HIRSIZ

Sen hala ölmedinmi?

Beni korkutmaktan bıkmıyordu ama artık ondan korkmuyor ondan tiksiniyordum.Nasıl olurda Mary yi kaçırabilir?Geçen bir haftadır Mary den haber yoktu.Hayatım normal ilerliyordu.Mary ye bir şey olma düşüncesini bir kenara atmaya çalışıyordum ama olmuyordu.Hırsızın silueti sürekli aklımda dolaşıyordu.Hastanede gördüğüm her kimse bana çok tanıdıktı."Bay x"mırıldandığımda arkamda kimse olmadığından emin olmak için odamda dönüp yatağıma uzandım."Evet evet bundan sonra ona Bay x demeliyim"aklıma güzel bir şey gelmiş gibi gülümseyerek bütün yüzümü güneşe çevirdim.Taki Mary bin sesi beynimde yankılanana kadar.
Yüzüme yapışmış saçlarımı çekerken saat 23.00 civarıydı annem uyumuştu.Kalkıp masama doğru ilerledim.Ders çalışmam gerekiyordu.Tek kulağıma kulaklığımı takıp ders çalışmaya başladım.Kafamı dağıtmam gerekiyordu.
"Arkanı Dönersen seni öldürürüm!"fısıltılarla irkildim."S-sen.."titriyordum.Evet bu oydu."Ah,evet küçük hanım ben hırsızım.Senin titremeni görmek güzel.Biliyorum ki bıraktığım her notta ölümünün yaklaştığını biliyorsun.Bunu nedenmi yapıyorum?Çünkü senden iğreniyorum.Bu arada Mary iyi ona bir şey yapmadım ama sadece şimdilik.""Ben sana ne yaptımda bende nefret ediyorsun?"ölmek pahasına kafamı çevirdiğimde onun burada olmadığını gördüm.Alışmıştı odama girmeye zaten."Aptal,korkuyormuşum.Senden mi tabi"sonunda mükemmel üslubumuda bozmuştu.Ben kemdime kızarken telefonum titredi.
"Bana aptal demeyi bırak ve acınası haline ağla."
Evet,artık gerçekten korkuyordum.Her dakika her lanet saniyede yanımda olması beni ürkütüyordu ama benim hayallerim korkmayan bir kızla ilgiliydi.Korkmayan bir kızla.Benim hikayem bir hırsız tarafından öldürülmüş kız olmayacaktı.Benim hikayem hırsızı öldürmüş kız olacaktı.Evet,onu öldürecektim.Ne pahasına olursa olsun ölecekti.Ben değil o ölecekti.Onu gördüğüm anda işini bitirecektim.İllaki yine gelecekti.
Kalktığımda hava karanlıktı.Kalkıp bahçeye gittim.Artık karanlık beni korlutmuyordu,aksine beni rahatlarıyordu.Kafamı dinlemek bana iyi geliyordu.
"Bakıyorum ki tek uyanık kişi ben değilmişim"yan evde oturan kızın köpeğine yaklaşırken gülümsüyordum.Yumuşacık tüyleriyle üzerime uzanmıştı.
Küçükken köpeklerden korkuyordum.Babam bana köpek almak istediğinde çığlık atıp reddetmiştim.
Kevin bana ne kadar korkak olduğumu bu halimin onu çok güldürdüğünü söylerdi.Şimdi yanımda olsa beni korurdu bende korkmazdım.Eğer babam veya Kevin burada olsa bana kimse bir şey yapamazdı.Her ne kadar annem beni korumaya çabalasada o yapamazdı.Beni öldürmeye geldiğinde hiç bir şey yapamazdı.Bunun farkındaydık."Ah,bu günlerde ne kadar da çok ağlıyorum." yanağımı ıslatan yaşlardan biri düşüp köpeği ıslattığında köpekle birlikte bende irkilmiştim.Karşımdaki çalının hışırtısı bana huzur veriyordu adeta.
Güneşin ışıkları gözlerimi kamaştırırken yanağım ıslanıyordu.Gözlerimi açtığımda köpek yanı başımdaydı.Belliki beni ıslatan şey oydu.Köpeğin kafasını okşadıktan sonra saate bakmak için içeri girdim,saat 11.00 olmuştu.Okula geç kalmıştım.Koşar adımlarla odama çıkarken yüzüme tokat gibi vuran şeyle durdum."Ah,bugün cumartesi!"
Yavaş adımlarla aşağı geri inip koltuğa yayıldım.Televizyonu açıp keyfime bakmaya çalışırken bir haber kanalında durdum.Mary den bahsediyordu.Buralarda olan hırsızdan ve benden.
Sonunda pazartesi olmuştu.Sırama yerleşip kulaklıklarımı taktım Mary nin  gülüşünü duyuyordum.Beynimde yankılanan sesi beni daha çok üzüyordu.Yine ve yine uyuyamamıştım ve fena halde uykum vardı.Gözlerim şişmiş başım ise çatlıyordu.Sırama inen o güçlü yumrukla hemen doğruldum.
Bu bana sataşan çocuk değilmiydi?Hani şu hapse atılan.
"Sen hala ölmedin mi?!"
"Ölmedin mi derken neyi kasdediyorsun?Ölmem seni rahatlacaksa asla ölmem daha iyi!"