και την οποία ήθελα με όλη μου την καρδιά να μην  αθετήσω . Μάζεψα κουράγιο και πέρασα την πύλη του σχολείου νιώθοντας σαν έναν κρατούμενο που τον κατευθύνουν στην ποινή του . Όμως δεν ήταν το πρόβλημα το να μιλήσω στον Πέτρο .  . .  . . . . . . .  

Αυτό που με φόβιζε ήταν να δεθώ μαζί του να τον επιστευθώ . Φοβόμουν να ανοιχτώ στον οποιοδήποτε και αυτό ήταν γεγονός . Ο μόνος άνθρωπος πέρα από την οικογένειά μου που εμπισεύθηκα και αγάπησα ήταν η Έλενα , η καλύτερή μου φίλη . Η κοπέλα που στη δυσκολότερη φάση της ζωής μου ήταν δίπλα μου και που ποτέ δεν με άφησε μόνη μου . . . . 

Ξαφνικά μπαίνοντας στο σχολείο είδα την  Έλενα να μιλά σε εκείνο το αγόρι που έκανε το πάρτυ . Έτσι αποφάσισα να μην τους διακόψω όπως είχε κάνει και εκείνη . Δεν έπρεπε να με είχε δει και για αυτό πέρασα από δίπλα της μουρμουρίζοντας χαμογελώντας ένα " καλημέρα" και μπήκα στο κεντρικό κτήριο του σχολικού συγκροτήματος . Φυσικά δεν ανησυχούσα για εκείνη αφού με την πρώτη ευκαιρία θα ερχόταν να μου εξιστορήσει με κάθε λεπτομέρεια τα όσα έγιναν και ειπώθηκαν .

Μπαίνοντας στην τάξη μου περίμενα να δω τον Πέτρο καθισμένο κάπου στην αίθουσα αλλά δεν ήταν πουθενά . Δεν εμφανίστηκε στο σχολείο παρά μόνο την τέταρτη ώρα . Χτύπησε διακριτικά την πόρτα και γεμάτη αναμονή γύρισα να αντικρύσω το πρόσωπό του . Έτσι καθώς έμπαινε τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου  και μου χαμογέλασε . Τώρα ένιωθα σίγουρη πως θα του μιλούσα όταν τελείωνε αυτή η ώρα . Ευτυχώς μας έμεναν μόνο 15 λεπτά . 

Όταν πια χτύπησε το κουδούνι μάζεψα βιαστικά τα βιβλία μου και τα έριξα μέσα στην τσάντα μου . Τον είδα να κάθεται στην θέση του και κατευθύνθηκα προς  το μέρος του . Οι σκηνές από τη στιγμή που τον γνώρισα μέχρι και τη χθεσινοβραδυνή μας συνομιλία μου έρχονταν στο μυαλό . Ναι ήμουν σίγουρη πως αυτό το άτομο άξιζε να το εμπιστευτώ και να το ξαναβάλω στη ζωή μου . Χαμογέλασα πλατιά και φώναξα το όνομά του . Αυτή η μέρα θα τα άλλαζε όλα! Ναί ήθελα να προχωρήσω και να τα αφήσω όλα πίσω μου ! Να νοιαστώ για εμένα αδιαφορώντας για τους άλλους ! Να ξαναβρώ που κρύβεται η χαρά και η αγάπη ! Και ο Πέτρος είναι ο μόνος που τη δεδομένη στιγμή θα μπορέσει να με βοηθήσει . Άλλωστε η ίδια η μοίρα μας έδειξε πως μας θέλει ενωμένους αφού ένωσε τους δρόμους μας τόσα χρόνια μετά τον αποχωρισμό μας . Πηγαίνοντας προς το μέρος του ήμουν πια έτοιμη να του μιλήσω έχοντας συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω .