Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφάλαιο 11

Η κλήση του Πέτρου είχε δημιουργήσει μέσα μου αιθήματα χαράς , ανυπομονησίας αλλά και περιέργειας για αυτά που θα μου έλεγε . Το ήξερα πως ήθελε να μάθει κι εκείνος τί έγινε όσο έλειπε και εγώ όπως λένε όλοι άλλαξα μα δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να ανοιχτώ συναισθηματικά σε εκείνον από τώρα . Γενικά ποτέ δεν ήμουν ανοιχτός άνθρωπος και κρατούσα τα πάντα μέσα μου κάτι το οποίο με κατέστρεψε στις χειρότερες και πιο δυστυχισμένες στιγμές της ζωής μου και έφτασα να κλειστώ ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου . 

Τώρα καθόμουν μόνη , αφού τα παιδιά έπρεπε να φύγουν με τους γονείς τους , περιμένοντας τον Πέτρο με τον οποίο θα μιλούσα και θα αποφάσιζα αν θα μπορούσα να αφεθώ και να με παρασύρει εκείνος όπως παλιά αφήνοντας τα πάντα πίσω μου .

Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ . Σε λίγα λεπτά είχε φτάσει όπως ακριβώς μου είχε υποσχεθεί από το τηλέφωνο . Ήταν όπως πάντα ντυμένος όμορφα . Πάντα πρόσεχε την εμφάνισή του ακόμα και αν δεν θα πήγαινε κάπου . Τώρα φορούσε  ένα καρό μπλέ πουκάμισο μαζί με άσπρα σταράκια και ένα απλό τζιν . 

Μόλις με είδε προχώρησε προς το μέρος μου με αργά και σταθερά βήματα ενώ ταυτόχρονα ένα πανέμορφο χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό του . Προτού προλάβω να σηκωθώ από την κούνια στην οποία καθόμουν ήρθε εκείνος και με έναν ασυνίθιστο ενθουσιασμό έσκυψε προς το μέρος μου και με φίλησε στο μάγουλο . Πριν προλάβει να " απλωθεί " μια άβολη ησυχία ανάμεσά μας ο Πέτρος αποφάσισε να αρχίσουμε να μιλάμε και έτσι μου είπε  : " Τώρα που γύρισα πίσω θυμήθηκες τα παλιά και είπες να έρθεις εδώ ? "

" Τί σε κάνει να νομίζεις πως παλιότερα δεν ερχόμουν ? " 

" Μάλλον το νοσταλγικό σου βλέμμα κάθε φορά που κοιτάς το πάρκο " 

" Ίσως ... " 

" Αυτό λοιπόν θα το αλλάξουμε . Θα αναπληρώσουμε όλο το χρόνο που χάσαμε . Το σκέφτηκα και αν δεν θέλεις να μου μιλήσεις δεν πειράζει . Σημασία έχει το τώρα . Οκ ? " 

Κούνησα συγκαταβατηκά το κεφάλι μου και έπεσα στην αγκαλιά του . Δεν άργησε και εκείνος να ανταποκριθεί στην αγγαλιά μου και να με αγγαλιάσει εξίσου σφικτά . Το μόνο που είπε ήταν  " Άρα είμαστε ξανά φίλοι ? " 

" Φίλοι " του απάντησα κοιτώντας τον στα υπέροχα μάτια του .

Καθίσαμε αρκετή ώρα συζητώντας για διάφορα θέματα όπως η μουσική και οι ταινίες ( αφού είχαμε να καλύψουμε το κενό τόσων χρόνων ) . Αλλά και δίχως να μιλάμε μα κάποια στιγμή όταν άρχισε να στοτεινιάζει αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω . Έτσι προτού βγούμε από το πάρκο τον ρώτησα " Πώς γίνεται και ήρθες τώρα ? " 

" Γιατί σου φαίνεται παράξενο ? Εξαιτίας του πατέρα μου μετακομίζαμε συνεχώς όπως ήδη ξέρεις . " 

" Ναι αλλά . . . . .  " η απάντησή του δεν με είχε καλύψει αλλά αποφάσισα να μην τραβήξω προς το παρών το θέμα επειδή μπορεί εγώ απλά να φανταζόμουν ή να επινοούσα πράγματα και προβλήματα .

" Και πού μένετε τώρα ? " ήταν το μόνο που είπα 

" Να εδώ λίγο πιο πάνω από το πάρκο " μου απάντησε σύντομα 

" Πρέπει να είναι πολύ ωραία η γειτονιά " 

" Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη ... Εσείς ?

" Εμείς εκεί που μέναμε στο κέντρο . "

Η συζήτησή μας δεν συνεχίστηκε για πολύ . Άλλωστε η διαδρομή ήταν σύντομη . Μόλις φτάσαμε έξω από το σπίτι της γιαγιάς μου με καληνύχτισε αγγαλιάζοντάς με φιλικά λέγοντάς μου στο αυτί : " Θα περάσω να σε πάρω αύριο το πρωί να πάμε μαζί στο σχολείο " . Και φυσικά μια τέτοια πρόταση δεν θα μπορούσα ποτέ να την αρνηθώ . 

Εκείνος τήρησε και με το παραπάνω την υπόσχεσή του . Εκείνο το πρωί όπως και τα επόμενα πρωινά ερχόταν από το σπίτι μου για να πάμε μαζί στο σχολείο . Αρχίζαμε να γινόμασταν αυτοκόλλητοι . Περνούσαμε ολοένα και περισσότερο χρόνο μαζί , κάνοντας την φιλία μας πιο δυνατή . Όμως πολλές φορές οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται με τους πιο βίαιους και επίπονους τρόπους . . . .  . . . . . . .