HIRSIZ

DELİRDİM

Nasıl olurdu bana bunu nasıl yapardı?O kadar şeyden sonra nasıl böyle bir şeye cesaret etmişti?İçime çektiğim dizlerin artık karnımı sızlatıyordu?Ne zaman mutlu olacaktım?Artık burada yaşamak istemiyordum.Başka bir şehir,başka bir ülke,başka bir gezegen olmazmıydı?Mutlu olmak için ne yapmam gerekiyordu?Telefonumun sesiyle gözümdeki  yaşları sildim.Arayan kişi Paul du.Mutlu kahkalarıyla açmıştı telefonu.
"Betty,Mary geldi.Hastanedeyiz gelebilecek misin?"

"İnanamıyorum,tabi ki geliyorum."

Hastaneye gittiğimde Mary baygındı.Günlerdir çektiği sussuzluk onu yorgun düşürmüştü.Hemen Paulu bulup herşeyi ona sormam gerekiyordu.Ama o beni bulmuştu."Betty,bende seni bekliyordum.""Ne,neden,niçin beni bekliyordun?"yoksa bir şey mi olmuştu?
"Sadece bekliyordum,sakin ol." bunu söyleyen gözleri ağlamaktan kızarmış ama gülen Pauldu."O,iyimi Paul her hangi bir şeyi yok değil mi?"
"Sorun yok,iyi.Sadece sussuzluk  çekmiş.Ondan kaçtığını düşünüyoruz o kadar.Başka bir şey yok."

Bunu demesiyle kocaman bir Oh çekmiştim.
Mary uyandığında gülmüyordu.Mutlu da değildi.Üstüne gitmeyecektim.Kendine gelsin onunla mükemmel bir konuşma yapacaktım ama şimdi olmazdı.Hemen boynuna sarıldım."Mary,bana her şeyi anlatmalısın."
Kurumuş dudakları kanıyordu.Biraz gülümsemişti ama hala kırgındı.Bu yüzünden belliydi.
Neler olduğunu sonunda öğrenmiştim.Mary kaçmıştı,günlerce bir şey yememişti veya içmemişti.Beni en çok şaşırtan ise nerede olduğuydu.Sadece iki apartman yanımdaydı.Boş apartmanın bodrum katına kilitlenmişti onu.Ben nasıl öğrenememiştim?Apartman boştu.Kimsenin oraya bakmak aklına gelmemişti.
Mary nin odasına gittiğimde kolunun sarılı olduğunu fark etmiştim.Hemen her hangi bir doktora sormak için dışarı çıkmıştım.Aklıma tek gelen şey kırılmış olmasıydı.Yoksa ona vurmuşmuydu?Eğer öyle bir şey olmuşsa,eğer ona zarar verdiyse onun gibi bende yılları silebilirdim.Sandığı kadar korkak olmadığımı ona  gösterirdim.Doktorun söyledikleri daha korkunçtu.Onun koluna benim isminin baş harfini kazımıştı "B".Telefonumu elime aldığımda gelen mesajı fark ettim.Özel numaradandı.Ve şunlar yazıyordu;

Sonuçta o,senin yakın arkadaşın.Bana bakmamanı söylemiştim.Eğer birine söylersen daha kötü şeyler olcağına emin olabilirsin.
Arkanı dönmeyecektin seni küçük korkak!

Sinirle telefonumu yere fırlatmıştım.Gitti telefon,aha gitti,iyi ki bozuldu artık beni rahatsız edecek kimse yoktu.Hemşireler bana ve kahka atmama bakıyordu.Kesinlikle delirdiğimi düşünmüşlerdi.
Akşam olduğunda hastane hiç olmadığı kadar sessiz ve sakindi.Bir an her şeyin bittiğini artık rahat olabileceğimi düşünmüştüm.Mesajı hatırlayana kadar her şey iyiydi.Sonuçta o,mesajda hayatımı mahvedeceğini söylemişti.
Dikkatli olmam gerekiyordu ve Mary nin neden bu kadar üzgün olduğunu öğrenmem gerekiyordu.
Sabah kalktığımda Mary nin yanındaydım.Uyanmış bana bakıyordu.
"Mary neden bu kadar üzgünsün?Çok kırgın görünüyorsun.Sana bir şey mi yaptı?'

"O,bana senin duymak istemeyeceğin bir şey söyledi."

Mary sakince babamın aslında bizi terk etmediğini annemin onu öldürdüğünü söylemişti.Olamazdı öyle bir  şey annem yıllarca beni büyütmek için uğraşmıştı.Ama o nereden biliyordu?Gerçek bile olsa nereden  öğrenmişti?Annemin öyle bir şey yapacağı aklımın ucuna bile gelmezdi.Babam bizi terk etmişti.Annem onu öldürmezdi. Küçüklüğümden hatırladığım küçük şeyler vardı.Onlardan biri de annemin babamı çok sevdiğiydi.Onu bu kadar seviyorken neden öldürsünki?Hemen anneme ulaşıp öğrenmem gereliyordu.Her şey güzel giderken,Mary dönmüşken şimdide bu mu?Hayatım bende habersiz yapılan şeyler üzerine kuruluydu.
Telefonumu kırdığım için annemi arayamıyordum.Numaralarımızı değiştirmiştik ve ben numarasını bilmiyordum.Yüzümü yıkamak için odadan çıkmıştım.
Annem hastaneye gelmişti.Ona soracağım milyon tane soru arasından tek soru "onu öldürdünmü?"demekti.
Bana bakan şaşkın suratıyla tek söylediği "evet,onu öldürdüm Betty.Ama her şey senin iyiliğin içindi."
Bu kadar kolay olcağını düşünmemiştim.Genellikle hayır denilirdi evet değil.
"Neden yaptın böyle bir şeyi?Sence babasız büyümemin neresi iyi?Gerçekten beni deli edeceksiniz.Keşke beni de öldürseydin.En azından bunları yaşamazdım.Gerçekten neden yaptın bunu?Neden yalan söyledin?"

Tek yaptığı susmaktı.Konuşmuyordu ama suratında pişmanlık ifadeside yoktu.Hiç bir ifade yoktu yüzünde duygularını kaybetmiş gibiydi. Daha önce onu hiç böyle görmemiştim.Annem hep mutlu olmaya çalışan güçlü bir kadındı.Bir insan benim hayatımı bu kadar mahvetmemeliydi.O sadece bir hırsızdı.Onca şeyi çöpe atmış bir hırsız.O benim hayatımı bu kadar etkileyemezdi.Ama bir yandanda iyi bir şey yapıyordu.Gerçekleri söyleyen tek kişiydi o.