Anne & Pim

Engel

Alex

Met mijn laatste restjes energie uit mijn lichaam sla ik een slag. Onder mijn hand oppervlakte voel ik de tegelwand van het zwembad. Ik rem af en hap boven water naar zuurstof. "4.16 minuten!" Juicht de coach. "Gefeliciteerd je hebt bijna het record van Stefan verbroken." "Score!" roep ik uit. Terwijl ik een vuist in de lucht van omhoog naar omlaag beweeg. "Beginners geluk" zegt Stefan op de baan naast me. Ik spat wat water naar hem toe en hij moet lachen. Als ik mezelf de kant op hijs vraagt de coach om mij apart te spreken. Ik kijk naar Stefan, maar hij haalt ook zijn schouders op om aan te geven dat hij het ook niet weet waarom de coach mij apart wil spreken.

De coach is iemand die je graag te vriend wil houden. Hij is streng en gedreven. Om zijn nek hangt altijd een koord met een rood fluitje eraan. Als ik omdat ik te laat was bij de training, alleen en preek krijg, dan kom ik er goed van af.

"Alex" begint hij. Hij legt een hand op mijn schouder en kijkt me serieus aan. "Dit is nu je eerste jaar bij ons zwemteam. Ik heb je scores van de afgelopen vier maanden bekeken.' Hij laat even een korte stilte vallen voor het nodige dramatische effect. En ik voel zenuwen in mijn buik op borrelen. Dan zegt de coach 'En ik denk dat jij beter kan.' Ik haal diep adem in. Bang dat mijn resultaten van deze maand onvoldoende waren om bij het team te blijven. "Nog veel beter" vervolgt hij. Indringen kijkt hij om ste beurt mij in de ogen aan. 'Wat dacht je er van om 4 keer in de week te trainen en 1 wedstrijd." Ik trek verward één wenkbrauw op. "Er zit talent in je jongen" zegt hij ernstig. Ik adem weer uit. De coach knijpt zachtjes in mijn schouder. "Ik weet wAnnaer ik een talent zie, jij kunt groots worden" Mijn schouder begint langzaam pijn te doen. 'Weinige krijgen z'n bijzondere kans als deze aangeboden. Verspil die niet.' Hij laat mijn schouder los. "Denk er maar over na, dan hoor ik het volgende week wel van je. Kunnen we gelijk de details bespreken." Ik knik naar de coach en loop naar de omkleedruimte. Voor ik weg ben roept de coach me terug. 'De regel is hier: Ben je te laat, dan veeg je de tribune schoon. Voor elke minuten die je te laat komt mag nog extra 2 keer opdrukken.' Door dat ik die rot bus had gemist was een half uur te laat. 'Maar vandaag mats ik je, omdat ik in goede bui ben en hoef je maar 55 keer.' Ik pers met moeite er een 'dank je wel' uit.

Wanneer ik omgekleed ben staat Jeff mijn beste mattie voor de spiegel te wachten. Hij is foto's aan het maken van zijn buik terwijl hij hem aanspant. "Kom je mee mooi boy" vraag ik aan hem. "Welke foto is beter" vraagt hij negeerde mijn vraag. "Deze of deze?" Zegt hij terwijl hij steeds tussen twee schermen op zijn telefoon switch. Ik staar naar precies twee dezelfde foto's. 'Duidelijk de eerste.' zeg ik.

Terwijl we naar de uitgang van het zwembad lopen zeg ik. "Mijn longboard is door midden gebroken. Dus we moeten lopen." "Gast dat meen je niet" antwoord Jeff. We later een paar meiden voor. En Jeff doet de deur met een buiging voor ze open. Terwijl ze er giechelt door heen lopen bekijkt hij nog even goed de kont van de dames met een scheve lach. Waarop ik zeg "Jouw tijd komt nog wel" en ik knik medelevend naar hem terwijl ik hem op zijn rug sla. "Ha-ha" zegt Jeff sarcastisch. "Hoe heb je het voor elkaar gekregen van je board." Vervolgt hij. Ik begin te lachen als ik er aan terug denk. "Ik wou tijd winnen door over de leuning van een trap te glijden. Het lukte nog ook" "Gast, dat is ziek" zegt Jeff terwijl hij zijn hoofd in bewondering schudt. "Alleen het begon hard te regenen en ik zag niks dus remde ik af door een bocht te maken. En toen brak het board doormidden. We lachen hard. Als we bij het juiste steegje zijn kijken we of niemand ons ziet. We klimmen over een metaal hek heen, het steegje in. Jeff's telefoon licht op. "Zie, ik heb wel chickies!" Hij laat zijn telefoon zien. Op de foto kijkt meisje onschuldig terwijl der borsten uitpuilen boven haar shirt.

Het scherm verandert in een oproep. Je moeder belt zeg ik. We lopen voorzichtig een smalle metalen trap op dat aan een oud pakhuis gevestigd is. "Nee, mama" hoor ik Jeff in de telefoon zegen. "Ik ben nu bij Alex thuis" aan de andere kant van de lijn hoor ik Turkse worden in elkaar over vloeien. "Dag, hou ook van jou" Jeff hangt op. We staan op het dak. "Ze willen een date met mijn stief nichtje plAnnan, dat meen je toch niet." Geïrriteerd gooit Jeff een spuitbus naar me toe." "Ik gebruik alleen kwasten." Zeg ik. En ik gooi de bus weer terug. "Wat jij wil" en Jeff begint op de bakstenen muur te spuiten. Blijkbaar heeft hij al inspiratie. Mijn gedachten dwalen steeds weer terug naar deze middag. Wat bedoelde ze met een haantje? En haar ogen waren zo bijzonder. Alsof het duizend talen sprak. Zo mysterieus. Ik kijk om me heen. Het uitzicht vanaf het dak is prachtig. Van hier uit zie je de spoorwegen en wat oude winkeltjes. De zon is aan het zakken en de aarde heeft een oranje gloed. Ik haal diep adem en doop mijn kwast in de verf en begin met schilderen.

"Gast, dit is echt ziek" zegt Jeff. Mijn oranje penseelstreek maak ik af en dan draai ik me naar hem toe. Jeff staat aan de rand van het dak te kijken, naar mijn beschildering op de muur. Ik ga naast hem staan, om het werk van een afstand te zien. Ik bekijk mijn engel. Ze heeft haar witte veren vleugels half om haar heen geslagen. Ze is klaar om de wereld in te vliegen, maar ze wil zichzelf nog beschermen achter haar grote vleugels. Ze draagt een korte licht blauwe jurk. Haar benen zijn iets opgetrokken en ze heeft blote voeten. Ze kijkt naar haar handen. Die vormen een kommetje met water er in. In haar handen zwemt een klein oranje visje. Ze houdt het visje dicht bij haar gezicht. Van haar blonde krullen en blote huid schijnt een zonnige licht. "Haar licht zal mensen van binnen laat bloeien en hunkeren naar meer. Maar de engel kan alleen maar kijken naar het kwetsbare visje in haar handen. Samen wil ze ermee vliegen naar de zon. Om niet alleen te zijn." zeg ik. Jeff is stil. Tevreden kijk ik naar de engel. Het meisje van de bus lijkt op de engel, wat de bedoeling was. "Diepe shit "zegt Jeff veel later. Ik moet lachen. Diepgaand is het zeker. Meestal als ik wat schilder heeft het te maken met de thema's vrijheid, iemand trots maken, eisen en onzichtbaarheid. Eigenlijk gaat het thema standaard over de relatie met mijn vader. Wel fijn een keer met iets anders bezig te houden. Zo als een bloedmooie engel.