Vluchten - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 8

Ruw wordt Eva's slaap verstoord. Even weet ze niet waar ze is en ze kijkt om zich heen. Wie durft haar zomaar te storen terwijl ze zo heerlijk ligt te slapen? Met dezelfde snelheid als deze verwarring is ontstaan herinnert ze zich plotsklaps alles weer. De moord op Fleur, haar ontvoering, en het steken van Bols met de schroevendraaier. Ook herinnert ze zich dat ze is gevlucht en in slaap is gevallen in de bosjes aan de kant van de weg. Hoe kon ze zo stom zijn!

Alles in haar lichaam doet pijn. Toch probeert ze voorzichtig omhoog te komen. Ze schrikt wanneer een vrouwelijke stem in het Spaans iets tegen haar zegt. Pas dan beseft ze volledig dat ze niet zomaar wakker is geworden. Ze kijkt op en kijkt recht in het vriendelijk ogende gezicht van een wat oudere dame. 'Sorry, ik spreek geen Spaans,' probeert Eva in het Engels. De vrouw die haar wakker heeft gemaakt kijkt haar vragend aan. In een soort mengelmoesje van Frans en iets wat voor Spaans moet doorgaan probeert Eva het nog een keer. De andere vrouw schudt lachend haar hoofd en zegt weer iets terug wat Eva niet kan verstaan.

Nu pas merkt Eva dat haar handen ontzettend trillen en dat ze aan het zweten is. Ze heeft het ijskoud, maar toch zweet ze hevig. De eerste ontwenningsverschijnselen hebben ingezet, weet ze. Aan de stand van de zon kan ze zien dat het ochtend is. Zou dat betekenen dat ze hier de hele avond en nacht heeft gelegen?

De vriendelijke mevrouw wijst naar een pick-up truck die op het pad geparkeerd staat, en maakt met gebaren duidelijk aan Eva dat ze met haar mee moet komen. Zou ze dat wel doen? Ze kijkt nog eens om zich heen om zeker te zijn dat er niemand anders in de buurt is. Pas dan neemt ze de beslissing om de vrouw naar de auto te volgen. Alles beter dan hier blijven of nog uren ronddwalen zonder iets of iemand tegen te komen.

De andere vrouw pakt vanuit de laadbak van de truck een deken die ze aan Eva overhandigt. Ook geeft ze haar een flesje water. Ze begint te lachen wanneer Eva de fles in een paar teugen helemaal leegdrinkt. Eva kijkt de vrouw dankbaar aan. Ze voelt zich ietsjes beter nu ze wat water heeft gedronken, maar daar is ook alles mee gezegd. 

Dit kan nog leuk worden de komende tijd. In een workshop die ze ooit heeft bijgewoond tijdens haar trainingstijd bij de afdeling drugszaken, heeft ze veel geleerd over 'cold-turkey' afkicken van drugs. Ook is ze toen veel te weten gekomen over de lichamelijke verschijnselen die dat met zich meebrengt. Zweten en trillen zijn twee symptomen die het begin aangeven van een lange lijdensweg. Tijdens een periode van minstens een week kunnen zware griepverschijnselen zich afwisselen met slapeloosheid en zelfs hallucinaties. Een gruwelijk vooruitzicht.

Haar 'redder', zoals Eva de andere vrouw nu heeft genoemd, rijdt hen verder door bossen, langs diepe dalen en steile rotsen. De wegen zijn hier heel wat anders dan Eva in Nederland gewend is. De zanderige paden zitten vol diepe kuilen en hobbels. Iedere keer wanneer ze hier overheen rijden gaat er een steek door Eva's hoofd. Het gaat niet goed weet ze, maar ze kan er momenteel niet veel aan doen. Ze laat het allemaal maar gelaten over zich heenkomen.

Wanneer ze eenmaal een eindje aan het rijden zijn wijst de andere vrouw op zichzelf en zegt: 'Flora.' Vervolgens kijkt ze vragend naar Eva naast haar. 'Eva,' verteld ook Eva haar naam. Naar haar gevoel rijden ze uren, maar ze kan zien op het klokje op het dashboard dat ze daadwerkelijk maar een minuut of vijftig door het ruige landschap rijden voordat er een plaatsnaambordje opdoemt. 'Tumbre' leest Eva daarop. Achter het plaatsnaambord ziet Eva een aantal kleine huisjes tevoorschijn komen. 

Eindelijk, beschaving! Na meer dan drie weken opgesloten te hebben gezeten in de middle-of-nowhere doet het zien van huizen en mensen haar meer dan ze had verwacht. Ze wordt emotioneel en tranen wellen op in haar ogen. 'Gracias,' zegt ze zachtjes tegen haar redder die naast haar zit op de bestuurderstoel. 'Gracias!' De andere vrouw kijkt haar glimlachend aan en legt geruststellend een hand op Eva's wang. Net alsof ze Eva wil laten weten dat alles goed gaat komen.

Een paar minuten later remt Eva's helper af en zet de auto tot stilstand voor een vrolijk oranje-gekleurd houten huis. Eva begrijpt dat dit Flora's huis moet zijn en dat ze uit moeten stappen. Dat gaat nog moeilijker dan verwacht. Eva moet zich vasthouden aan de autodeur om niet om te vallen. Binnen een paar seconden is Flora bij haar om haar te ondersteunen. Leunend op Flora's schouder gaan ze het huis binnen. Flora neemt Eva mee naar een bank die in de huiskamer staat en Eva gaat dankbaar zitten. Ze merkt dat haar handen steeds heviger beginnen te trillen en ze probeert ze stil te houden door ze tussen haar knieën te klemmen. Ze voelt zich ook opnieuw weer misselijk worden. Maar dat kan haar nu allemaal niet zoveel deren. 

Ze ziet namelijk iets op een kastje staan wat haar volledige aandacht in beslag heeft genomen. Op het kastje in de hoek van de kamer ziet ze namelijk een telefoon staan. Door zich vast te houden aan de rugleuning van de bank hijst ze zich omhoog en loopt voorzichtig ernaartoe. Wanneer Flora dit ziet, loopt ze bezorgt op Eva af, maar als ze merkt dat het wel gaat knikt ze Eva bemoedigend toe. Ze vindt het geen probleem dat haar bezoeker de telefoon gebruikt.

Er zijn maar een paar telefoonnummers die Eva van buiten kent. Eentje met name. Deze heeft ze ontelbare keren gedraaid vanaf zowel haar werktoestel als met de vaste lijn in de Ponti. Snel draait ze het landnummer +31 gevolgd door een negencijferig mobiel nummer. De telefoon gaat zeven keer over zonder dat er opgenomen wordt. Bijna begint ze de moed te verliezen, totdat ze ineens een bekende stem aan de andere kant van de lijn hoort: 'Hallo?'

De tranen stromen nu over Eva's wangen en met een trillende stem antwoord ze: 'Wolfs? Met mij. Met Eva.'

JAAAAAAA! Sorry, ik vond dat onze twee helden eindelijk wel een soort van adempauze hadden verdient na alles wat ze hebben meegemaakt. Er schijnt licht aan het eind van de tunnel!