[FENCE]รักคนละรั้ว[End]

[1]วันแรก

'Cheer up baby Cheer up baby'

นี่คือเสียงนาฬิกาปลุกของฉันที่แสนจะน่ารำคาญ เพราะมันเป็นนาฬิปลุกที่ปลุกให้ฉันตื่นไปโรงเรียนยังไงละ 

ฉันเริ่มอาบน้ำ แต่งตัว ทำกิจวัตรประจำวันก่อนไปโรงเรียน ฉันเดินไปโรงเรียนตามปกติ พอถึงโรงเรียน ผอ.และอาจารย์ท่านอื่นได้เรียกประชุมโรงเรียนของฉันกับโรงเรียนชายล้วนข้างโรงเรียน เพราะ ผอ.ของโรงเรียนสองโรงเรียนนี้สนิทกัน เลยคิดว่าจะตั้งโรงเรียนไกล้ๆกัน โดยแยกเป็นชายหญิง

'สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ปีการศึกษาไหม่นี้นะคะ'

นี่คือเสียงอันน่าเบื่อของคนส่วนมาก เพราะเสียงนี้ จะถือเป็นเสียงที่ผอ.บรรยายเกี่ยวกับเรื่องของโรงเรียน จุดประสงค์ต่างๆ โดยใช้เวลาอันยาวนานมาก 

'เฮ้อออ'

ฉันถอนหายใจอย่างเสียงดัง ไม่แปลกที่อาจารย์ท่านอื่นได้ยิน

'ใครถอนหายใจเมื่อกี้คะ'

ไม่..เปิดเทอททั้งที จะมีเรื่องซวยๆแบบนี้เกิดขึ้นแล้วหรอ

'ครูถามว่า..ใครถอนหายใจเมื่อกี้คะ'

ทุกคนหันมองมาที่ฉัน ถ้าอาจารย์ไม่สงสัยว่าฉันเป็นคนถอนหายใจเมื่อกี้ละก็..ก็แปลกแล้ว

'หนูเองค่ะ'

ฉันยอมรับอย่างน่าอาย

'ออกมานี่ค่ะ'

อาจารย์เรียกฉันให้มาตรงเวที ฉันอายเหลือเกินน ต่อหน้าคนอื่นอีกหลายๆคน มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย หันมามองที่ฉันกันหมด

'ทำไมเมื่อกี้ หนูถึงพูดออกมาคะ'

อาจารย์ถามฉัน ฉันก็ไม่อยากจะโกหกอาจารย์ แต่..

'หนูหายใจไม่ออกเฉยๆค่ะ เลยพูดออกมาอย่างนั้น'

คำตอบที่ฉันตอบไปเป็นคำตอบที่ฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆ

'เอาละ ในเมื่อวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียน ครูจะไม่ลงโทษเธอละกัน แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ย'

'เข้าใจค่ะ..'

ฉันรีบกลับไปนั่งที่อย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย 

'เห้ยๆ เธอ เพื่อนเราชอบอ่ะ'

น้ำเสียงของผู้ชาย เป็นน้ำเสียงที่แสดงถึงความเจ้าชู้และความหยอกล้อไปในน้ำเสียงเดียวกัน

'อื้ม..'

ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆนิดๆ เพราะพวกผู้ชายที่หยอกล้อฉัน ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยซักนิด แต่..ฉันกลับไปสนใจนายผู้ชายข้างหลังนั่นนะสิ...

ฉันก็อยากจะทักทายนะ แต่..นายนั่นนั่งห่างไกลจากฉันเกินไป จะทักก็ดูยังไงๆอยู่นะ เอาไว้คราวนหน้า ค่อยทักก็ละกัน 

[1ชม ผ่านไป]

เลิกแถวขึ้นห้องเรียนแล้ว ฉันเดินเข้าห้องเรียนเหมือนคนขาเป๋ เพราะเท้าฉันมันชายังไงละ นั่งนานซะขนาดนั้น ฉันเชื่อว่า ต้องมีคนเท้าชากันบ้าง เฮ้ออ...

'ว้ายยย'

ไม่...ความซวยมาเยือนอีกแล้ว 'ตุ้บบบ' ฉันเสียหลักเดินสะดุดกีะเบื้องพื้นที่มีความไม่เท่ากัน แต่โชคดีที่มีคนรับตัวฉันได้

'เป็นไรหรือเปล่า'

น้ำเสียงที่มีความเป็นห่วงและความอ่อนโยนในน้ำเสียงเดียวกัน ทำให้ฉันใจละลายขึ้นมาในระดับหนึ่ง

'ม..ไม่เป็นไรค่ะ'

'อ๋อ..งั้นวันหลังก็ระวังตัวบ้างนะ'

'นาย...'

'เร็น'

ไม่นะ..เขาชื่อเร็น แม้จะชื่อแปลกก็เถอะ แต่ความน่ารักในตัวเขา ทำให้ฉันสติเลื่อนลอยไปนิดนึง

'แล้วเธอละ'

เขาถามชื่อฉัน จึงทำให้ฉันดึงสติกลับมาอีกครั้ง

'มิโนริ'

'อื้ม.. ฉันไปก่อนนะ'

ฉันไม่พูดอะไรเพราะกำลังเก็บอาการเขินนั้นอยู่ ฉันโบกมือลาเขาอย่างเป็นกันเอง แต่...เขาทำให้ฉันสติเลื่อนลอยไปอีกครั้ง ด้วยการส่งยิ้มอ่อนๆมา.. กรี้ดดด.. ฉันหวังว่าจะได้เจอนายอีกครั้งนะ เร็น..