Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφάλαιο 10

Δεν αργήσαμε να καθίσουμε στο μεσημεριανό τραπέζι που με πολλή μαεστρία αλλά και κόπο η γιαγιά μου είχε ετοιμάσει . Όλα ήταν πεντανόστιμα όπως πάντα ! Κατά τη διάρκεια του φαγητού μόνοι οι " μεγάλοι "  μιλούσαν αφού οι υπόλοιποι είχαμε πέσει με τα μούτρα στο φαγητό δίχως να κάνουμε παύσεις ούτε καν για να πάρουμε ανάσα . Ύστερα από λίγη ώρα όταν τελειώσαμε όλοι με το φαγητό μας οι συγγνείς μας αποφάσισαν να μείνουν κι άλλο χαροποιώντας ιδιαίτερα την οικογένειά μου για αυτόν το λόγο και εγώ και επειδή προφανώς τα παιδιά είχαν βαρεθεί πρότεινα να πάμε στην παιδική χαρά .

     Έτσι δίχως να χάσουμε χρόνο κατηφορίζαμε στον άδειο δρόμο προχωρώντας προς την παιδική χαρά , ένα μέρος στο οποίο είχα ζήσει αρκετές χαρούμενες στιγμές τόσο με τους φίλους και την οικογένειά μου αλλά και με τον Πέτρο , ένα πρόσωπο που ξαναγύρισε μυστηριοδώς μετά από αρκετά χρόνια απουσίας στη ζωή μου . Δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετή ώρα αφού η παιδική χαρά δεν απείχε περισσότερο από δέκα λεπτά από το σπίτι της γιαγιάς μου . Μέσα σε λίγα λεπτά το πάρκο μαζί με τον υπέροχο περίγυρό του εμφανίστηκε μπροστά μας .  Τα παιδιά δίχως να διστάσουν έτρεξαν προς τα παιχνίδια και εγώ έμεινα μόνη μου να θαυμάζω το θεσπέσιο  τοπίο που στόλιζε την παιδική  χαρά .

Η θέα από το συκγεκριμένο σημείο που κάθισα ήταν εκπληκτική . Μπορούσες να δεις αν όχι ολόκληρη , ένα μεγάλο μέρος της πόλης . Από εδώ όλα φαίνονταν τόσο απομακρυσμένα από την καθημερινότητα . Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίο ερχόμουν εδώ παλαιότερα : επειδή δεν άντεχα τα όσα βίωνα , την έντονη και πιεστική καθημερινότητα . Πολλές φορές ερχόμουν με τον μπαμπά μου γιατί και εκείνος είχε ανάγκη από ηρεμία . Παρ΄ όλα αυτά την πρώτη φορά που ήρθα εδώ ήμουν με τον αδερφό μου , τον Γιώργο . Εκείνος ήταν αυτός που θα έλεγα ό,τι μου " κόλλησε  " την συνήθεια να έρχομαι εδώ . Ερχόμουν εδώ από μικρή και έτσι γνώρισα και τον Πέτρο . Ήμασταν στα μέσα του δημοτικού όταν ο Πέτρος με την οικογένειά του μετακόμισαν εδώ. Το σπίτι τους ήταν στο περίπου λίγο πιο πάνω από το σπίτι της γιαγιάς μου , στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο .  Εγώ εκείνη την περίοδο κοιμόμουν τα σαββατοκύριακα στο σπίτι της γιαγιάς μου γιατί οι γονείς μου δούλευαν μέχρι αργά . Ο Γιώργος από την άλλη έμενε στο σπίτι μας αφού τον θεωρούσαν πιο υπεύθυνο για να μείνει μόνος του . Με τον Πέτρο γνωριστήκαμε τυχαία όταν μια μέρα που πήγα στην παιδική χαρά  έτυχε να βρίσκεται εκεί και εκείνος .  Την συγκεκριμένη μέρα βαριόμουν πάρα πολύ και τα παιδιά με τα οποία συνήθιζα να παίζω λείπανε . Για αυτό τον λόγο πήγα μόνη μου στο πάρκο και άρχιζα να κάνω κούνια έτσι ώστε να απασχολήσω τον εαυτό μου . Κάποια στιγμή έφτασε στην παιδική χαρά ένα αγόρι στη ηλικία μου , ήταν ο Πέτρος . Με είδε που καθόμουν μόνη μου χωρίς παρέα και με παρατηρούσε για πολλή ώρα .  Άλλωστε ήμασταν τα μόνα παιδιά που βρίσκονταν στην παιδική χαρά εκείνη την ώρα .  Με πλησίσε και συστήθηκε .  Ήταν πολύ φιλικός μαζί μου και δίχως να το σκεφτεί και πολύ μου πρότεινε να παίξουμε. Σαν παιδί παρασύρθηκα και συμμετείχα στο παιχνίδι του . Εκείνη την μέρα πέρασα πολύ ωραία και ο χρόνος πέρασε γρήγορα καθώς παίξαμε κάθε λογής παιχνίδι . Ταιριάξαμε από την αρχή και όπως περνούσε ο καιρός εκείνο το πάρκο έγινε ο τόπος συνάντησής μας , το μυστικό μας καταφύγιο . Ήταν ένα μέρος μακρυά από την βαβούρα της πόλης , όπου εμείς μπορούσαμε να δημιουργήσουμε με την φαντασία μας τους δικούς μας κόσμους και περιπέτειες . Είχαμε γίνει αχώριστοι μα τα πράγματα δεν γίνοται πάντοτε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας .  Έτσι πριν πέντε με έξι χρόνια η οικογένειά του Πέτρου μαζί με αυτόν έπρεπε να μετακομίσει πάλι. Βλέπεις , ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και οι μετακομίσεις ήταν χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής αυής της οικογένειας . Έτσι είτε το θέλαμε είτε όχι οι δρόμοι μας χώρισαν και οι ζωές μας - τουλάχιστον η δική μου ζωή πήρε μια ανεξέλενκτη τροπή . 

Έδιωξα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και πήρα την πρωτοβουλία να πάρω τηλέφωνο τον Πέτρο έτσι ώστε να συνατηθούμε . Ήθελα να μάθω πράγματα για την ζωή του τα οποία έχασα λόγω του αποχωρισμού μας .  Ήθελα να καταλάβω αν το αγόρι που είχα εμπιστευθεί τότε είναι το ίδιο αγόρι που έχει εμφανιστεί τώρα στην ζωή μου . Πριν καλά καλά προλάβω να ανοίξω το κινητό μου εκείνο άρχισε να χτυπά .  Το σήκωσα και προς έκπληξή μου ήταν ο Πέτρος , λες και μπόρεσε να διαβάσει την σκέψη μου ! 

" Γειά σου Άννα , ο Πέτρος είμαι ."

" Γειά σου Πέτρο τί κάνεις ? " 

" Καλά σε πήρα μήπως ήθελες να βρεθούμε . Πού είσαι για να έρθω ? "

" Τώρα είμαι στην παιδική χαρά κοντά στο .... " προτού προλάβω να ολοκληρώσω την πρότασή μου με διέκοψε λέγοντας :

" Στην παιδική χαρά όπου γνωριστήκαμε να φανταστώ ? " 

" Ναι , με εκπλήσσεις που το θυμάσε . . . " είπα έκπληκτη 

" Γιατί δεν θα έπρεπε ?  " 

Πραγματικά δεν ήξερα τι να απαντήσω στην ερώτηση του μα με έβγαλε από τον κόπο όταν τελείωσε την συνομιλία μας λέγοντας : " Μην φύγεις περίμενε με έρχομαι . Τα λέμε  " 

Η κλήση του Πέτρου είχε δημιουργήσει μέσα μου αιθήματα χαράς , ανυπομονησίας αλλά και περιέργειας για αυτά που θα μου έλεγε . Το ήξερα πως ήθελε να μάθει κι εκείνος τί έγινε όσο έλειπε και εγώ όπως λένε όλοι άλλαξα μα δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να ανοιχτώ συναισθηματικά σε εκείνος από τώρα . Γενικά ποτέ δεν ήμουν ανοιχτός άνθρωπος και κρατούσα τα πάντα μέσα μου κάτι το οποίο με κατέστρεψε στις χειρότερες και πιο δυστυχισμένες στιγμές της ζωής μου και έφτασα να κλειστώ ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου . 

Τώρα καθόμουν μόνη , αφού τα παιδιά έπρεπε να φύγουν με τους γονείς τους , περιμένοντας τον Πέτρο με τον οποίο θα μιλούσα και θα αποφάσιζα αν θα μπορούσα να αφεθώ και να με παρασύρει εκείνος όπως παλιά αφήνοντας τα πάντα πίσω μου .