Anne & Pim

Spaghetti

Anna

Ik loop naar de badkamer, met het verfpakje in mijn handen. Nieuwe stad, nieuw huis, nieuw uiterlijk, nieuwe ik. Ik ga mijzelf niet meer achter mijn haar verstoppen, spreek ik met mijzelf af. Het is tijd om mezelf te laten zien.

Wanneer ik de oude handdoek van mijn haar haal is hij bruin. Ik loop naar de spiegel in mijn kamer. Mijn haar is nog nat, waardoor het lastig is om de kleur te zien. Maar ondanks dat herken ik de chocolade tint. Gelukkig is mijn haar niet paars of groen geworden. Ik haal en hand door me gekrulde lokken. Ondanks dat het geverfd is, voelt het nog steeds zacht. Tevreden pak ik mijn haarborstel van mijn bureau.

Mijn lievelingseten nummer van Pink klinkt op de radio. Ik zet de volume op max. Mijn haar borstel is mijn microfoon. Mijn bed is het podium. De knuffels zijn mijn fans. Ik ben niet in een duffe slaapkamer met lelijk katjes behang, maar in een geheimzinnige kelder van een coole club. Achter mij staat een rock band. Ik breng de microfoon naar mijn mond en schud met mijn haren. "So what. I'm a rockstarr.' Zing ik. Ik spring op mijn bed en hef mijn vuist in de lucht, om de tekst bij te zetten. Mijn fans worden wild en schreeuwen mijn naam. Ik loop swingend naar een fan die zijn armen naar mij uitstrekt en geef hem een knipoog. De jongen valt gillend flauw. "Dank je wel." Zeg ik. "Het volgende nummer is Single ladies' vertel ik aan het publiek. "I'm a single lady, I'm a single ladie. So put your hands up." Ik draai mij om terwijl ik op mijn kont sla zo als in de clip. En zie tot mijn grote schrik dat mijn broer aan het filmen is. "Aaah!" gil ik. "Ooit gehoord van privacy!". Ik probeer mijzelf een houding te geven. Duco zegt "Ik dacht eerst dat je een vreemde was door je bruine haar, maar toen hoorde ik een valse stem en wist ik dat het mijn lieve kleine zusje was." "Beter klein dan een lange slungel zo als jij" Was mijn geweldige comeback. Duco is namelijk 1.92 m. Hij stoot vaak zijn hoofd als hij door een deur moet. Há, lekker voor hem. "Ik heb eten gekookt" zegt Duco. Mijn humeur is gelijk opgeknapt. "Bruin staat je goed" zegt hij.

Beneden aan de keukentafel zit Emiel op ons te wachten. Blijkbaar kon hij wel voor een avond maaltijd zijn grote liefde de Playstation verlaten. Als ik tegenover hem ga zitten. Begint hij hard te lachen. "Wat heb jij met je haar uitgespookt" zegt hij. Ik gooi per ongeluk, expres wat van mijn spaghetti naar hem toe. Er land een sliert op zijn voorhoofd en wat rode sous in zijn blonde haar. Emiel kijkt me geschrokken aan. "Oeps" zeg ik onschuldig. Emiel zegt niets. Hij prikt in zijn gehaktbal, doopt hem rustig in de ketchup. Wanneer hij het naar zijn mond brengt, gooit hij de gehaktbal mijn kant op. 'Sorry, mijn hand slipte.' Zeg hij met een vlakke toon. Op mijn witte shirt zit nu een rode dikke streep. Ik sta woedend op. Ik doop mijn hand in de spaghetti. "O, waag het niet" zegt Emiel. En hij steekt ook zijn hand in zijn bordt spaghetti. Hij kijkt mij uitdagend aan. Ik grijns naar hem, en gooi met al mijn kracht de spaghetti naar zijn hoofd. Hij duikt en de spaghetti kletst tegen de muur achter hem aan. "Jij bent zo dood" zegt Emiel. En hij rent om de tafel. Hij probeert zij hand met spaghetti in mijn gezicht te wrijven terwijl ik hem probeer te takelen. Arme Duco probeerde zijn zelf gekookte spaghetti met zijn armen te beschermen. Maar na dat we zijn gezicht in zijn bord hadden geduwd was zijn apathie ook al snel over. De keuken is nu een smerige plek. Maar dat krijg je als je drie puberende tieners ouderloos alleen laat.