[FENCE]รักคนละรั้ว[End]

[17]ขอ2

ปึ้งงง ปึ้งงง  (เสียงพลุ)
"นี่มันอะไรกัน"
ผมถามด้วยความสงสัย

"เห็นว่าเขานั่งเรียนหนังสือกันหรือไง"
มิโนริ!!!!

"เธอทำไร.."

"ฉัน...ขอโทษ"

Minori  part
ฉันขอโทษเขา .. ไม่รู้ว่าเขาจะยกโทษให้หรือเปล่า

เขาไม่พูดอะไร แต่เขาเดินออกไปนอกห้อง ทุกคนต่างยืนนิ่งเหมือนให้ฉันทำอะไรบางอย่าง ฉันจึงตัดสินใจ วิ่งตามเร็นไป...

"นี่..รอด้วยสิ"

"จะตามมาทำไม เอาเวลาไปตามหาบีม..เพื่อนเธอเถอะ"
ฉันรู้ว่าเขาพูดประชด

"นายอย่าพูดประชดอย่างนั้นสิเป็นอะไรก็บอกฉัน"
หลังจากที่ฉันพูดประโยคนั้นจบ.. เขาหยุดเดินหนีฉันทันที และแล้วก็มีเสียงสะอื้น.. มาจากเขา

"เธอต่างหาก..ที่ไม่บอกฉัน.."
และแล้ว เสียงสะอื้นนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันเดาได้ว่า.. เขาร้องไห้อยู่แน่นอน และเขา..ก็หันมาหาฉัน สิ่งที่ฉันเห็นคือ..เขาร้องไห้ สายตาของเขาในระหว่างร้องไห้ เต็มไปด้วยความอึดอัด เขามีอะไรอยากจะบอกฉัน.. แต่เขาไม่บอก..

ฟรึบบ.. ฉันเดินไปกอดเขา.. แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือ.. เขาร้องไห้มากขึ้นกว่าเดิม เขากำลังปลดปล่อยอยู่แน่ๆ ฉันดีใจ..ที่เขากำลังปลดปล่อย

"ทีหลัง เธอเป็นอะไรก็บอกฉันนะ อย่าให้ฉันคิดมาก"
เขาพูดพลางลูบหัวฉันไปด้วย..

"อืม.. ฉันจะไม่ให้นายคิดมากอีกแล้ว.."
ฉันทนไม่ไหว ฉันเห็นเขาร้องไห้..ฉันก็เลยร้องตาม

"ฉันขอโทษนะ"
เขาพูดกลางปาดน้ำตาของเขา

"ฉันก็ขอโทษ ที่มีไรไม่บอกนาย แล้วก็ขอโทษ.. ที่ฉันทำให้นายคิดมาก"

"อื้มม... ฉันรักเธอนะ มิโนริ"
เขาพูดพลางกอดฉันไปด้วย

"ฉันก็รักนาย.."
เราสองคน พูดในระหว่างที่กอดกัน ขอบคุณพระเจ้า.. ที่ทำให้เราได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

"แล้วเธอเป็นอะไร บอกฉันหน่อยได้ไหม"
เขาพูดพลางลูบหัวฉัน และส่งรอยยิ้มที่โลกต้องตีลังกา

ฉันได้อธิบายความในใจทั้งหมด ต่างฝ่ายต่างเปิดใจ จึงทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น

ฉันเข้าใจเขาแล้ว ว่าเขาเป็นคยขี้น้อยใจ อาจจะเป็นเพราะฉันสนใจเขาไม่พอ เขาเป็นคนที่งี่เง่า อาจเป็นเพราะเขารักฉันมาก การเปิดใจในครั้งนี้ ทำให้ฉันรู้จักตัวตนของเขามากขึ้น และทำให้ฉันเข้าใจเขามากขึ้น

Ren part
ผมเข้าใจเธอมากขึ้น และผมคิดว่าเธอก็เข้าใจผมเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างเปิดใจ ผมคิดว่า..เราไปด้วยกันได้
"ฉันรักเธอนะ มิโนริ"