Anne & Pim

Facetimen

Anna

De deur sla ik achter mij dicht. De verhuis dozen staan nog steeds na een maand in de gang. In de spiegel haal ik een hand door mijn blonden lokken. Vandaag verf ik mijn haar bruin, zeg ik tegen mijn spiegelbeeld. Als ik de woonkamer binnen loop, zit mijn broertje te gamen op de Playstation. Waarschijnlijk is dat het enige wat hij heeft uitgepakt. "Hoi" zeg ik. En ik woel door zijn haren. "Hoi", zegt Emiel terwijl hij herhalend een kogel door het hoofd van een zombie schiet. Het hoofd spat uit elkaar. Mijn maag maakt knorrende geluiden. Ik heb honger en iemand zal vanavond moeten koken. Pap! Mam! roep ik onderaan de trap. Ik krijg geen reactie. Blijkbaar zijn ze nog niet klaar met het zoeken van een vacature in de stad.

In mijn kamer ruikt het muf. Er zit een gele schimmel vlek op het plafon. Waarschijnlijk van een lekkage. Ons huis ziet er oud en versleten uit. Mijn beide buren zitten een halve km verderop. Naar de stad reizen van uit dit zielige optrekje kost een uur. Maar ik moet positief blijven. We zitten bijvoorbeeld naast een bos. Ik pulk gedachteloos aan het verbleekte roze met katjes behang. De vorige bewoners hadden duidelijk smaak. Ik bestudeer een tevergeefs dicht gepolijste scheur in de muur. De scheur loopt schuin van mijn bed tot aan het plafon. Is er een olifant tegen aan gevallen? Zijn poot bleef haken achter het tapijt. Boem! Een schuur in de muur. Of zou een team rugby spellers een pyjama feestje gehouden hebben? Met hoefijzers in plaats van veren in hun kussens. Mijn broekzak trilt. Het is een berichtje van Kimberly, ze vond het gezellig en wil samen een keer shoppen. Ik stuur haar meteen een antwoord met morgen? Een nieuwe look is wat ik nodig heb. Ik rommel door de dozen. Op een fotolijstje van mij en mijn beste vriendin vindt ik het verfpakje. Op de foto staan we lachend met een ijsje in ons hand. Zij heeft ijs op haar neus en ik in mijn wenkbrauwen. "Floor, ik wou dat je hier was" zeg ik tegen de foto. Ik veeg een eigenwijze heimwee traan weg. De foto leg ik op mijn kast naast geplukte madeliefjes.

Ik heb met Floor afgesproken om haar om 6 uur te Facetimen, mijn haar verven doe ik er na wel. Het is een tijd geleden dat ik Floor gesproken heb, althans face-to-face, sms tel ik niet mee. Aangezien ik zelf geen laptop of computer heb, zal ik die van Duco, mijn broer moeten lenen. Wanneer ik Duco's kamer in loop is hij er niet. Als ik langs zijn twee persoon bed loop, zie ik dat zijn verschrikkelijke stomme poster er weer hangt. Een meisje zit met haar benen gespreid op haar knieën in het zand. Ze draagt het meest zielig bikini broekje ooit, dat ik me bijna afvraag of ze er überhaupt er wel een draagt. Eén arm bedekt haar silicone borsten en de andere hand drukt haar lange geblondeerde haar omhoog. Ik moet de neiging onder drukken om geen marker van het bureau te pakken. Doorlopende wenkbrauwen zouden haar vast goed staan of een paar nieuwe zwarte tanden.

Ik pak zijn laptop, zonder te vragen, van zijn bureau, en slalom door de verhuisdozen snel terug naar mijn kamer. Hij heeft vast niet door dat ik zijn laptop even geleend heb.

Verheugd om Floor weer te spreken plof ik op bed. Als ik de laptop openklap staat er een wachtwoord melding. Ik type 'NinjaTurtles' in als wachtwoord. En rol met mijn ogen als ik ingelogd ben. Na tien jaar gebruikt hij nog steeds het zelfde wachtwoord. Op het bureaublad krijg ik een wel een heel bloot meisje te zien. Snel klik ik op het icoontje voor FaceTime. Het duurt een tijd voor ik ingelogd ben, aangezien internet erg traag is, in dit gat waar ik nu woon. Terwijl ik wacht, neurie ik mee met de muziek op de radio. Ik lig op mijn buik, mijn voeten swingen mee op de muziek. Op mijn handen laat ik mijn hoofd steunen, terwijl mijn ogen mee rollen met het draaiende wacht teken op het scherm.

De laptop maakt een ping geluid en een gigantisch inzoeming van Floor gezicht verschijnt in beeld. Ik had haar sproeten kunnen tellen als het beeld niet zo pictogramig was. Ze gaat iets naar achter zitten. 'Hey Anna' roept ze blij en ze zwaait enthousiast naar de webcamera. Wanner ik 'Anna' hoor, zie ik Floor op het beeldscherm pas net hey zeggen.

'Hey, Floor. Hoe is het daar tussen de koeien en kippen?'

'Goed, alles gaat ook goed op de boerderij. Gister is er een nieuw kalfje geboren. Je had er bij moeten zijn. Het was echt een indrukwekkend bevalling. We hebben haar Bella genoemd'

'Ik had er graag bij willen zijn.' Zeg ik met een spijtig glimlach.

'Wat?'

'Dat ik er graag bij had willen zijn.'

'Anna, ik versta je echt niet. Het geluid kraakt en het beeld flakkert constant.'

'Wacht even, dan ga ik naar een plek met betere verbinding.'

'Ik versta je niet. Misschien kun je beter naar een plek met betere verbi..'

Ik klap de laptop met een zucht dicht. Het WiFi punt hebben we in de studeerkamer op de tweede etage geïnstalleerd. Voor ik de gang op loop check ik om het hoekje of er niet net een zekere Duco langsloopt. Als de kust veilig is trippel ik voorzichtig naar de trap.

Ik trek de studeer kamer open en zie Duco aan het eiken bureau zitten. Hij kijkt op van zijn boek. 'Hey, broertje' zeg ik ongemakkelijk, terwijl ik de laptop zo goed als wel achter mijn rug probeer te verstoppen. Hij geeft geen reactie en gaat weer verder met lezen van zijn studieboek. Voorzichtig doe ik de deur dicht. En sluip naar de slaapkamer van mijn ouders die naast de studeerkamer ligt. De kamer is helemaal leeg op een bed en dichten verhuisdozen na. Volgens mij hebben papa en mama, nog maar 1 nacht in het bed geslapen. Uit een hoog rond raam schijnt de avond zon naar binnen. In de strook van licht, zie je allemaal stofwolken zweven. Ik ga op de rand van het bed zitten en klap het scherm weer open. Meteen komt Floor in beeld. 'Zo beter?' vraag ik haar. 'Veel beter' zegt ze. Ik schrik van het harde geluid uit de laptop. Gelijk doe ik het geluid zachter. Aangezien Duco in de kamer ernaast zit.

Een half uur later na veel buikpijn van het lachen en weer bijgepraat te zijn, stelde Floor eindelijk de vraag waarvan ik wist dat ze hem al aan het begin wou stellen. 'En zijn er leuke jongen is de stad?' 'Ik ben er pas een maand' zeg ik plagend. 'Niet er om heen draaien' grapte ze terug. 'Ik kom niet zo vaak in de stad.' zeg ik. 'Je bent toch vandaag naar die tekencursus gegaan?' zegt ze. Ik voel dat ik er niet lang meer om heen kan draaien. 'oké, er was wel een jongen bij de bus.' Geef ik toe. Stiekem wil ik er wel over praten. Met hopelijk onverschilligheid zeg ik 'Ik kon zijn gezicht niet goed zien door de regen. Maar hij had mooie ogen.' En tot mijn grote ergernis merk ik dat ik bloos. Ik bloos nooit om jongens. 'Aw' zegt Floor liefelijk. Waardoor ik nog roder wordt. 'Maar het is niet dat ik hem ooit nog een keer zie.' probeer ik mezelf mee te herpakken. 'En hij deed ook niet erg aardig.' Bedenk ik hardop. 'Dat is jongenstaal voor ik vindt je leuk.' zegt ze. Bij het laatste beweegt ze haar wenkbrauwen op en neer, waardoor ik wel moet lachen. 'En het is een klein wereldje, voor je het weet zie je hem weer.' Zegt ze. Ik hoop dat ze gelijk heeft.

'Ik heb me haar geknipt.' Zegt Floor.

Als ik aan zijn ogen terug denk krijg ik een raar gevoel in mijn buik. Aan de enen kant is het onprettig, maar aan de andere kant wil ik er meer van. Waarom deed hij zo boos?

'Joehoe, aarde aan Anna. Soms snap ik echt niet waar jij met je gedachten kunt zitten.' Zegt ze als ze me vragend, met humor in haar blauwe ogen aan kijkt. Ik haal mijn schouders op. 'Wat vind je van mijn haar?' Ze draait op haar stoel langzaam een rondje, haar oranje golvende haar valt nu op schouder lengte. 'Mooi, maar bij jou staat alles mooi' zeg ik. Floor is echt een natuurlijke beauty. 'Hi-Hi, Dank je.' Zegt ze. En ze lijkt erg blij te zijn met mijn compliment, wat mij weer blij maakt. 'Ik ga mijn haar bruin verven.' Zeg ik. 'Leuk, Ik denk dat Het je goed staat. Maar ik moet gaan. Mijn moeder heeft lasagne gemaakt. Jumie' zegt ze en ze wrijft rondjes over haar buik. 'Eet smakelijk.' Zeg ik.

'Ik spreek je gauw weer. De mazzel' zegt ze zwaaiend.

'Doei.' Zeg ik, maar het scherm is al zwart.