Trust me ft. Shawn Mendes

Garage

"Wat zit je te dromen?" Ik schrok verward uit mijn gedachtes toen Shawn me een zetje gaf tegen mijn schouder. Terwijl hij zich op de weg focuste wachtte hij geduldig af op een antwoord van mij. "Uh, ja... weet ik zelf ook niet eigenlijk." Zei ik half lachend en ook Shawn kreeg een lach op zijn gezicht.

"Hoe ziet jouw wijk er eigenlijk uit? Ik heb alleen jouw straat gezien." Vroeg Shawn en aan zijn gezicht en de manier hoe hij het vroeg kon je zien dat hij echt benieuwd was. Door mijn hoofd spookte allemaal beelden van mijn wijk en vage herinneringen van vroeger. "Ik denk dat het veel leuker zou zijn als ik het zou laten zien!" "That sounds like a good plan!" Zei Shawn en drukte het gaspedaal in zo hard als hij kon.

Het was zondag middag dus dat betekent erge drukte. Shawn had zijn capuchon opgedaan en zonnebril op zijn gezicht geplant zodra we de auto uitstapte.

We stonden op het dak van van de garage omdat alles vol stond. De wind raasde vlug een richting op terwijl de zon fel scheen in mijn gezicht. We konden vanaf het dak mooi over Arnhem heen kijken. Mensen die haastend rijden over de wegen om vervolgens over de John-Frost brug heen te sjeezen terwijl het water van de Rijn ruw mee stroomt met de wind en de boten.

We liepen naar de lift en stapte erin. Ik drukte op het rode knopje met een grote 0 erop. De lift ging aardig snel totdat we ineens stil stonden. De deur ging open en een jongen en meisje van zo'n 17 kwamen binnen gelopen met hun handen in elkaar gevouwd. We stonden krap op elkaar en mijn angst begon omhoog te kruipen.

En ineens, heel zacht, hoorde ik Shawn zingen. Ik kon hem wel wurgen! Is hij gek geworden! Zometeen herkennen ze hem wel! Waarom gaat hij dan ook nú zingen, kan die jongen zijn mond niet gewoon houden. Ik draaide me langzaam om zodat het niet te verdacht leek en keek hem aan met een what-the-f*ck-ben-je-aan-het-doen-gezicht. Toen hij me in het viseer had keek hij me verward aan en ik keek nog verwarder.

Ineens wees hij omhoog naar het plafond van de lift. Verward keek ik omhoog en zag een kleine box hangen waaruit zachtjes 'mercy' te horen was.

Nadat ik begreep wat er aan de hand was keek ik Shawn weer aan en we probeerde niet in lachen uit te barsten. Het stelletje keek ons raar aan en vlug schoten onze ogen allebei een andere kant op om oogcontact te vermijden.

Na een poosje ging dan eindelijk de deur open en wisten we niet hoe snel we wel niet daar weg moesten komen. Half rennend, half lopend gingen we naar de uitgang van het reusachtige, betonnen gebouw en duwde de deuren met een zwaai open.

"Oké, voortaan gaan we met de trap!" Zei Shawn lachend. "Goed idee." Antwoordde ik en we vervolgde onze trip naar het appartement.

Een hoofdstuk van 510 woorden in een dag geschreven en in een keer 200 reads erbij, poh poh.
*geef mezelf een schouderklopje*
Heel erg bedankt voor al deze reads! Ik kan niet te wachten totdat ik de 1000 heb!!!
Vergeet niet te stemmen!