A black Shadow (3)

-6-

POV Mara

Een ruisend geluid wekt mij. Druppels regen komen terecht op mijn huid. De wereld om mij heen is pikkedonker, alles behalve het felle licht van het ziekenhuis waar ik me niet veel eerder in begaf. Ik moet in een tussen wereld zijn beland met deze spreuk, dat stond ook in de beschrijving in het boek. Het ruisende geluid blijkt de zee te zijn die tegen de rotsen aan slaat. Ik zet mijn voeten in het water en ik begin te zwemmen. Tijd gaat hier anders dan in de normale wereld. Niet veel later maakt het ruisende geluid plaats voor een bijzondere stilte. Ik kom aan land. De sterren zijn goed zichtbaar maar toch blijft het regenen. Ik kom terecht in een bos, ik kan het natte hout en de natte struiken ruiken. Het ruikt heerlijk, zo fris en zo natuurlijk. De doctor heeft mij geleerd dat het vertrouwen op mijn instinct en mijn zintuigen hier het belangrijkst is dus op die manier zal ik hier mijn weg moeten vinden.

Het blijft donker en het is nog steeds ontzettend stil. Je hoort de regen niet maar voelt hem wel. Je hoort de wind ook niet die door de bomen suist maar als je stil staat merk je dat de bladeren van de planten tegen je aan heen en weer bewegen. De wind komt van voor, dat is ook de plek waar ik naartoe streef te gaan. Het licht van de sterren is niet genoeg om mij zicht te geven in dit dichte bos dus om niet te vallen moet ik het met mijn tast doen. Gelukkig voor mij komt de zon niet veel later op en kan ik de laatste 5 kilometer mij door het bos verplaatsen zonder ergens over heen te vallen. Je zou verwachten dat het leven in dit bos nu wel geluid zou maken maar ook dat is niet het geval, nog steeds is de stilte oorverdovend. 

Het bos loopt uit op een grasland waar doorheen een pad loopt. Dit pad besluit ik te volgen. Overal om mij heen lijkt nu in eens grasland te zijn en het donkere bos is verdwenen. De zon straalt aan de hemel en het is rond de 25 graden Celsius. Er is geen wolkje aan de lucht, ook bevinden zich geen dieren in landschap dat zich zo ver rond mij uitstrekt. Een vreemde plek dit. Ik weet dat ik ergens naar opzoek ben, het best zou zijn om Syhra te vinden en haar uit haar tussen wereld te kunnen trekken maar ik moet eerst zien hoe ik hier zelf uit kan komen. Dan in de verte verschijnt er een huisje, het is klein en van hout. Dit wordt mijn oriëntatiepunt en ik vervolg mijn weg daar naartoe. Wanneer ik het huisje genaderd ben kijk ik voorzichtig om mij heen. Er is niemand te zien. Ik druk de deur van het huisje in en deze draait zachtjes open. 'Hallo, is daar iemand?' vraag ik voorzichtig want ik wil niemand laten schrikken. Schuifelend ga ik naar binnen, er zit daar iemand naar een brandende openhaard te kijken. Het is hier kouder dan buiten, ondanks dat de haard goed aan het branden is. 'Sorry dat ik u stoor, zou u mij kunnen helpen?' 

De persoon geeft geen kik. Ik kijk wat angstig om mij heen en dan vervolgens weer terug naar de stoel waar de persoon zich in bevond. De persoon is plotseling verdwenen. Ik voel een hand op mijn schouder en spring weg van de schrik. De persoon die zojuist nog in de stoel zat stond nu achter mij. Haar ogen waren grijs en wazig, ze was blind. 'Kom mijn kind, ga zitten.' 

Voorzichtig neem ik plaats op de andere stoel bij de haard. De vrouw komt erbij zitten en een koude vlaag daalt bij ons neer. Het resultaat hiervan is een koude rilling over mijn rug. 'Je riskeert een hoop door hier te zijn,' zegt de oude vrouw zachtjes. Ze is kaal en heeft enkele kapotte tanden. 'Dat weet ik, ik ben hier om een vriendin uit deze wereld te helpen.' Ze brengt haar wenkbrauw omhoog en begint te lachen. 'Welke kant moet ze op; die van de levenden of die van het hiernamaals?' Ik zie niet in wat hier grappig aan is maar ik grinnik zachtjes mee. 'Die van de levenden natuurlijk.' 

'Dat vergt een belangrijk offer, ben je bereid die te betalen?'

'Dat ligt er aan wat deze is?' 

'Ach, ieder leven dat zijn gereserveerde plek in het hiernamaals niet claimt, zal door een ander leven moeten worden geclaimd.' 

'U bedoelt, een leven voor een leven? Is dat de enige manier waarop zij er levend uit komt?'

'Ik vrees dat dat ook jouw enige manier is...' 

'Dus voor ons om hier beide levend uit te komen hebben we twee andere zielen nodig die bereid zijn naar de andere kant over te steken?'

'Inderdaad. Maar deze zijn niet gemakkelijk te vinden, de meeste zielen stellen dit zo lang mogelijk uit. Ik help de aangekomen zielen altijd met hun pad, dat is mijn manier van uitstellen van het hiernamaals.'

'Kun je dat voor altijd doen, dat uitstellen?' 

'Zeker, zolang een andere ziel uit het hiernamaals of de tussen wereld het niet gemund heeft op jouw plek in de tussen wereld. Ik vrees alleen dat jouw vriendin iemand heeft in deze wereld die graag haar in het hiernamaals ziet en zijn geest in leven in haar lichaam.'

De woorden van de oudere vrouw schokken mij. Dit zijn de risico's die waarschijnlijk in het boek stonden maar die ik nooit door heb kunnen nemen. 'Stel ik vind twee zielen die met mij en mijn vriendin willen ruilen, is dat dan genoeg om terug te gaan naar de levende wereld?' Ik ben bang dat dit antwoord mij teleur zal stellen en ik nog iets nodig zal hebben.

'Een ware liefde is nodig om jou terug te brengen naar deze wereld. Je moet nog steeds gewild worden.' 

'Voldoet een mate als ware liefde?' 

'Zeker, dat zijn de sterkste ware liefden. Zolang hij of zij wilt dat jij terug keert, dan ben jij in staat terug te keren.' 

Dan bedenk ik me bij mijzelf dat ik gedoemd ben en dat ik naar het hiernamaals zal moeten treden. Ik ben dan wel Dave's mate, hij wilt niet dat ik terug keer. Hij wilt alleen dat Syhra terug keert en ik kan ook zo zeggen dat ondanks dat hij mijn mate is, hij Syhra als zijn ware liefde ziet. Hoe ga ik mezelf hier uit redden, uit deze vreselijke list van Dave? Waarschijnlijk wist hij gewoon van de risico's af en was hij bang dat ik de spreuk niet zou uitvoeren als ik ze ook wist. 

Mijn ogen worden wazig en een traan rolt langs mijn wang. 'Schiet wel op mijn kind, anders eindig je zoals ik, zonder enig zintuig op het zesde zintuig na.' Als ik in mijn ogen wrijf en deze weer open is alle grond onder mij weer groen en de hemel weer stralend blauw. Geen teken van de oudere vrouw of haar huisje te bekennen. Ik moet opschieten wil ik Syhra redden. Ik kan dan wel niet meer gered worden, ik ga niet in deze ongelukkige situatie bij de pakken neer zitten. Het is beter als ik er nog wat positiefs uit voort kan brengen, dan wel iets positiefs voor Syhra en Dave ondanks dat ik het Dave niet meer zou gunnen. Om mijn weg naar haar te kunnen vinden zal ik al mijn zintuigen nodig hebben, ook mijn gehoor wat ik zojuist weer terug heb gekregen na het bezoek in het hutje. Maar ik moet opschieten anders zullen mijn zintuigen volgens die vrouw één voor één verdwijnen.