Vluchten - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 5

Die nacht staart ze alleen maar naar het houten plafond boven haar. Ze kan de kleuren in de slaapkamer niet eens onderscheiden, zo donker is het in het huisje op de berg. Het enige wat haar op de been houdt is de wetenschap dat ze terug naar Nederland wil waar Wolfs is. Haar partner, haar maatje en veel meer dan dat.

De man die die nacht naast haar ligt is verantwoordelijk voor de dood van haar partner' s dochter en voor haar ontvoering. Hij verdient de zwaarste straf, al was het alleen maar om Fleur 's dood te wreken. Het aanzicht van haar partner toen Bols zijn dochter had doodgeschoten was er een die nooit meer van Eva's netvlies zou geraken. Wolfs' geschreeuw was door merg en been gegaan. Ja, ze had een mentale knauw gehad toen hij de woorden uitsprak die impliceerden dat hij haar leven wilde opofferen om dat van Fleur te redden. Ook al is de logica daar – je kiest voor je eigen vlees en bloed - gevoelens werken anders en kunnen het niet altijd begrijpen.

Toch had ze uiteindelijk het feit geaccepteerd dat haar partner geen keuze had gehad. Toen Bols op het punt had gestaan haar mee te nemen naar buiten, wilde ze er dan ook zeker van zijn dat Wolfs wist dat ze hem niks kwalijk nam. Daarom had ze gezegd dat ze hem vergaf. Dat ze van hem hield was er uitgefloept voordat ze er zelf erg in had. Ze had het absoluut gemeend, maar dit was iets wat ze voorheen nooit had durven zeggen.

Nu het eerste streepje licht door de gordijnen naar binnen schijnt weet Eva dat het moment daar is. Ze kijkt nog een laatste keer naast zich om zich ervan te verzekeren dat Bols nog steeds slaapt. Hierna pakt ze het keukenmes van onder haar kussen vandaan die ze de avond ervoor ongezien had weten te pakken en had verstopt. Het is puur de survival-mode en de liefde voor Wolfs die haar ertoe in staat brengen zich tot deze daad te zetten. Langzaam richt ze het keukenmes op. Het zweet staat op haar voorhoofd en haar handen trillen. Het is nu of nooit.

Maar voordat ze kan toeslaan springen Bols' ogen spontaan open en pakt hij haar pols vast. 'Wat denk je te gaan doen Ada?' vraagt hij. Er was totaal geen emotie in zijn gezicht. Hij is sterker dan haar en maakt gebruik van het verrassingseffect. Zodoende weet hij het mes af te pakken. 'Moet ik dan toch echt overgaan op plan B? Ik had nog zo gehoopt dat dat niet nodig was.' Eva's gedachten draaien overuren. Plan B? Wat bedoelt hij?

Al snel genoeg komt ze achter de betekenis. Met het mes tegen haar keel gehouden dwingt Bols haar naar de huiskamer te lopen. Daar bindt hij haar vast in de houten schommelstoel en verlaat zelf de kamer. Nog geen vijf minuten later komt hij terug met een injectiespuit. Eva weet maar al te goed wat dit betekent en begint zich hevig te verzetten. Ze trapt en probeert haar armen los te trekken, maar de touwen zitten te stevig vast. Ze begint zelfs luid te gillen, waarop Bols haar maar al te graag duidelijk maakt dat niemand haar kon horen hier. Ze voelt de naald van de spuit in haar nek gaan. Haar spieren ontspannen zich en heel even is ze van de wereld.

Heden

De herinneringen aan de eerste dag en nacht in het huisje waren schoksgewijs weer door Eva's hoofd gegaan. Nu, drie weken later, was ze al gewend geraakt aan de dagelijkse injectiespuit en de effecten die dat met zich meebracht. Bols vertrouwt haar nog steeds niet en gebruikt de drugs om haar verdoofd te houden.

Ze zit in de schommelstoel naar buiten te staren. Vandaag draagt ze een lichtroze 'Amish' jurk. Op de stoel voor het raam is waar ze de meeste dagen doorbrengt. Door middel van tellen en zich te dwingen tot het gedetailleerd herinneren van gebeurtenissen probeert ze zo helder mogelijk te blijven. Haar fysieke strijdkracht mag dan afgenomen zijn door de drugs die ze dagelijks binnen krijgt, haar mentale strijdlust is dat allesbehalve. Ze gaat hieruit komen, hoe dan ook.