Χωρίς να χάσω χρόνο έπεσα στο κρεβάτι περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος . Άδικος κόπος! Όσα μου είχε πει η Έλενα νωρίτερα το βράδυ με είχαν βάλει σε σκέψεις . . . . . . . . . . . . . . . . .
Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε . . . . . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου. . . . .
Τα λόγια της φίλης μου στριφογύριζαν όλο το βράδυ στο μυαλό μου . Τελικά , σκεφτόμενη την ευκαιρία που μου είχε δώσει η μοίρα αποφάσισα να μιλήσω αύριο στον Πέτρο όταν τον δω στο σχολείο όπως άλλωστε του είχα υποσχεθεί . Άλλωστε δεν μπορεί να γύρισε τώρα τυχαία . Μπορεί το σύμπαν να έχει συνομωτίσει για να ξανασυνατηθούμε . . .
Τέλος πάντων όπως και να είναι τα πράγματα θα του μιλήσω οπωσδήποτε αύριο! Έτσι δίνοντας αυτήν την υπόσχεση στον εαυτό μου αποκοιμήθηκα γεμάτη αγωνία για την αυριανή ημέρα .
~ Το επόμενο πρωϊ ~
Ξύπνησα προτού έρθει κάπιος από τους γονείς μου να με ξυπνήσει - πράγμα περίεργο γι εμένα . Αιτία στάθηκε το δυνατό φως του πρωινού ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο στο δωμάτιό μου . Ακολούθησα την πρωινή μου ρουτίνα και πήγα στην κουζίνα του σπιτιού. Κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν εκεί . Έτσι και εγώ πήρα ένα γυάλινο μπολ από το ντουλάπι της κουζίνας , το γέμισα με δημητριακά και στάθηκα στο πάγκο της κουζίνας για να φάω βιαστικά το πρωινό μου . Όταν τελείωσα και πήγα να φύγω από την κουζίνα παρατήρησα ένα σημείωμα κολλημένο στο ανοξείδωτο ψειγείο μας . Γεμάτη περιέργεια το ξεκόλλησα με ευκολία από την επιφάνεια του ψυγείου και το διάβασα γεμάτη προσήλωση . Ήταν από τη μητέρα μου και έλεγε :
" Αννούλα μου , το ξέρω πως μπορεί να σου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι δεν μας βρήκες σήμερα το πρωί στο σπίτι . Μην ανησυχείς ,δεν έγινε τίποτα . Ελπίζω πως δεν άργησες ξυπνήσεις . . . Απλά ήθελα να σου θυμίσω πως σήμερα το μεσημέρι μετά το σχολείο θα πρέπει να πας στο σπίτι της γιαγιάς , θα είμαστε και εμείς εκεί .
Φιλιά ! Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Μαμά <3 : ) "
Πόσο καλά με ήξερε! Μαφυσικά και δεν θα το είχα θυμηθεί... Νομίζω μου το είχε πει κάποια στιγμή προχθές όταν γύρισα από το σχολείο . . . Με αυτές της σκέψεις και γελώντας με τον εαυτό μου πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το σπίτι μου κλειδώνοντας βιαστικά την πόρτα.
Ο δρόμος ήταν γεμάτος με κόσμο . Φυσικά όλοι θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο αυτή την ηλιόλουστη μέρα . Έτσι και εγώ αποφάσισα να μην πάρω τον συνιθισμένο δρόμο που ακολουθούσα και κατευθύνθηκα στο σχολείο μέσα από την λεωφόρο . Ο ήλιος έπεφτε πάνω ζεστός μου , προσφέροντάς μου μια ανεξήγητη ευδαιμονία. Μόνο όταν αντίκρυσα την σιδερένια πύλη του σχολείου τα συναισθήματά μου έκαναν στροφή 180 μοιρών . Θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και την οποία ήθελα με όλη μου την καρδιά να μην αθετήσω . Μάζεψα κουράγιο και πέρασα την πύλη του σχολείου νιώθοντας σαν έναν κρατούμενο που τον κατευθύνουν στην ποινή του . Όμως δεν ήταν το πρόβλημα το να μιλήσω στον Πέτρο . . . . . . . . . .
Αυτό που με φόβιζε ήταν να δεθώ μαζί του να τον επιστευθώ . Φοβόμουν να ανοιχτώ στον οποιοδήποτε και αυτό ήταν γεγονός . Ο μόνος άνθρωπος πέρα από την οικογένειά μου που εμπισεύθηκα και αγάπησα ήταν η Έλενα , η καλύτερή μου φίλη . Η κοπέλα που στη δυσκολότερη φάση της ζωής μου ήταν δίπλα μου και που ποτέ δεν με άφησε μόνη μου . . . .
Ξαφνικά μπαίνοντας στο σχολείο είδα την Έλενα να μιλά σε εκείνο το αγόρι που έκανε το πάρτυ . Έτσι αποφάσισα να μην τους διακόψω όπως είχε κάνει και εκείνη . Δεν έπρεπε να με είχε δει και για αυτό πέρασα από δίπλα της μουρμουρίζοντας χαμογελώντας ένα " καλημέρα" και μπήκα στο κεντρικό κτήριο του σχολικού συγκροτήματος . Φυσικά δεν ανησυχούσα για εκείνη αφού με την πρώτη ευκαιρία θα ερχόταν να μου εξιστορήσει με κάθε λεπτομέρεια τα όσα έγιναν και ειπώθηκαν .
Μπαίνοντας στην τάξη μου περίμενα να δω τον Πέτρο καθισμένο κάπου στην αίθουσα αλλά δεν ήταν πουθενά . Δεν εμφανίστηκε στο σχολείο παρά μόνο την τέταρτη ώρα . Χτύπησε διακριτικά την πόρτα και γεμάτη αναμονή γύρισα να αντικρύσω το πρόσωπό του . Έτσι καθώς έμπαινε τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και μου χαμογέλασε . Τώρα ένιωθα σίγουρη πως θα του μιλούσα όταν τελείωνε αυτή η ώρα . Ευτυχώς μας έμεναν μόνο 15 λεπτά .
Όταν πια χτύπησε το κουδούνι μάζεψα βιαστικά τα βιβλία μου και τα έριξα μέσα στην τσάντα μου . Τον είδα να κάθεται στην θέση του και κατευθύνθηκα προς το μέρος του . Οι σκηνές από τη στιγμή που τον γνώρισα μέχρι και τη χθεσινοβραδυνή μας συνομιλία μου έρχονταν στο μυαλό . Ναι ήμουν σίγουρη πως αυτό το άτομο άξιζε να το εμπιστευτώ και να το ξαναβάλω στη ζωή μου . Χαμογέλασα πλατιά και φώναξα το όνομά του . Αυτή η μέρα θα τα άλλαζε όλα! Ναί ήθελα να προχωρήσω και να τα αφήσω όλα πίσω μου ! Να νοιαστώ για εμένα αδιαφορώντας για τους άλλους ! Να ξαναβρώ που κρύβεται η χαρά και η αγάπη ! Και ο Πέτρος είναι ο μόνος που τη δεδομένη στιγμή θα μπορέσει να με βοηθήσει . Άλλωστε η ίδια η μοίρα μας έδειξε πως μας θέλει ενωμένους αφού ένωσε τους δρόμους μας τόσα χρόνια μετά τον αποχωρισμό μας . Πηγαίνοντας προς το μέρος του ήμουν πια έτοιμη να του μιλήσω έχοντας συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω .
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Άφησε την αλήθεια να λάμψει
Подростковая литератураΜια νεαρή κοπέλα ύστερα από ένα τρομερό συμβάν άρχισε να σπρώχνει μακρυά της τα αγαπημένα της πρόσωπα και σιγά-σιγά κλείστηκε στον εαυτό της. Όλοι προσπαθούσαν να την βοηθήσουν αλλά μήπως δεν βρέθηκε ακόμα το κατάλληλο άτομο για να ξαναβρεί η κοπέλα...