Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Kεφάλαιο 1

                            Kεφάλαιο 1

          Βροχή. Αστραπές. Σκοτάδι. Αυτά ήταν τα 3 πράγματα που έκαναν τη Άννα να νιώθει  φόβο βαθιά μέσα της τόσο όσο τίποτε άλλο.Ειδικότερα σήμερα, η νεαρή κοπέλα θα ένιωθε το αίσθημα του φόβου να την έχει κατακλύσει σαν να έχει ριζώσει μέσα της αφού εκείνη η μέρα η 14η Νοεμβρίου θα συνδύαζε όλα αυτά τα πράγματα μαζί....

Η ανατολή του ήλιου βρήκε την πόλη του Μισνικ μέσα σε ένα κλίμα κατάθλιψης.Είχε πια μπει για τα καλά το φθινόπωρο και αυτό έγινε φανερό από τον καιρό που επικρατούσε εκείνη την ημέρα. Από τις πρώτες πρωινές ώρες είχε αρχίσει να βρέχει χωρίς σταματημό κάτι το οποίο όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τους πολυάχολους κατοίκους της πόλης αφού όλοι χωρίς καμία εξαίρεση ξεκίνησαν να πάνε στις δουλειές  τους με ό,τι μέσο διέθετε ο καθένας αυτοκίνητο, λεοφορείο ακόμη και με τα πόδια τους επιχείρησαν οι πιο τολμηροί να διασχίσουν τους ατελείωτους δρόμους της πόλης αψηφώντας την κακοκαιρία έχοντας ως μόνη προστασία τις ομπρέλες τους. Οι γονείς της Άννας ανήκαν στην κατηγορία των άνθρώπων που επέλεξαν τα αυτοκίνητά τους για να πάνε στην δουλειά κι έτσι ομοίως με όλους τους υπόλοιποους εργαζομένοους έφυγαν βιαστικοί όπως και κάθε μέρα άλλωστε , από το σπίτι τους για να πάνε στην δουλεία τους αφού όμως πρώτα είχε ξυπνήσει ένας από τους δύο την κόρη τους.

 Η Άννα ξύπνησε έυκολα εκείνη τη μέρα,το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα γλυκό φιλί από την μητέρα της και την καθιερωμένη πια φράση που λένε οι γονείς το πρωί: ''Ξύπνα παιδί μου πρέπει να πας σχολείο'' κάτι το οποίο την εκνέυριζε όσο τίποτε άλλο. Παρόλο που δεν ήθελε σηκώθηκε, ήξερε πως έπρεπε να το κάνει. Πέταξε τις κουβέρτες από πάνω της και έκανε λιγα βήματα στο κρύο της υπνοδωμάτιο. Φόρεσε βιαστικά τα ρούχα της και με μια βιαστική κίνηση άνοιξε την κάτασπρη κουρτίνα του παραθύρου που υπήρχε στο δωμάτιό της θέλοντας να δει αν θα έπρεπε να ντυθεί πιο ζεστα. Την αμέσως επόμενη στιγμή το μετάνιωσε. Κάλυψε γρήγορα γεμάτη σύγχυση το παράθυρο , γύρισε από την άλλη μεριά και κλείνοντας τα μάτια της προσπάθησε να ηρεμίσει . Έτσι γύρισε πάλι και κοίταξε το παράθυρο προσπαθώντας να καταλάβει τί ήταν αυτό που γεννούσε τον φόβο της ακόμα και τόσο καιρό μετά. Μάταια γιατί την στιγμή που αντίκρισε την βροχή και τις αστραπές δάκρυα κύλησαν  από τα μάτια της παρόλο που εκείνη ήταν αποφασισμένη να ξεπεράσει τον φόβο της. Μετά από λίγη ώρα που σταμάτησε να κλαίει, σηκώθηκε όρθια και πήρε την απόφαση να ξεχάσει ό,τι έιχε γίνει πριν από λίγο, έτσι ώστε να μπορεί να ανταπελξέλθει στην δύσκολη καθημερινότητά της, συνυδητοποιώντας παράλληλα πως η ώρα για να ξεπεράσει τις φοβίες της δεν είχε ακόμα έρθει.