HIRSIZ

yoruldum.

Küçükken ağlamazsam güçlü olacağımı düşünmüştüm.Hep gülersem güçlü olurmuşum gibi geliyordu.Ama gittikçe duygularımı kaybettim.Ağlamayı,gülmeyi,korkmayı unuttum.Hatırlamanın ne kadar zor olacağını tahmin edebiliyordum.Beni ne kadar yoracağınıda biliyordum.Yorulmuştum artık sahte,duygusuz,yalanlarla dolu bi hayattan.Mutlu nasıl olunurdu?Gülerek mi?

Başka bir şehre gitmek yeni bir yaşam kurmak için valizimi hazırlıyordum.
Annemi,babamı,hırsızı,geçmişimi unutmayı tercih etmiştim.
Mary ile vedalaşmak istemesemde yapmak zorundaydım.
Kısa da olsa hayatıma girmişti,beni mutlu etmişti.
Artık kulaklığım,kitaplarım ve ben yalnız yaşamak istiyordum.Hayallerimi gerçekleştirecektim.
Sanırım böyle daha mutlu olacaktım.
Mary nin fazlasıyla ısrarına rağmen gitmek istiyordum.
Buna mecbur gibi hissediyordum.

Karanlık koridorda yürürken içimde büyüyen korku beni büyülüyordu.
Ruhumun çığlıklarına rağmen onu görecektim.
Her ne kadar sinirlensem bile özlemiştim annemi bu inkar edilemezdi.Solmuş yüzünü gördüğümde beni hastanede beklediği gün aklıma gelmişti.Bi o kadar üzgün ve yorulmuş.
Beni görür görmez yüzünde ufak bir gülümseme olmuştu.Onunla gitmeden önce konuşmak istiyordum.
"Gidiyorum.Çünkü hayatımdaki her şey yalan bende yeni bir hayat kurucam."
Ona izin vermeden söylemiştim.
İfadesizce bana bakıyordu.Hayat dolu,her olana rağmen mutlu kadından eser kalmamıştı.
"İstediğini yapabilirsin.Kı..kızım"
İlk kez kızım derken zorlanmıştı.Bana karşı bir pişmanlık mı duyuyordu?

"Bana karşı pişmanlık mı duyuyorsun?Neden?Pişmanlık duyacaksan neden yaptın böyle bir şeyi?"

Çok sert konuşmuş olmalıydım.Yüzünün ekşimesi bunu gösteriyordu.Ruhu çürümüş gibiydi ne ağlıyor ne de konuşuyordu.
"Be..ben senin iyiliğin için  yaptım.Baban sana zarar vermeye çalıştı."
Kolundaki izi gösterip konuşmasına devam etti.
"Bu iz de ona ait."
Aklımı okurcasına:
"Sen,neden öldürdüğümü soracaksın,neden birine söylemediğimi ve öldürdüğümü.Ben sabredebiliyordum.Ama,ama sana vurduğu gün dayanamamıştım ve öldürdüm."
Bunlar karşısında olan şaşkınlığımı gizleyemiyordum artık.Benim bildiğim babam melek gibi bir insandı.Benim örneğimdi.Her şeyimdi.
Gözyaşlarıma engel olamıyordum.Aklımdaki Karışıklığında sebebi de neydi?
Annem tepkisizce bana bakıyordu.Her şeyi anlamamı beklercesine.
Tek söyleyebildiğim şey "nasıl?" diyebilmekti.
Sonunda her şeyin doğrusunu öğrenmiş olmaktan mutluydum.Ama yine de gidecektim.İçimdeki o koca boşluk nefesimi kesiyordu.Beni öldürecekmişçesine.Ruhumun derinliklerinde çığlıklar kopuyordu.

Kalabalığın arasında yürürken çok yalnız hissediyordum.İşte o zaman anlamıştım.Yalnızlık etrafında birileri olduğunda değil,sana kendini yalnız hissettirecek insanlar etrafında olduğunda olurmuş.Aah!Kendime acımayı kesmeliyim artık.Çünkü ben nasıl davranırsam etrafımda öyle şekil alacaktır.Kendime kurduğum yeni hayatımda mutlu olmalıydım.Sonuçta her filmin sonu mutlu biterdi ve bende bu şehirdeki filmi mi mutlu bitirecektim.Ama düşünülen gibi bir mutlu son olamazdı bu.Bu Betty nin filmiydi.Betty her zaman değişik sonlar yapardı.Bunları düşünmek bile beni mutlu ediyordu.Yüzüme koca bir gülümseme yerleştirip derin bir nefes aldım ve uçağa doğru ilerlemeye başladım.Eski hayatımı olduğu yerde geçmişte bırakmıştım.Ne bi vedayı ne de üzüntüyü kaldıramazdım.Bu kendime ve etrafıma yaptığım son bencillik olacaktı.Başka bencillik yoktu.Telefonumda olan onca mesaja bakmamıştım bile.

Uçağa bindiğimde ilk iş kulaklıklarımı takmak olmuştu.Mutlu bir yolculuk eşittir mutlu bir ben demekti.
Uçaktan indiğimde alabildiğim en derin nefesi almıştım,öyle ki içim yanmıştı.En kısa sürede kalacak bir yer bulmalıydım.Hava her an kararabilirdi.Onlarca yere baktıktan sonra sonunda kendime küçücük bir pansiyonda bir oda bulmuştum.Kendimi hemen yatağa atmıştım.Telefonuma gelen mesajlar gittikçe çoğalıyordu.Şu an huzurumu bozmak gibi bir niyetim yoktu.Ama içimdeki merak beni bitirecekti.
Bir,iki,üç!Mesajlara bak!Bunu dememle mesajları okumaya başladım.Hepsi Mary dendi.Çoğunda nerde olduğumu sorgulayan sorular vardı.Tam kapatacakken gözüme çarpan o kısa mesajı okumaya başladım.
"Onu yakaladılar.Hırsızı yakaladılar,mutlu olmalısın Betty!Artık rahat bir hayat Sürabilirsin."

İlk uçakla geri dönmüştüm.Geçmişime geri dönmüştüm.Döner dönmez Mary yi aramıştım.Uzun bir azardan sonra sonunda beni karakola götürecekti.Hırsız ben gelmeden hiç bir şey anlatmayacağını söylemişti.
Oraya yaklaştıkça ayaklarım uyuşuyordu.
Beni gördüğünde yüzünde bir gülümse oluşmuştu.Olabildiğimce güçlü durmaya çalışıyordum.Ayaklarımın titrediğinide saklamaya çalışıyordum.Yutkundum ve
"Merhaba Kevin".