HIRSIZ

GÜÇLÜ.

Artık Mutlu değildim ne başarılar nede gülüşler bana gerçek gelmiyordu ve artık daha güçlüydüm.İçimden bunlar geçerken aynaya bakıyordum ve solmuş eski bir duvar gibi eskimiş olan yüzümdeki ize sanki doğmadan yüzüme güçlü damgası vurulmuştu.Artık ayağa kalkmam gerkiyordu.Yavaşta olsa zorlanarak kalktım ve ayaklarımın uyuştuğunun farkına vardığim halde ayakta kalkmaya devam ettim sanki bir şey vucudumu sarıyordu.Aynada arkamdan akan kan damlacıklarını görüyordum gittikçe hızlanıyorlardı.Sanki benim arkamdan geliyodu.Elimi arkama sürdüğümde sırtımda bişey olduğunun farkına varmam az zaman almıştı ve bir bıçak?Çıkardığımda arkamdan güçlü bir şekilde kan akmaya başlamıştı.
Uyandığımda nefes nefeseydim hemen gidip su içmem gerekiyordu o kadar kasılmıştımki bütün kemiklerim sızlıyordu.Bu bir kabustu beni korkutmasına izin vermesem bile beni etkiliyordu.Rüyamdaki gibi yavaş ve titreyerek ayaģa kalktım siyah terliklerimi
giyip mutfağa gittim.
Hala ellerim titriyordu bu ruya gercekten etkilemişti beni.Ama benim ilgilenmem gereken başka şeyler olduģunu biliyordum ve bu beni yoruyordu.Gerçekten yoruyordu.suyumu içtikten sonra annemin yeni aldığı yeşil iç boğan koltuklara kuruldum ve boş boş tavana bakmaya başladım.Aklımda o kadar şey vardıki başım ağrıyordu.
Gözlerim kanlanmıştı saat sabah 05.00 ti ve annem hala uyuyordu uyanmasınıda beklemezdim.Çok uykucuydu ve çok yoruluyordu.Annemin uyuşu aklıma geldikçe yüzümde küçük bir gülümseme oluyordu ama bir yandanda üzülüyordum çünkü babam aklıma geliyordu.Nasıl geldiģini bilmiyorum ama geliyordu nasıl bir bağlantı var bilmiyorum sanırım annemi her gördüğümde bunu yaşıyordum.Babam ben 8 yaşındayken gitti.Nereye ve nasıl gitti söylememişti.En son bana sarıldığını hatırlıyorum küçüklüğumden beri hatırladıkça üzülüyordum.Ama artık daha güçlüydüm.Bunları düşündükçe her şey karışıyordu.Bir anda annemin sesini duydum" sen bu saatte ne yapıyosun burda kalk git yat" annemin bu konuşmalarına karşılık derin bir nefes aldım ve büyük bir kahkaha patlattım.Annemde dayanamayıp neye gülüyoruz bakışıyla gülmeye başladı.Saat 05.30 biz kahkaha atıyoruz biri görse ne yapıyo bunlar der.Ama bunları aldırmadan gülmeye devam ettik taki annem "kalkta uyuyak"diyene kadar.Tek başıma depresyona bile sokmuyolar beni.