A black Shadow (3)

-5-

POV Mara

Blijkbaar stond het hart van Syhra stil, zo hoorde ik van enkele doctoren die hier rondlopen. Natuurlijk was Dave bezorgd, zijn Syhra stond op het punt om te overlijden. Het doet me pijn om hem zo te zien. Hij lijdt vanwege Syhra, hij geeft te veel om haar. Ze is geen goede invloed op hem, iedere keer weer werkt hij zichzelf in de problemen omdat zij dat ook steeds doet. Hij staat te praten met een doctor waarna hij verschrikt opkijkt. De angst in zijn ogen is makkelijk af te lezen. Niet veel later loopt hij mijn kant op. Snel draai ik mijn hoofd weg alsof ik hem niet aan het aanstaren was. Hij tikt mij op mijn schouder, 'Hey,' komt er uit zijn mond. Ik kijk op in die mooie grote ogen van hem. Zou hij hetzelfde voelen omdat hij mijn mate is of is het mijn menselijke kant die ook voor hem valt en ik hem hierom zo adoreer?

Hij kijkt me iets wat nerveus aan. 'Ik wil je om een gunst vragen,' zegt hij zachtjes, de trilling in zijn stem suggereert al dat het iets met Syhra te doen heeft, hij weet dat ik haar geen goede invloed vind. Ik knik en probeer toch zachtjes te glimlachen al weet ik dat wat ik als gunst te horen zal krijgen, niet zal kunnen waarderen. 'Er is een speciaal boek, een boek voor heelmeesters. Jij bent er een toch?' Ik knik, 'Wel nog in de leer hoor.' Hij glimlacht nu ook en dan weet ik het zeker, die lieve glimlach vertelt dat hij ook hetzelfde voelt, dat moet wel. 'We moeten dat boek zien te vinden, het kan Syhra's leven redden.' 'Daar heb je mijn hulp toch niet voor nodig,' zeg ik grinnikend, 'ik ben nou niet een van de beste speurhonden die er bestaat.' 'Nee weet ik, maar ik heb je wel nodig om de spreuk die daarin staat uit te voeren,' zegt hij voorzichtig. Ik begrijp het niet, waarom persé ik? Wilt hij tijd met mij doorbrengen? Is dit mijn kans om te laten zien dat hij mij wel nodig heeft? 'Kan een andere heelmeester die echt volleerd is niet dan? Die ene die je daar zojuist sprak?' Hij schudt zijn hoofd, 'Nee hier heb ik de kracht van mijn mate voor nodig.' De manier waarop die woorden uit zijn mond kwamen verontrust me. Hij heeft mij nooit erkent als zijn mate, waarom nu ineens wel?

Hij vertrekt een paar uur later met 4 andere wolven en ik weet later pas dat ik hem twee hele weken zou moeten missen. Verontrust moeten zijn, niet wetend of er iets aan de hand was, of hij nog wel leefde. Gelukkig gingen die twee weken snel voorbij. Ik ging mij focussen op het leren van het heelmeestersschap. Al snel vond ik betere technieken om te helen zonder dat ik er ontzettend uitgeput van raakte. Het helen ging me steeds beter af, dit omdat de dokter waar Dave toen mee had staan praten, mij bereid was te leren hoe het vak in elkaar zat. Hij was ervan overtuigd dat ik een snelle leerling was. Bovendien had ik alle tijd van de wereld met deze heelmeester want hij zou pas weggaan als hij wist hoe het met Syhra af zou lopen. Iedere dag was ik 14 uur lang bij hem in dienst, de kunsten van het helen aan het leren en aan het uitvoeren. Ik voelde me sterker worden al viel ik in die twee weken wel 8 kilo af. Het ging zo goed, dat ik niet meer wilde stoppen, voor niets of niemand. Dean vroeg of ik hem wilde vergezellen naar de beek in de buurt. Het was warm weer en iedereen zou daar heen gaan maar ik besloot verder te leren in het boek. Hij wist me niet meer over te halen. Ik bleek het stichten van mijn eigen roedel niet eens meer belangrijk te vinden, zelfs Dave was aan het eind van de twee weken niet meer in mijn gedachten.

Na twee weken kwam hij eindelijk thuis en ik moet toegeven, ik was wel opgelucht hem te zien. Meteen rende hij naar de kamer waar Syhra in verbleef, zich waarschijnlijk afvragend of al het werk dat hij had geleverd om dat specifieke boek te vinden, niet voor niets was geweest. Gelukkig was haar conditie die twee weken stabiel gebleven. Ze lag dan nog wel in een coma en ze transformeerde steeds een beetje meer tot een wolf maar ze heeft niet opnieuw een hartstilstand gekregen. Hij schrok wel toen hij haar zag, dat kon ik zien aan zijn gezicht toen ik hem naar binnen gevolgd was. 'Ze is nu tot haar middel aan toe wolf, ze heeft ook al een staart,' zei ik zachtjes om hem niet te laten schrikken dat ik achter hem stond. Hij draaide zich om, 'Ben je er klaar voor?' Ik knikte, 'In de afgelopen twee weken heb ik veel geleerd. Als jij het boek hebt, moet ik denk ik in staat zijn om haar te helpen.' Hij pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes in, 'Dankjewel.' Ik pakt zijn hand steviger vast en nam hem mee naar de kamer waar ik die volle twee weken heb zitten studeren. Hij legde het boek op de tafel en ik bladerde het door.

Tot mijn grote verbazing kwam ik erachter dat de helft van de bladzijde van de spreuk in het boek verdwenen was. Het boek was zo opgebouwd dat ik wist dat dat het deel met de waarschuwingen was. Ik zou de spreuk wel uit kunnen voeren maar dan wist ik niet wat de eventuele bijwerkingen of gevolgen konden zijn. Ik overlegde met de heelmeester die mij getraind had, en we waren beide zeker van het feit dat dat de spreuk moest zijn die wij moesten gebruiken. De volgende dag riep ik Dave bij mij om te vertellen wat we ontdekt hadden. Ik legde hem uit dat ik niet kon bepalen wat de risico's waren maar dat de risico's wel groot zouden zijn omdat het een grootse spreuk is die veel levensenergie kost. Waar ik echter nog niet uit was, was de reden waarom ik het zou moeten doen. Ik heb niks gelezen over de kracht van een mate die dat kon beïnvloeden. Bovendien ben ik niet de mate van Syhra.

Ik stuurde Dave weer op pad met zijn 4 andere wolven, ze moesten de verdere benodigdheden halen. Weer zou het een tijd duren voordat ze terug waren, 9 dagen om precies te zijn. Toen ze die eindelijk hadden gebracht kon ik aan het werk. Het voorbereiden van de spreuk kost tijd. Zo moeten enkele ingrediënten gemengd samen een week staan en dan pas kan er verder worden gewerkt aan de spreuk. In die week kwam Dave een enkele keer langs om eten te brengen, we lachten dan even en leerde elkaar een beetje beter kennen. Ik hield me op afstand en zo deed hij maar ik was ook niets anders van hem gewend. Echter zijn hoofd was niet met mij bezig, zijn hoofd was al maar bij Syhra. Daar spendeerde hij ook het grootste deel van zijn tijd, aan haar bed, haar haar strelend. Toch waardeerde ik de tijd die hij met mij doorbracht, dat moest wel betekenen dat ik ook iets voor hem betekende.

Niet lang nog voordat ik klaar ben met het voorbereiden van de spreuk. Over twee dagen zou ik de spreuk theoretisch gezien uit kunnen voeren alleen ben ik bang voor de risico's. Het is vreemd dat dat de enige halve bladzijde is die mist uit het boek. Het boek is dan wel niet in perfecte staat, er zitten wat vlekken en beschadigingen op hier een daar maar het is uiteindelijk eigenlijk allemaal wel leesbaar en er mist niets, op dat deel na. Plotseling terwijl ik in mijn gedachten verzonken ben stormt Dave mijn kamer in. Normaal klopt hij maar ook dit doet hij nu niet. Hij pakt mij bij mijn arm beet, 'Je moet NU de spreuk uitvoeren,' zegt hij op een dringende strenge toon. Ik kijk hem verward aan, 'Dat kan nog niet, het laatste ingrediënt mag er pas over 4 uur in en dan moet het nog 25 uur staan, dan is het pas klaar.' Hij schudt zijn hoofd, 'Gooi het er nu in, ze heeft geen 29 uur meer, hooguit 1 uur.' 'Wat is er dan aan de hand dat het zo dringend is?' 'Ze is bijna totaal getransformeerd, dat kan niets goeds betekenen.' 'Ik weet niet wat de risico's zijn als ik het nu doe!' roep ik hulpeloos, niet wetend welke beslissing ik moet maken. Waarom ligt het lot van haar in mijn handen? 'Mara, doe het nu!' roept hij boos. De toon in zijn stem maakt me bang en snel pak ik het laatste ingrediënt en doe dit bij de rest en neem het mee naar Syhra's kamer. Ze ligt daar, bijna helemaal getransformeerd. De doktoren zijn onrustig, dat voel je in de hele kamer. Ik pak het boek erbij en mijn handen zijn aan het trillen. De vloeistof doe ik in een van de spuiten en spuit deze in haar hals. Vervolgens leg ik één hand op haar voorhoofd en een op de binnenkant van haar linker pols. Ik spreek de woorden één voor één uit. Op een fluistertoon komen ze uit mijn mond. Mijn Latijns is niet perfect, des te meer reden om extra te focussen op de uitspraak. Langzaam voel ik mezelf moe worden. Niet alleen dat, ik voel alle liefde die ik ooit gevoeld heb wegglippen uit mijn vingertoppen. Mijn hartslag verlaagt zich. Mijn hoofd voelt licht aan. Het scheelt dat ik op een stoel zit want ik voel dat ik weg ga glijden, flauw ga vallen. Dit kan niet goed zijn, ik ben nog nooit zo moe geweest. Niet alleen dat, ook heb ik nog nooit het gevoel gehad dat alle liefde uit me wegdreef. Ik probeer me de liefde te herinneren maar het lukt niet meer, ik probeer me mijn gevoelens voor Dave te herinneren maar ook dat lukt niet. Wie is Dave eigenlijk?