A black Shadow (3)

-7-

POV Syhra

Het voelt alsof ik uren gelopen heb en de adrenaline is al lang weggeëbd. Ondertussen heb ik tijd gehad om na te denken over waar ik mij bevind en wat ik wil doen om hier weg te komen want één ding is zeker, ik wil hier niet blijven. Doordat ik mij begeef in dit zwarte gat gevuld met niets en tegelijk alles, kan ik niet meer vertrouwen op mijn zicht. Mijn gehoor daarentegen is alleen maar beter geworden. Het begint weer te regenen, ik voel de druppels op mijn wangen vallen en langs mijn lippen naar beneden glijden. Ook de pijnlijke steken in mijn buik worden heviger. Ik vraag me af waarom ik nog aan het lopen ben. Net wanneer ik diep in mijn gedachten verzonken ben geraakt en mezelf heb afgeleid van de pijn hoor ik andere voetstappen in de plassen. Zou dat mijn moeder zijn die me op komt halen en me vertellen wat ik moet doen? God wat mis ik haar, ik mis haar zorgzaamheid, haar moed, haar geur en bovenal hoe ze me altijd het gevoel gaf dat ik een thuis had. Dat heb ik al lang niet meer zo gevoeld. Ik krijg kriebels in mijn buik denkend aan de mogelijkheid dat ik haar wellicht zo zal zien. De voetstappen lijken dichterbij te komen en ik stop met lopen; de persoon die zojuist op mij afkwam doet hetzelfde. 

"Wie is daar?" vraag ik zachtjes. Helaas lijk ik geen antwoord te krijgen. Beeldde ik het me in? Ben ik zo op zoek naar een uitweg dat ik begonnen ben met hallucineren? Na nog even wachten besluit ik verder te lopen. Ik hoor geen voetstappen meer en de regen is gestopt. 

Na nog een tijd gelopen te hebben hoor ik de wind gieren langs mijn oren. Het is een sterke wind die mij bijna omver blaast. Ik besluit even op de grond te gaan zitten en voel gras onder mijn vingers. Het is een grasland waar ik mij op bevind, een grasland gehuld in totale duisternis. "Syhra!!!" hoor ik iemand roepen. Het heeft enkele seconden moeten duren voordat ik mij besef dat iemand om mij roept. "Hier!" roep ik terug. Ik zie niet waar de persoon vandaan komt maar ik hoor dat het een vrouwelijke stem is, een bekende stem. Nogmaals roep ik waar ik ben en binnen enkele seconden merk ik dat er iemand voor mij staat. "Riep jij mijn naam?" vraag ik voorzichtig met een lichte trilling in mijn stem. Ik probeer mijn angst te verhullen maar het is altijd spannend als je niet weet met wie je te maken hebt. Na een korte stilte reageert de vrouwelijke stem. Plotseling weet ik wie het is; Mara. Wat doet zij hier? Zonder dat ik haar kan zien merk ik dat ze zenuwachtig is. Er hangt een ongemakkelijke spanning in de lucht. "Syhra..." zegt ze zachtjes. Ik vraag haar wat er is. Uit de toon in haar stem kan ik opmaken dat ze geschrokken is, haar stem trilt namelijk net zoals de mijne eerder ook trilde. "Je ogen," reageert ze. 

Wat is er met mijn ogen? Mijn hartslag spring omhoog en mijn behoefte om te ademen ook. Mijn longen beginnen te prikken; ze doen zeer. Met man en macht probeer ik lucht naar binnen te zuigen maar het wilt niet in mijn longen komen. Mijn hart slaat een slag over. Wat is er met mijn ogen? Ik wil het me niet beseffen maar misschien ben ik de enige die zwart ziet. Maar dat kan toch niet, ik heb niks gedaan wat mij blind kan maken. Maar wat als ik wel blind ben, dan zal ik nooit mijn weg hieruit kunnen vinden? 

Nadat Mara mij gekalmeerd heeft, vertelt ze me waar we zijn. Ze heeft een oudere dame ontmoet die net als ik haar zicht verloren was. Deze dame was echter meer dan dit ene zintuig verloren en als we hier niet snel weg zouden gaan zou ons dat ook te wachten staan. Maar deze dame was hier al een paar jaar, hoe ben ik in deze korte tijd mijn zicht kwijt geraakt? Mara ziet de verwarring blijkbaar op mijn gezicht en vraagt me waar ik geweest ben. Ik leg uit dat ik me een tijd in een plek van ultieme leegte heb bevonden, een plek waar er niks was op de kleur zwart en wat regen na. Ook vertelde ik dat ik drie stemmen gehoord had; die van mijn moeder, Dave en een iemand anders. Ze vertelde me dat als je sommige zintuigen niet gebruikt, je deze kan verliezen. In deze tussenwereld zou dat wellicht sneller kunnen gebeuren. 

Hierop volgend vertelde ze mij wat ze hier kwam doen. Blijkbaar wilde Dave niet dat ik in het hiernamaals terecht zou komen. Maar wat als ik dat nou wel wil? Wat als ik er klaar mee ben, met het gevecht dat ik moet voeren in mezelf. Het gevecht dat ik moet voeren met de donkere schim, de stem in mijn hoofd. Wat als ik liever naar Max toe wil. Maar heb ik wel een garantie dat Max in het hiernamaals zou zijn? Hij was een vampier; mijn vampier. Vampieren hebben alleen geen ziel, dat is waarom ik met mijn spreuk Max ook niet terug kon halen. Of zei ik de spreuk verkeerd? Maar het zou egoïstisch zijn, als ik hier wil blijven. Mara riskeert haar leven om mij terug te halen. 

POV Mara

Syhra weet nu alles, ook dat we twee zielen nodig hebben om terug te kunnen keren. Ik heb haar echter niet vertelt van de list die Dave bij mij uitgehaald heeft. Wel schrok ik van haar reactie toen ik vertelde dat ik haar terug kwam brengen naar de levende wereld. Ze leek dat helemaal niet perse te willen. Ook heb ik haar vertelt dat iemand haar achterna zit en wilde dat ze hier bleef. Ze leek niet erg geschokt toen ik dat zei. 

We lopen verder, ze volgt mijn stem. Het is ongemakkelijk om met haar te moeten praten maar om haar vast te houden en haar blindengeleidehond te spelen is nog minder een pretje. We lopen terug naar het hutje van de oude vrouw in de hoop dat daar nieuwe zielen aan zijn gekomen. We hebben geluk, er is al één iemand. Een jonge jongen, heeft zichzelf van het leven beroofd en wilt dus graag zijn leven voor één van ons geven. De oude dame wilt echter niet dat we hier wachten, en legt de jongeman uit hoe hij straks wanneer hij er klaar voor is naar het hiernamaals kan gaan. Een plek waar hij zich misschien minder alleen voelt, een plek waar gelijkgezinden zouden zijn. Een gekke gedachte dat je op zo'n jonge leeftijd al het moois wat je nog te wachten zou staan op zou willen geven voor iets wat nog meer onzeker is dan de toekomst.