Trust me ft. Shawn Mendes

Suprise suprise

Ik opende voorzichtig mijn ogen en de ochtendzon verblindde mijn ogen. De hele woonkamer was verlicht door de zonnestralen die langs de gordijnen naar binnen kropen. Ik probeerde me weer om te draaien en te gaan slapen. Waarschijnlijk had Shawn al gezien dat ik wakker was want hij was vol op het matras gesprongen en ik vloog een meter de lucht in. "Kom! Ga je omkleden! We gaan ergens naartoe! Het is de laatste dag, kom nou!" zei Shawn terwijl hij op en neer aan het stuiteren was op het matras. "Hoe laat is het?" vroeg ik terwijl ik de deken over mijn hoofd heen gooide. "Uhh half 8 hoezo?" "HALF 8!" riep ik naar Shawn. Hij begon te lachen om mijn reactie. "Zo te zien ben jij geen ochtendmens." zei Shawn nog half lachend terwijl ik probeerde mezelf voor eeuwig te verstoppen onder mijn deken.

Ik bleef zo een poosje liggen en het was doodstil. Ik vertrouwde er helemaal niks van en op het punt dat ik wilde opstaan voelde ik twee warme handen om mijn enkels en werd ik naar achteren getrokken. "Nee! Shawn!" Ik probeerde me vast te houden aan het matras maar Shawn was, zoals verwacht, veel sterker dus verloor ik mijn grip en na een seconde lag ik op de grond. Ik keek omhoog en aan het gezicht van Shawn te zien wachtte hij op een antwoord. "Oké dan." zei ik en hij kreeg een lach op zijn gezicht.

"Shawn, waar gaan we naartoe?" Nadat ik klaar was met omkleden werd mij meteen een blinddoek overhandigd. Ik moest hem omdoen en daarna zou Shawn mij naar buiten helpen. Na veel gestruggle moest ik instappen in een auto. "Dat zie je straks wel." zei Shawn en ondanks dat ik een blinddoek om had wist en zag ik dat er een grijns op Shawns gezicht was geplant. De geluiden van het drukke verkeer en de liedjes van de top 50 dreunde door mijn oren heen. Ik was zachtjes aan het mee neuriën op de muziek tot we ineens tot stilstand kwamen en de muziek uit ging.

"Hé! Je moet de blinddoek nog omhouden!" Ik wilde mijn blinddoek afdoen maar zo te horen was Shawn het er niet mee eens. Ik schrok van de klap van de deur die Shawn dichtgooide en voor dat ik het wist ging de mijne open. Een koud briesje glipte de auto binnen en een koude rilling gleed over mijn rug heen. "Komt u maar." zei hij en ik voelde een hand die van mij pakken.

Voorzichtig stapte ik de auto uit en begeleidde Shawn mij naar de toestemming. Het was er erg stil en het enige wat je kon horen waren het breken van de takken onder onze voeten. Ik had nog steeds geen idee van waar we naartoe gingen. Na wel een oneindigheid gelopen te hebben kwamen we dan eindelijk tot stilstand. "Oké, stop maar." zei hij.

Ik hoorde hem iets uit zijn tas pakken. Hij duwde mij iets in de handen en mijn nieuwsgierigheid kon het niet meer aan. "Shawn ik hou het niet meer!" zei ik bijna geïrriteerd en ik keek boos naar hem ondanks hij dat niet kon zien door die blinddoek. "Doe maar af." zei hij en ik deed voorzichtig mijn blinddoek af.

Mijn ogen moesten even wennen aan het felle licht. Na een aantal seconde zag ik Shawn weer voor me staan. Ik keek om me heen en het enige wat ik kon zien was bomen, we stonden midden in een dicht bos.

"Waar zijn we in hemelsnaam?" Vroeg ik verward. In het bos was er ook geen mens te bekennen, alleen ik en Shawn.
"We zijn in de Veluwe." zei hij en ik keek hem verward aan en daarna keek ik naar de vierkantige doos die ik in mijn handen had. "Maak maar open hoor." zei hij en snel opende ik het pakketje. Ik keek wat er in de doos zat en ik wist niet wat ik moest zeggen...
Zoiets had ik nog nooit gekregen.

Uit het pakketje haalde ik een Sony-camera! Alles ging zo ineens en ik snapte er niks meer van. Toen ik de camera eruit haalde hoorde ik de flits van een camera en toen ik opkeek zag ik dat Shawn ook een camera had.

Ik keek hem aan en ik wist niet wat ik moest zeggen en volgens mij kon hij al van mijn gezicht aflezen dat ik het niet begreep. "Omdat je zo graag nog iets met mij wilde doen wat wij leuk vonden had ik dit bedacht om te doen."

Volgens mij kon je mijn glimlach nog van 100 meter afstand zien. Ik kon niks anders doen dan glimlachen. Ik rende zo hard als ik kon naar Shawn toe en sprong in zijn armen. Ik begon er van te huilen en het enige wat ik nog maar zei was "Dankje."

Oeeee hoe zal dit verder gaan😛

Ff een verhaaltje:
Ik was aan het schrijven voor dit boek tijdens Nederlands op school en ineens vraagt mijn docente wat ik aan het doen ben dus ik zeg dat ik aan een verhaal aan het schrijven ben en nu wilt ze het gaan lezen😂😭

Help me
Sos iriz