Vluchten - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 7

Sorry voor de late update vandaag. Ik kon pas later weg van het werk i.v.m. crisis communicatie management, waar we mee te maken kregen vanwege de terroristische aanslag hier. Hopelijk kan ik het een beetje goed maken met een extra lang hoofdstuk.

Trigger-waarschuwing vooraf: vermelding van verkrachting

Eva

De afgelopen week is het al een paar keer voorgekomen dat Bols Eva mee naar buiten heeft genomen voor een korte wandeling. Blijkbaar heeft haar gedrag de afgelopen weken zo zijn vruchten afgeworpen en komt het vertrouwen in haar weer terug. De eerste keer dat Bols voorstelde om naar buiten te gaan wist ze dat dit een kans was die ze met beide handen wilde aangrijpen. Maar ze moest uiterst voorzichtig zijn, want als het misging zouden de tripjes naar buiten weer meteen afgelopen zijn. Daarom had ze zichzelf gedwongen te wachten. Het ging volkomen tegen haar gevoel in, want het liefst wilde ze zo snel mogelijk vluchten. Maar ze hoopte dat naarmate de tripjes naar buiten wat frequenter zouden worden, Bols ook wat onvoorzichtiger zou worden. Daar zette ze die eerste keer op in.

Nu is het al de vierde keer dat ze naar buiten zullen gaan. Bols helpt haar in een lange zwarte jas. Ze baalt dat haar spierkracht door de drugs zo is afgezwakt dat ze zelfs hulp nodig heeft bij het aankleden. De kamer draait voor haar ogen als ze opstaat uit de houten stoel. Waar ze nog meer van baalt is dat ze heeft gemerkt dat ze afhankelijk aan het worden is van de drugs die ze toegediend krijgt. Het gewennings-effect is opgetreden, en haar lichaam kijkt iedere dag weer uit naar de volgende dosis. In feite is ze nu dus verslaafd.

'Het is een prachtige dag Ada, we gaan een fijne tijd hebben buiten. Wat frisse lucht zal je goed doen,' zegt Bols wanneer hij de deur voor haar openhoudt. Zodra ze buiten lopen dwingt Bols haar zijn hand vast te houden. Er gaat weer een innerlijke rilling door Eva's lijf. Ze voelt zich zo vies. Het is nu al een paar keer voorgekomen dat net nadat Bols bij haar de injectiespuit heeft toegediend, hij haar verkracht. Ze is op zo'n moment op haar zwakst, en daar maakt hij maar al te graag gebruik van. Normaliter dient hij de spuit toe als ze op het bed ligt, zodat het voor hem makkelijker is.

Op dat soort momenten sluit Eva zich op in haar 'Gedachtenpaleis', zoals ze het al noemde als kind. Ze heeft al een hele geschiedenis van misbruik achter zich, beginnend bij haar jeugd, toen haar vader zijn dronken seksuele frustraties op haar afreageerde. Zij en haar broer Maurice zijn heel hun jeugd slachtoffers geweest van fysieke mishandeling door hun vader. Eva kreeg daarbij ook nog te maken met het seksuele misbruik.

Het Gedachtenpaleis is iets wat ze destijds in haar jeugd heeft bedacht. Het houdt min of meer in dat ze zich volledig kan afsluiten voor de realiteit en de wereld om haar heen, en ze alleen maar positieve herinneringen de revue laat passeren. Dit paste ze toe wanneer haar vader s' avonds naar haar slaapkamer kwam en haar verkrachtte. Nu moet ze de methode weer gebruiken. Afgelopen nacht bijvoorbeeld dacht ze aan haar collega's in Maastricht. Aan hilarische avonden die ze had beleefd met Marion, in de tijd dat haar rood-harige-collega nog flink aan het daten was. Of die keer dat ze met alle collega's Romeo hadden verrast met een promotie. Ook dacht ze terug aan de fijne momenten in de Ponti samen met Wolfs. Aan hele gewone, huiselijke momenten, zoals wanneer hij aan het koken en zij nog aan de laptop aan een zaak aan het werken was. Samen konden ze op zulke ogenblikken urenlang discussiëren over het verloop van een onderzoek - iets wat ze het liefste deed.

Eva sjokt langzaam naast Bols. De wereld om haar zien ziet eruit alsof alles piekfijn is. De vogels fluiten om hen heen, het beekje kabbelt rustig verder, en de lucht boven hen is strakblauw. Toch is Eva's wereld in schril contrast met dat om haar heen. Haar wereld is ingestort, en het is hoog tijd dat ze het weer gaat opbouwen.

Een groot voordeel van het dragen van de 'Amish' jurken is dat ze groot zijn, en veel ruimte hebben om dingen in te verbergen. Op een dag vond Eva een verloren schroevendraaier in het hoekje van een ladekast. Deze zelfde schroevendraaier zit nu veilig opgeborgen in een binnenzak van haar jurk. Deze ochtend heeft ze het snel gepakt toen Bols naar het toilet was. Het ding is zo klein dat het van buitenaf niet zichtbaar is. Klein, maar wel scherp. En dat is net het soort wapen dat Eva nodig heeft. Ondanks de drugs in haar lijf, hoopt ze dat ze genoeg energie kan opbrengen tot het doden, of in ieder geval het verwonden van haar gijzelnemer. Als ze dat buitenshuis doet heeft ze kans te vluchten zonder dat er een alarm afgaat wat Bols' vrienden waarschuwt.

Vandaag is de dag. Eva heeft gemerkt dat Bols de afgelopen dagen al wat onvoorzichtiger is geworden wat betreft het haar in de gaten houden wanneer ze buiten zijn. Als hij merkt dat ze redelijk goed op haar benen kan blijven staan, laat hij haar regelmatig los lopen, en hij loopt zelfs vaak een paar stappen vooruit.

Eva's gezichtsveld is nog steeds wazig en de wereld draait om haar heen, maar ze is nu vastbesloten. Ze wacht totdat ze verder van het huisje zijn verwijderd. Dan laat Bols haar hand los en loopt een paar passen vooruit over een smal paadje. Deze weg herinnert ze zich nog van de tocht naar het huisje toe, op de allereerste dag.

Met uiterste voorzichtigheid pakt ze de schroevendraaier uit haar jurk en houd hem verborgen in haar linkerhand. Net op tijd, want net op dat moment kijkt Bols om om te zien of ze hem nog volgt. Wanneer hij ziet dat Eva nog steeds achter hem aanloopt glimlacht hij, en draait zich weer om.

Eva richt het wapen op, en zonder verder na te denken haalt ze uit. Door de duizeligheid ziet ze dubbel en lichtflitsen schieten door haar gezichtsveld. Daarom raakt ze Bols nu in zijn schouder, terwijl ze eigenlijk voor zijn nek ging. Verschrikt grijpt hij met zijn hand naar de plaats waar hij zojuist is gestoken. Adrenaline giert door Eva's lijf, wat haar spontaan een boast geeft. Ze is sneller dan haar gijzelnemer en trekt de schroevendraaier uit zijn schouder. Dan steekt ze nog een keer. Met zoveel kracht nu dat een luide brul haar ontschiet. Ditmaal eindigt de punt van de schroevendraaier in Bols' rug, vlakbij zijn ruggengraat. Bols schreeuwt het uit van de pijn en laat zich op zijn knieën vallen.

Eva zet het ondertussen op een lopen. Zo goed en zo kwaad als het gaat in haar conditie. Achter haar hoort ze Bols roepen: 'jij ondankbaar schepsel! Achterbaks secreet! Alles heb ik voor jou gedaan! Alles, hoor je me!' Hij valt volledig uit zijn rol als stijve en gecontroleerde man.

Van paniek lopen de tranen over Eva's wangen. Het geschreeuw van Bols wordt langzaam zachter hoe verder ze zich van hem verwijderd, totdat het helemaal niet meer te horen is. Zo rent ze zeker een half uur door, het pad volgend wat ze op de heenweg zo goed bij zichzelf heeft ingeprent. Alle energie in haar lijf komt puur van de adrenaline. Levensgevaarlijk is het wat ze doet. Nog steeds is ze hartstikke duizelig en het smalle pad kronkelt voor haar ogen. Maar ze zet door.

Niet veel later wordt ze overspoeld door misselijkheid en geeft over. Haar benen begeven het en ze valt neer. Ze voelt het koele, natte gras door haar jurk heen. Nee, doorgaan moet ze nu. Ze kan nu hier niet blijven liggen. Met alle wilskracht die ze zich nog kan opbrengen richt ze zichzelf omhoog.

Waggelend voltooid ze uiteindelijk de weg naar beneden. Dit is de open plek waar zij en Bols op de eerste dag waren afgezet. Waar nu heen? Ze ziet een weg in de verte, maar die gaat zowel naar rechts als naar links. Op goed geluk kiest ze ervoor om het pad naar links te volgen. Ze heeft al die tijd niks gedronken en merkt dat haar keel aanvoelt als schuurpapier. De jurk om haar lichaam voelt aan als een enorm zware juten zak, en haar spieren zijn zwak. Ze heeft al een aantal keer haar enkels omgezwikt en ziet dat haar rechterenkel nu dik begint te worden. 'Fijn, ook dat nog,' denkt ze.

Met alle macht probeert ze zich op te sluiten in haar Gedachtenpaleis en de tocht op automatische piloot voort te zetten. Ze merkt dat zelfs dat haar te veel moeite kost. Na nog ongeveer een uur te hebben gelopen zonder een teken van beschaving tegen gekomen te zijn, laat ze zich op de grond zakken. Ze legt haar hoofd op een hoopje bladeren en sluit haar ogen. Heel even uitrusten, heel even slapen, dat kan vast geen kwaad...