A black Shadow (3)

-3-

POV Syhra
Het is donker, ik hoor golven op de rotsen slaan. De wind suist langs mijn oren. Ik wil een stap zetten maar onder mij voel ik geen grond. Voorzichtig kijk ik naar boven en daar zie ik het mooiste wat ik ooit gezien heb. Honderdduizenden sterren, de een feller dan de ander, stralend aan de hemel. Druppels vallen uit de lucht. Ik voel ze op mijn gezicht terecht komen en mijn vingertoppen raken mijn lippen aan. Het is geen zeewater maar pure en schone regen. Gek, ik zie geen wolken... Hoe kom ik hier eigenlijk? Ik kan me niet herinneren dat ik een strand op ben gelopen. Om mij heen is alleen maar water, geen weg terug of een weg hier vandaan. De diepte van de horizon is verder weg dan dat ik kan zwemmen. Er is geen land in zicht. Moet ik hier blijven staan in de hoop dat er hulp komt of moet ik gaan zwemmen? Datgene waar ik op sta blijkt geen eiland te zijn maar een simpele rots die net boven de zeespiegel uit komt. Tot mijn verbazing hoor ik een ander geluid, zo bekend maar ik kan deze niet thuis brengen. Komt het uit de zee?

Voorzichtig zet ik weer een stap vooruit, mij voorbereidend op het voelen van koud water dat tegen mijn tenen aan zal stromen. Ik had gelijk, het is koud maar het is geen water dat ik voel. Een koude lucht waait tegen mijn enkels en een koude rilling gaat over mijn rug. Het geluid van de zee ebt weg en ik hoor alleen nog maar een stilte die ik nooit eerder zo heb gekend. Voorzichtig schuifel ik verder, geen idee welke kant ik op ga. Is dat belangrijk? Zou ik moeten weten welke kant ik op ga? De leegte waar ik mij in bevind is zo bevredigend dat deze mij ieder moment meer lijkt te vullen. De stilte verandert in het bekende geluid dat ik niet thuis kan brengen. Het zijn letters die woorden vormen, deze woorden vormen zinnen en uit deze zinnen moet ik zelf iets zien te vormen, maar wat? Ik luister goed maar begrijp niet wat er gezegd wordt. "Dood" hoor ik. Het gefluister blijft doorgaan. Op dezelfde toonhoogte, met dezelfde snelheid en een gelijk aantal decibel. Wat is er met dit woord? Ga ik dood? "Opgewekt" hoor ik nu er tussendoor komen. Alsof het gepland was dat ik deze twee woorden zou onderscheppen, ebt dit geluid ook weer weg. Ik voel een steek in mijn zij en krijg kramp in mijn tenen. Ik wil kreunen van de pijn maar er komt geen geluid uit mijn keel.

De kramp houdt aan de de steken blijven komen, sneller achter elkaar. Nu begint een harde stem tegen mij te spreken, luid en duidelijk. Ik herken de stem uit duizenden, het is die van mijn moeder. Opgewonden kijk ik om me heen. Ik wil vragen waar zij is maar dat kan niet, mijn mond blijkt dichtgenaaid te zijn. Mijn vingertoppen breng ik angstig naar mijn lippen. Wanneer ik deze aanraak voelt het beurs, de touwtjes waarmee mijn lippen zijn bezegeld zijn ook duidelijk voelbaar en ook voel ik een vloeibare substantie. "Wil je leven of niet?!"  Roept mijn moeder naar mij toe. Ik kan haar niet vinden in de duisternis maar hoor haar overal om mij heen. Mijn innerlijke zelf zegt dat ik op moet geven maar iets in mij zegt ook: "ja ik wil leven". Vanwaar deze vraag? Sta ik op een kritiek punt in mijn leven? Sta ik tussen dood en leven in? Ben ik zojuist een prijs van satan en god geworden? De steken worden heviger. "Laat de duivel niet in je toe!" roept mijn moeder. Ik ga bijna K.O. van de pijn. "Laat de duivel niet in je toe!"  Hoe moet ik de duivel niet in mij toelaten en hoe weet ik of hij er niet al is? Vanwaar de betrekking van satan in ons gesprek? "Geef niet toe aan de pijn!" Is het laatste wat ik hoor. Daarna is het stil. De kramp wordt erger en de steken worden dieper. Ik voel in mijn zij en constateer dat ik aan het bloeden ben.  Het wordt wazig voor mijn ogen. De pijn wordt me te veel. "Syhra geef niet op!" Hoor ik uit het niets, heel vaag. Het is Dave. Ik voel een schok door mijn borst gaan en de adrenaline stijgen. De pijn wordt nog erger ervaren maar nu zegt mijn lichaam dat ik het aan kan. Mijn hand voelt samen geknepen en ik kan hem niet meer bewegen. Ik recht mijn rug en loop vooruit.

HEEY HEEY, nou dat was wel weer een tijd geleden zeg dat ik iets heb geschreven. Hoe is dit hoofdstukje bevallen? Ik ga vanmiddag gelijk h4 schrijven, komt er morgen op. Heb nu even een inspiratie boost!! Hoe is het met de volgers van mijn trilogie? Waar zijn jullie op vakantie?
Dikke kus! X Bodine