Anne & Pim

Familie drama

Alex

Het is stil in huis, dit is niet ongewoon. Maar nu is het nu té stil. Alsof je je adem inhoudt. Alsof de wind is gaan liggen na een heftige storm.

Ik lig op mijn kamer op mijn dekens en staar naar het kale witte plafond. Met mijn ogen volg ik de donkere schaduwlijnen waar het schuine plafond boven mijn bed, de muur raakt. Soms lijkt het wel of ik alleen woon, maar dan bedenk ik, dat mijn vader hier ook slaapt. Ooit woonde we met ons vieren hier. Ik, papa, mama en Elize, mijn zus. Sinds mijn moeder weg is, is alles verandert.

Het geschreeuw is beneden weer begonnen... verder gegaan. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, waarvan ik niet wist dat ik hem inhield. Ik heb liever het geschreeuw tussen Filip en Elize dan de geladen stilte, waarin niet wordt gecommuniceerd. Met mijn duim en wijsvinger knijp ik in de brug van mijn neus. Terwijl ik geïrriteerd kreun. Met geen zin om naar beneden te gaan, hijs ik mezelf uit bed. De grond ligt bezaaid met houtskool posters. Voorzichtig om mijn posters niet te beschadigen spring ik op mijn sokken van de ene nog te zien door de posters witte tapijt vlakjes naar de andere, om zo bij de deur te komen. Voor ik naar beneden ga loop ik langs de badkamer om de houtskool van mijn handen wassen.

Langzaam, om de situatie in te schatten loop ik onze oogverblindende witte keuken in. Elize zit op een barkruk aan het keukeneiland met haar armen en benen over elkaar, boos naar haar laptop scherm te staren. De diepe frons in haar voorhoofd is wit geworden, van het zo lang aanwezig zijn. 'Waar is Filip?' vraag ik haar. Met een ruk draait ze zich om, waarbij haar lang geblondeerde haar elegant naar achteren valt. 'Wist jij dat Filip niet mee gaat op vakantie?' vraagt ze nijdig. Ik frons mijn wenkbrauwen verward als in wijze van nee. We staren elkaar nog een tijdje verward aan. Voor dat ik iets anders kan zeggen draait ze zich weer om en klapt ze hard haar laptop dicht. Nu zal je het krijgen. Elize graait op de bar naar de autosleutels van Filips auto's en loopt op haar hoge hakken kwaad het huis uit. Elk jaar in de zomer gaan we samen op vakantie, dat is het enige wat we als familie nog samen deden. Waarom daarmee stoppen?

Met nog steeds een verwarde frons op mijn voorhoofd komt Filip met haast de keuken binnen. Hij is nog steeds in zijn zaken pak en kijkt om de seconde op zijn horloge. 'Die zus van jou, neemt te veel tijd in beslag.' Zegt hij gestrest. 'Ga je niet mee op vakantie?' vraag ik. 'Alexander, je weet hoe druk ik het heb.' zegt hij terwijl hij zoekend om zich heen kijkt. Me vader is waarschijnlijk de enige die me bij mijn volledige naam noemt. 'Maar de vakantie is het enige wat we samen doen' zeg ik en bij het woord 'doen' schiet mijn stem de hoogte in. 'Je weet hoe druk ik het heb' snauwt Filip. 'Waar zijn in godsnaam mijn autosleutels.' zegt hij. 'Mijn zwemteam komt straks' zeg ik. Filip kijkt mij eindelijk aan. 'Mooi, dan kun je een goede indruk op ze maken. Het is belangrijk voor je, als je een goede positie wil in het team.' Zegt hij. Dit help niet echt voor de zenuwen in mijn buik. 'Bestel maar sushi vanavond voor je team' zegt hij en hij drukt een paar bankbiljetten van 50 euro in mijn hand. Ik rol met mijn ogen, dat wordt dus pizza en wat nieuwe games. 'Hou je taai jongen' zegt hij terwijl hij een vriendschappelijke klap op mijn schouder geeft. En hij loopt de deur uit met de sleutels in zijn hand van de reserve auto.