A black Shadow (3)

-2-

POV Mara
We zijn aan het wachten in het medicijnhuis van onze roedel hopend op een teken van leven. Ik kijk om me heen en alles lijkt ontzettend langzaam te gaan. Dave zit naast me te trillen en recht voor zich uit te staren. Ik snap niet waarom hij in shock is, een van míjn beste vrienden is neergeschoten. Zo iets zou hij sowieso nooit zelf doen! Bovendien kende hij Dean al helemaal niet. Waarom spreek ik in de verleden tijd? Hij gaat niet dood en Syhra gaat ook niet dood al zou dat misschien wel minder problemen opleveren. Precies toen zij terug kwam gebeurde dit. Dat moet wel een teken zijn toch?

Een vrouw komt de kamer van Dean uitgelopen. Snel sta ik op en loop ik naar haar toe. 'En???' Zeg ik voorzichtig want ik kan niets aan haar gezicht aflezen. Ze zucht, 'Ben jij familie van hem?' Ik schud mijn hoofd, 'Mevrouw hij gaat niet meer met zijn familie om. Hij hoort nu bij mijn roedel, ik ben nu verantwoordelijk voor hem.' Ze draait zich om en wuift mij mee te komen. Ik volg haar en we lopen naar een balie. Ze pakt er wat papieren bij, 'kun je hier en hier en hier tekenen?' zegt ze terwijl ze de lege plekken aanwijst. 'Waar teken ik voor?' 'Zijn ontslag, Syhra heeft hem net voordat hij dood ging kunnen redden. Hij komt er bovenop maar hij moet wel rust houden.' Mijn ogen springen open en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik knik en schrijf mijn handtekening op de lege plekken. Ze neemt me mee naar zijn kamer en laat me binnen. Dean opent zijn ogen en glimlacht naar me. Al snel verdwijnt die glimlach en wuift hij me dichterbij te komen. Hij gaat overeind zitten en brengt zijn hoofd naar dat van mij. Hij pakt mijn nek vast en trekt mij dichterbij.

'Ik ben in mijn hoofd geschoten hoorde ik, weten jullie wie de dader is?' Vraagt hij zachtjes in mijn oor. Ik schrik op. 'Ik heb niet gezien wie er schoot... Wat herinner jij je er van?' Hij kijkt me bedenkend aan. 'Laat maar, je moet nu rust houden.' Hij knikt en slaat zijn arm om mijn nek zodat ik hem uit bed kan trekken. Moet ik hem vertellen wie hem gered heeft? Voordat ik het hoef te vertellen vraagt hij het zelf al. 'Syhra.' Antwoord ik wat nors. 'Ik wil haar graag zien om te bedanken voor het redden van mijn leven.' Ik knik en we lopen samen naar de kamer van Syhra. Ze ligt aan allerlei toeters en bellen. En is deels wolf en deels mens. Haar huid is zo bleek dat het zo wit als haar vacht is. Ook haar lange haar is wit getransformeerd. Ze is vast geketend en al snel zie ik waarom. Grote scherpe tanden steken uit haar mond en haar voeten zijn in poten verandert met scherpe klauwen. Haar bovenlichaam is verder wel normaal. Dean kijkt geschrokt op, 'Hoe is ze maar half getransformeerd?' 'Ik weet het niet...'

De vrouw die mij zonet hielp komt naar ons toegelopen, 'Jullie mogen hier niet komen.' En ze wijst ons de deur naar waar Dave zit. 'Mevrouw, waarom is zij half getransformeerd?' Vraagt Dean. 'Daar zijn wij ook nog niet over uit. Ga nu alsjeblieft weg.' We lopen naar Dave en hij kijkt op als hij ons ziet. Hij glimlacht naar Dean en kijkt mij vervolgens verwachtingsvol aan. 'Hoe is Syhra? Ik mag haar niet zien?!!' Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Moet ik de waarheid vertellen? Misschien is het beter gewoon open kaart te spelen. 'Ze ziet er niet best uit. Ze weten niet wat er met haar is,' antwoord ik vlug en we lopen door zodat Dave verder geen opmerking kan maken. Man wat ben ik blij dat we ons los van elkaar hebben gemaakt. Ik kan hem nu echt niet uitstaan. Achter me hoor ik Dave op staan en door de andere deur stormen. Als ik achter me kijk zie ik dat hij voor het raam van Syhra kijkt en vervolgens in elkaar zakt. Hij gaat met zijn rug tegen de deur aanzitten en legt zijn gezicht in zijn over elkaar geslagen armen. Al snel hoor ik geschreeuw van hem en die vrouw. Ze maken ruzie.