Herşey güzel olucak

Herseyim sensin

   
Ozandi. Ozani ilk defa bu kadar sınırlı görüyordum. Tamam sürekli hobi olarak sinirlenebilir ama ilk defa bu kadar beterdi.

Umut ayağa kalkıp bana baktı. Mahçup gözlerle ona bakiyordum. O ise sadece gülümsüyordu. Ozan daha da sinirlenmiş olacakki beni itip bir tane daha yumruk attı. “Benim olana bir daha yan gözle bile bakamazsiniz!!” Diye kukremisti. Evet resmen kükredi. Ona bakıyordum. Sinirlenmistim. O elin kızlarıyla yiyismesini biliyordu. Ben ufak bir dans edince cildiriyordu. Kolumdan tutup dışarıya çıkardı. Attı bildiğin beni yola. Sonra ben sucluymusum gibi “lan sen nasıl bi insansin hayır nasıl dans edersin. O pislikle. Şimdi senin ne farkın kaldı yanimdakilerden. Nasıl lan nasilll !” Ona bakıyordum sadece. Gozlerimden yaşlar akıyordu. Galiba annemin ölümünden sonra ilk defa ağlıyordum. Belki de yagmurdu. Ahh kimi kandiriyorum yağmur yağmiyordu ki!

“ Ben sadece dans ettim. Birinin altına girmedim. Sen asıl nasıl bi insansin ya gitmişsin kendini yediriyorsun resmen. Adam misin lan sen hiç mı taniyamadin beni hiç mı ya hiç mi!! “ Ağlayıp ona vuruyordum. Göz yaşlarım süzülüyordu. Canım yanıyordu. Onun beni bu şekilde gormesi beni öldürüyordu. Son kez ona baktım. Pismandi. Hatta belki de pismanliktan olucekti ama affetmicektim bunu bana yapamazdı. Yanındaki kasarlar değildim ben. Arkamı dönüp yürümeye başladım. Hiç bişey duymuyordum. Cildiricaktim. Neden ya bugünün güzel olmasi gerekmezmiydi niye lanetli gibi sürekli kötü şeyler olmak zorundaydı ki! Bi an Ozanın bagirtisini duydum. Ve sonra arkamdan itisini nolmustu öyle çok sert düşmüştüm. O günden beri boyleydim işte ben sinirlenince veya uzulunce gözüm bişey gormuyordu. Mecazen değil gerçekten görmüyordu. Zar zor toparlandim. Tabi ki arkamı donmemli benim yüzümden durmuş bir trafik ve kanlar içinde yerde yatan bir Ozan beklemiyordum. Onun yanına koştum. Kaybedemezdim. Onu da kaybedemezdim. Onun yerine ben olseydim ya salak niye ittiki beni niye yapiyo ki bunu bana. “Gitme Ozan sen de bırakma beni sen beni bırakırsan beni kim sinirlendirecek yada kim küçük kız dicek bana. Aptal niye atliyosun önüme niyee niyee” zar zor elini yuzume koyup göz yaslarimi silmisti. Ve sonra “ağlama küçük kız benim için sakın ağlama “ “ niye ya niye senin için aglamicaksam kimin için aglicam. Yardım edin ambulans çağırın ya lütfen lütfen” dedim. Yaşlı bir kadın ambulansı aramıştı neyse ki. Ellerim titriyordu. Ya cikamazsa ordan bizimkilere bisey soyleyememistim. Daha doğrusu zamanım olmamıştı. 2 saat 3 saat bekliyordum. Ama çıkan yoktu. Sıkılmıstim ben kimseyi bu kadar beklemezdim ki beklemeyi sevmezdim. Ozan da zaten beni bekletmezdi. Peki şimdi niye bekliyorum. Niye bekletiyosun beni Ozan..

Doktor çıkmıştı. Ayaklarım tutmuyordu artık zar zor ayağa kalktım. “Merak etmeyin hastamız iyi.” “Gerçekten mı gerçekten mi” doktorun üzerine atlamistim o mutlulukla. Guluyordum. Çığlık atiyordum. “peki görebilir miyim?” Umut dolu gözlerle doktora bakiyordum. Galiba kıyamamisti bana kabul etti. Odaya girdim. Ozan çok kötü görünüyordu. Rengi solmustu. Yanına gittim hemen sonra başucuna oturdum. Gözleri yarı açıktı. Siritiyordu. “ Mal bu halde bile siritiyosun.” İlk bir konuşamadı. Sonra “napiyim kızım agliyim mi ? “ “Ağla lan ağla ne demek yola atlamak lan çıldırdıcak misin sen beni.” “Lan ahh” “noldu canın mı yandı. Bisey oldu mu. Dikkat etsene ya” “Dur kızım dur. Hem sana bişey olsaydı. O zaman daha çok canım yanardi. Aglamani istemiyorum. Ağlama sakin.” Hıçkırıklarimin arasında “seni seviyorum Ozan” gözlerimin içine bakıyordu. Sonra alnimdan öptü. Bakışları sanki ucurumdaymis hissi veriyordu bana. Bir adım atsam olucekmisim gibi. Ama atmasamda atmasamda bu güzelliği bir daha goremiyecek gibi. “ Bende seni seviyorum küçük kız.” Sarılmıştım. Ama canı yanmıştı. Bisey söylememişti. Doğrusu bu da benim işime geliyordu. O kakou kokusunu icime çekmek beni benden alıyordu. Seviyordum onu kokusunu gözlerini sarilisini ses tonunu herşeyini seviyorum. Bugün bunu daha iyi anladim. Onu sevdigimi daha iyi anladım.

3 gün sonra

Ozan daha iyi gibiydi. Bugün cikicakti hastaneden. Herkes gelmişti. Okulun 'kasarları’ da tabiki. Sinir olmuştum Ozana yanasmisti hepsi. Neyse ki Ozan terslemisti hepsini. Doktor bugün de kalmasını istiyordu aslında ama Ozana gına gelmişti. Doğrusu 3 gün durması tuhaftı. Yine mizmizlanan bir Ozan karsimdaydi. “Hay hastanesinin de kıyafetinin de kravatınin da burdan çıkarken okula gitmek zorunda olusumuzunda toptan sikim hepsini kurtuliyim amk.” “İsyan bayrağı çek mk”

“Sus lan hep senin yüzünden 3 gün burda kaldık zaten.”  “ Hee benim yuzumden. Gel şuraya yapım kravatını.”  Yanıma geldi. Kravatı elime verdi. Gülüyordu. “Ne guluyosun be salak.” “Çok güzelsin.” “Hiii. Geç dalganı sen.” Güldü. Bisey söylemedi. Normalde 2 dk’lik bir işi yarım saatte yapamamıştım. “Kızım hızlı olsana iki saattir yapamadin.” “Rahat durmuyorsun gerizekali.” “Gerizekali mi” “hi hi”

“O zaman..” Kucağına alıp döndürmeye başlamıştı beni. “Napiyosun salak… döndürme yaa… ya seni dovucem…” En sonunda bırakmıştı. Çok yakın duruyorduk. Nefesini nefesimde hissediyordum. Terslemisti biraz ama bu bile yakışıyordu sapsala. Yanağı yanagima degiyordu. Daha da yakınlaştı. Daha daa.

Ve o an kapı çaldı. Evet kapı çaldı. İkimizde toparlandik. Kapının açılmasıyla o tarafa döndük. Dogrusu kapıyı açan kişinin Umut olucagi aklımın ucundan bile gelmiyordu. Bi dakka Umut mu dedim ben.

“Umut….”