Grup Sakar

2.BÖLÜM

"Furkan böyle bir şeyi sana nasıl yapabildi. Aklım almıyor."dedim ellerimi kafama koyarak o kadar şaşırmıştım ki. Furkan böyle bir şeyi nasıl yapabilmişti? Nasıl İrem'i terk etmişti. Şu kızı bir daha görürsem kesinlikle ölümü benden olacaktı. Bu arada o kız da kimdi?neyin nesiydi ve nereden çıkmıştı?

"O Furkan'a soracağım. Görecek o. Çok pişman olacak. Senin gibi bir kızı kaybettiği için."

"Ve ben onu affetmeyeceğim."dedi İrem elinde bulunan fotoğrafı yırtarken. Çok üzgün ve bir o kadar da öfkeliydi.

Furkan ile mutlaka konuşmam lazımdı geç olmadan ve hemen şimdi. İrem'e tekrar baktığımda gözlerinden hala yaşlar, akıyordu dinmeyen yaşlar.

Pencereye yaklaşıp elimi kenarına koydum. Arkadaşım gözlerimin önünde mahvoluyordu ama ben hiçbir şey yapamıyordum. Tek yapabildiğim ise onu teselli etmekti.

"Ceren!"

"Efendim canım."dışarıya bakıyordu. Yumruğunu sıkarak
"Sanırım artık her şey bitti."dedi.yüzümü şaşkın şaşkın İrem'e çevirdim.

"İrem saçmalama daha ne olduğunu dahi bilmiyorsun. Sebebini öğrenmediğin bir şey için ani kararlar verme. Sonunda pişman olacak kişi sensin."
Derin bir nefes aldım. Pencereden ayrılıp İrem 'in yanına yaklaştım. İrem, bir noktaya odaklanmış öylece bakıyordu.

"Onunla konuşacağım."bana döndü tam konuşacaktı,
"Sen gelmiyorsun."deyip odadan çıktım. Onunla gidemezdim ve eğer gidecek olsaydım, orada Furkan'ı dinlemeden bağırmaya başlardı. Ben buna neden olmak istemiyordum.

Hızlı ve seri adımlarla Furkanlara geldim.Furkan ve yanındaki kız kapının önünde bulunan merdivene oturmuşlar konuşuyorlardı. Furkan beni görünce ayağa kalktı ve yanıma geldi , ardından da o kız.

"Ceren! Bir sorun mu var? Pek iyi görünüyorsun."

"Evet var!" Yanındaki kıza ters ters baktım ama o kendi alemindeydi. Benimle ilgilenmiyordu bile.

"N'oldu? iremime mi bir şey oldu?"dedi İrem'in adını söylerken telaşlanmıştı. Hem kızı aldatıyor hem de merak ediyordu.

"Evet oldu hem de senin yüzünden.
Kız şu an iki gözü iki çeşme ağlıyor. Hem sen bu kızla sevgili olmaya utanmıyor musun?" Furkan sırıtıyordu, kızda gözlerini devirmişti.

"Siz ne diyorsunuz o benim kuzenim. Ceren saçmalama ben İrem'i asla aldatmam. Ha! bu arada kuzenim Ece."dedi. Elimi uzattım ama tınlayan yoktu. Acaba bu kızın beyninde mi bir sorun vardı yoksa algılamasında mı? orası malumdu. Hemen elimi geri çektim. Furkan'da bana mahcup mahcup bakıyordu.

"Furkan istersen bir İrem'le konuş. Kız depresyona girecek neredeyse, bak sonra karışmam. Neyse ben geç kalıyorum eve gideceğim size iyi eğlenceler."

"Merak etme ben onunla konuşurum. Sana da "dedi. Ben de"iyi akşamlar." deyip oradan uzaklaştım. Yine ben haklıydım. İrem'i uyarmam iyi olmuştu, hem de çok iyi olmuştu. Yoksa kendini ve hayatını mahvedecekti bu kız.

Yürüye yürüye marketin önüne geldim. Canım biraz çikolata istemişti, yani arada oluyordu böyle. İçeriye girip abur cuburların olduğu reyonun önünde durdum. Boyum çok da uzun olmadığı için, en üstteki rafa uzanamıyordum. Şimdi en sevdiğim çikolatadan maruz kalacaktım.

Boyum yetmiyordu ne yazık ki... Birden bir kişi elini uzatıp raftaki çikolatayı aldı ve bana verdi. Bu da kimdi? Kim olduğu beni ilgilendirmeyen bir şahıstı. Alır almaz kasaya koştum. Aldığım çikolatanın parasını ödeyip tekrar yola koyuldum.

Kulağıma kulaklıklarımı takıp, en sevdiğim müziğin birini açtım ve dinlemeye başladım. Keşke hayat bir müzikten, ibaret olsaydı ama değildi işte...